การเดินทาง 31 - ค้างในป่า

กลุ่มของเกรนได้เดินทางออกจากหมู่บ้านลงมาตามเส้นทางลงใต้เข้าไปยังเขตป่าทืบเพื่อตัดออกไปยังหมู่บ้านกลางป่าอีกแห่ง

"ท่านเกรนข้าว่าน่าจะไปทางซ้ายนะคะ" อายะเสนอขึ้น

"เจ้าแน่ใจหรืออายะ" เกรนว่า

"ข้ามั้นใจคะ เพราะเหมือนมีเสียงลำธารมาจากทางนั้น"

"ถ้างั้นเรารีบๆ ไปต่อกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อนที่จะได้ตั้งเต็นกัน" มิเรนว่า

"จะว่าไปไอ้แผนที่นี้ มันก็ไม่บอกให้ดีกว่านี้ซักหน่อยว่ามีทางแยกในป่าด้วย ไม่น่าถึงไม่ค่อยมีคนเดินทางไปยังหมู่บ้านที่เราจะไปกันมากนัก" เกรนที่เริ่มเดินตามอายะอยู่ด้านหลังยังบ่นให้กับความไม่ละเอียดของแผนที่ที่ตนซื้อมาจากพ่อค้าคนหนึ่ง

"ท่านจะมาพูดอะไรตอนนี้ก็คงไม่ช่วยอะไรแล้วหละคะ" มิเรนว่า

"แต่มันก็อดบ่นไม่ได้นี้หว่า"

แต่ทั้งสามก็เดินตามทางที่อายะแนะนำมาเลื่อยๆจนผ่านไปไม่นานก้มาพบกับลำธารสายหนึ่งตามที่อายะว่าในตอนแรก

"หุหุ เป็นไรคะ" อายะยืนยืดไหล่ยิ้มอย่างภูมิใจ

"555 เก่งมากเลยอายะ" เกรนเอามือลูบผมนางแล้วเอ่ยชม

"อายะ ท่านเกรน ไปช่วยกันตั้งเต้นกับหาฟืนเถอะคะ ส่วนข้าจะรองน้ำมาต้มแล้วใส่ถุงน้ำกับหม้อเอาไว้ทำซุบมันบดเป็นอาหารเย็นเองคะ" มิเรนที่ตอนนี้วางกระเป๋าของตนไว้ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งแล้วหยิบหม้อขนาดเล็กออกมา แล้วตรงไปตักน้ำในลำธาร

"ได้ๆ งั้นข้าไปหาเศษไม้ก่อน ส่วนอายะเจ้าช่วยมิเรนหาเศษไม้แถวนี้เอาไปต้มน้ำไปก่อน เดี๋ยวข้ากลับมาค่อยกลางเต็นกัน" เกรนจึงฝากอายะเอาไว้ แล้วเดินตรงไปเก็บเศษไม้เลื่อยๆลึกเข้าไปในป่า

เกรนเดินเลือกเก็บเศษไม้ไปเลื่อยๆ รอบๆ บริเวณจุดที่จะค้างคืน ทั้งเป็นการตรวจสอบความปลอดภัยรอบๆบริเวณจุดค้างคืนไปในตัว บางครั้งเขาก็ทำการปักกิ่งไม้เฉียงออกเป็นแถบๆโดยถ่ายลมปราณแฝงเข้าไปในกิ่งไม้ด้วยเพื่อเป็นกับดักอย่างง่ายๆ เมือเดินครบรอบดีแล้วเขาก็ตรงกับไปยังจุดที่สองสาวอยู่

ก็พบว่าตอนนี้อายะกำลังกางเต็นขนาดกลางที่ซื้อมาใหม่แทนอันเก่าที่เล็กเกินไปสำหรับสามคนอยู่ ซึ่งเธอเพียงแค่ดึงเต็นออกมาจากถุงเก็บ ใช้นิ้วกดปุ่มบดล็อกสายรัดตรงกลางสองอันแล้วคลี่ออกมาเล็กน้อยโยนไปบริเวณที่ต้องการพบตัวเต็นกระทบพื้นมันก็กางออกมาเป็นรูปร่างเต็นนอนสี่เหลี่ยมขนาดสี่คนนอนได้อย่างสบายๆ แล้วเดินไปตอกสมอบกยึดรอบๆตัวเต็นอย่างชำนาญ

ส่วนมิเรนที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อยจากจุดที่อายะกางเต็นนั้น นางกำลังนั่งกรอกน้ำที่ต้มแล้วใส่ถุงน้ำที่ละถุง พางดูซุบมันบดที่ต้มอยู่ไปด้วย ซึ่งตรงนี้นางได้นำก้อนขนาดพอนั่งมาวางล้อมกองไฟสามก้อน และด้านข้างก็มีกล่องที่ใส่จานชามช้อนส้อมกระเตียบวางเอาไว้พร้อมหยิบใช้งานตลอดเวลา

"ไงสาวๆ ข้าเก็บเศษไม้มาแล้ว" เกรนเดินตรงมาทางอายะ แล้ววางกองเศษไม้ไว้ข้างหินนั่งงด้านหนึ่ง

"คะท่านเกรนข้าซุบมันบดกำลังได้ที่แล้ว ท่านไปดูอายะเถอะคะ เสร็จทางนั้นแล้วจะได้มานั่งกินด้วยกันคะ"

"อา.. ได้สิ" เกรนตอบรับแล้วหันไปทางอายะ

"งั้น ท่านเกรนช่วยเอาข้าเอาสัมภาระมาวางไว้ด้านหน้าเต็นหน่อยสิคะข้าจะเข้ารอข้างในจะได้จัดวางง่ายๆไม่ต้องเดินไปมา" อายะเอ่ยขึ้น แล้วมุดตัวเข้านั่งชันเขารอในเต็น

"อาๆ" เกรนตอบรับแล้วเดินไปหยิบสัมภาระที่วางอยู่ใต้ต้นไม้มาวางไว้หน้าเต็นให้อายะ ซึ่วนางก็ค่อยเอาไปจัดวางในเต็นอีกต่อหนึ่งอย่างสบายๆ

"สองคนนั้น ถ้าเสร็จแล้วรีบมานั่งเลยคะ ซุบมันบดกำลังได้ที่แล้ว" มิเรนหันหลังมาเรียกทั้งสองคน

"เสร็จแล้วๆ" เกรนขานรับแล้วเดินตรงไปเลือกนั่งบนหินที่มิเรนเอามาวางเป็นที่นั่งก้อนหนึ่ง

"ว้าว กินหอมจัง ข้าชักหิวขึ้นมาซะแล้วสิ" อายะออกจากเต็นมานั่งอีกคน

มิเรนจึงหยิบถ้วงขึ้นมาตักซุบมันบดใส่แล้วส่งให้เกรนและอายะ แล้วจึงตักในส่วนของตนทีหลัง เมื่อได้ครบกันทุกคนแล้วทั้งสามจึงเริ่มจัดการซุบมันบดตรงหน้าทันที บางครั้งเกรนก็ขยับมือไปหยิบเศษไม้โยนเข้าในกองไฟด้วยเพื่อเพิ่มเชื้อไฟให้ติดอยู่เสมอๆ ส่วนสองสาวยังคงพูดคุยกันเลื่อยเปื่อยตามภาษาสาวๆกันจะมีวนถามความเห็นเกรนก็บางครั้ง จนเวลาผ่านไปซุบในหม้อได้หมดลง

"ว๊า... หมดซะแล้ว" อายะเอ่ยขึ้นเมื่อตนนั้นกำลังจะตักเพิ่ม

"หืม นั้นเจ้ายังไม่อิ่มอีกหรือไง เห็นตัวเล็กกว่าเพื่อนแต่ดันกินได้กินดี" เกรนเอ่ยขึ้นขัดอายะที่กำลังพยายามกวาดเศษซุบในหมอมาใส่ถ้วยตน

"ก็ข้ากำลังโตไง เลยกินกว่านิดๆหน่อยๆ เอง" อายะกล่าวแล้วตักซุบที่กว่าได้อัน้อนนิดเข้าปากบางของตน

"งั่นเอาไว้ครั้งหน้าข้าจะทำให้มาขึ้นแล้วกันนะ" มิเรนเอ่ยขึ้น

"อืมๆ" อายะพยักหน้าถี่พร้อมกลืมซุบในปากตน

"เอาหละงั้นพวกเจ้าไปนอนเถอะเดี๋ยวคืนนี้ข้าจะเฝ้ายามเอง" เกรนเอ่ยออกมาเพื่อให้สองสาวได้นอนหลังจากเดินทางผ่านป่ามาทั้งวัน

"แต่ท่านเกรนก็เดินทางมาเหนื่อยๆเหมือนกันนะคะ" มิเรนแย้งขึ้น

"555 ข้านะสบายอยู่แล้ว ขอเวลาเดินลมปราณพักฟื้นสักครู่ก็เหมือนได้พักผ่อนแล้วหละ"

"คนฝึกปราณได้ระดับท่านเกรนนี้สะดวกดีนะคะ ไม่ต้องนอนก็ได้"

"ไม่หลอกอายะข้าก็ต้องนอนเหมือนกันนะ ถึงการเดินลมปราณมันช่วยให้รู้สึกผ่อนคลายเหมือนได้นอนหลับก็เถอะ แต่ยังไงก็ต้องนอนอยู่ดีนั้นหละเพื่อให้ร่างกายและสมองได้ผ่อนคายจริงๆ ขืนทำติดต่อกันนานร่ายกายจะทนไม่ไหวเอาได้" เกรนอธิบาบให้อายะฟัง

"งั้นพวกข้าไปอาบน้ำตรงธารน้ำกันก่อนนะคะ"

"อืม ส่วนข้าจะขอนั่งเดินลมปราณสักหน่อยหละกัน"

ว่าแล้วสองสาวก็พากันเดินตรงไปยังลำธารโดยหาจุดที่มีโขดหินกองสูงเพื่อเป็นที่บดบันตามธรรมชาติ ส่วนเกรนยังคงนั้นที่เดิมแล้วหลับตาเริ่มเดินลมปราณพักฟื้น

ซ่าๆ จ๋อมๆ

"อา... พี่มีเรนรีบๆลงมาสิคะ น้ำเย็นสบายจัง" ที่ถอดชุดของตนอย่างรวดเร็วแล้ววางไว้บนโขดหินอย่างรวด แล้ววิ่งลงไปว่ายเล่นใรลำธารโดนไม่รีรอ

"จ้าๆ" มิเรนค่อยถอดชุดของนางวางอย่างเป็นระเบียบตรงโขดหินข้างๆชุดของอายะ แล้วค่อยๆเดินตามอายะลงไป เมื่อเท้านางจุ่มลงผืนลำธาร นางก็อุทานขึ้น "อุ๊ย น้ำเย็นจัง"

"เย็นแบบนี้หละสบายดี พี่มิเรนก็รีบเดินลงมาตรงนี้สิคะ จะได้ช่วยกันขัดหลังซักหน่อย วันนี้เดินทางมาตั้งนานเหนียวตัวจังเลย"

"จ้าาาาา" มิเรนขานรับแล้วเดินตรงไปยังจุดที่อายะนั่งแตะเท้าใต้น้ำเล่นจนผืนน้ำกระเพื่อมๆ เป็นคลื่นสวนกระแสน้ำที่ไหล

"พี่มิเรนช่วยขัดหลังให้หน่อยสิ" อายะนั่งหันหลังแล้วยื่นแปรงขัดหลังให้มิเรน ซึ่งมิเรนก็รับมาแล้วนั่งลงด้านหลังอายะลงมือขัดหลังนางเบา

"อืมมมม สบายดีจัง" อายะพยักหน้าแล้วจักการขัดมือขาและลำตัวด้านหน้าของนางเช่นกัน

"หลังเจ้านี้เล็กจังน้า" มิเรนที่ขัดลงไปถึงด้านล่างก็เอ่ยขึ้น

"แหะๆ ก็ข้าตัวเล็กกว่าพี่นี้หน่า ก็ไม่น่าแปลกใจเลยนี้คะ"

"แต่ด้วยอายุของเจ้า ข้าว่าเจ้าน่าจะโตขึ้นได้อีกนิดหละนะ"

"ถ้าเป็นงั้นก็ดีสิค้า"

"เอาน่าเจ้าไม่ต้องคิดมากไปหลอก เอ้า.. เสร็จหละทีนี้ตามข้าบ้าง" หลังที่นางถูหลังในอายะเสร็จจึงหันหลังตนไปทางอายะแล้วรวบผมนางพาดไปทางด้านหน้าแทน

"ได้ค่ะ อิอิ" อายะขานรับพร้อมหันตัวมาทางมิเรนแล้วรับผ้าถูหลังจากมิเรนมาถูให้อย่างอารมณ์ดี

"เอ๋ เจ้าเปลี่ยนอารมณ์ได้ไว้จริงๆ" มิเรนที่หันหลังให้หลับตาผ่อนคลายปล่อยให้อายะถูหลังตนไปเลื่อยๆ
 
"แหะๆ" อายะรับคำสั้นๆแล้วถูหลังต่อไป ส่วนมิเรนนางนั่งผ่อนคลายสักครู่ก็หยิบผ้าอีกผืนขึ้นมาขัดแขนขาตนเช่นกัน

นางเริ่มขัดจากแขนนางก่อนทีละข้างแล้วค่อยโน้มตัวลงเล็กน้อยไปขัดขานางทีละข้างเช่นกัน เนื่องด้วยจังหวะที่โน้มนั้นไม่ต่ำมากจึงทำให้อายะที่ชอบแอบมองหน้าอกมิเรนเห็นมันสั่นไหวไปตามจังหวะการถู อายะจึงรีบถูหลังมิเรนเร็วขึ้นจนเสร็จแล้วส่งมือสองข้างของนางโอบไปจับอกอวบของมิเรนจากทางด้านหลังโดยที่มิเรนไม่ทันตั้งตัว

"อะ ว้าวววว อายะเจ้าเล่นอะไรเนี่ย" มิเรนที่ตกใจจึงร้องขึ้น

"แหะๆ แบบว่าข้าเห็นมันสั่นไปมาแล้ว หมั่นใส้ เอ๊ย มันน่าจับเล่นนะ เลยเผยตัวไปหน่อย" อายะที่ยังไม่ปล่อยสองมือกล่าวจากทางด้านหลัง

"ถะ ถ้าอย่างนั้น เจ้ารีบปล่อยได้แล้ว อะ อ้าาาาาา" มิเรนที่กำลังจะกล่าวเตือนอายะ กับโดนแรงขยำของอายะจนต้องหยุดมาครางแทน

"ว้าว.. อกพี่มิเรนตึงแน่นและเด้งจังเลย" อายะไม่ได้พูดเปล่า แต่นางได้ออกแรงขยำอกมิเรนมากขึ้น

"อะ อ้าาาาา อายะเจ้าพอเลย อืมมมมมม รีบเอามือออกไปก่อนที่ข้าจะโกรธนะ" นางปล่อยผ้าจากมือแล้วเอามือไปเกาะกุมมืออายะให้หยุด

"อืม มันรู้สึกดีไปอีกแบบแฮะ ไม่น่าท่านเกรนถึงชอบขยำนัก อิอิ" อายะยังคงออกแรงขยำอกมิเรนอย่างสนุกสนาน ส่วนมิเรนนั้นเริ่มทนไม่ไหวแล้วจึงส่งแขนเอื้อมไปเขกหัวอายะที่ด้านหลังอย่างแม่นยำ

โป๊ก !!!

"อู้ย..." อายะส่งเสียงร้องพร้อมปล่อยมือออกจากอกมิเรน มากุมกลางศีรษะของตน

"แฮะ แฮะ ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ แฮะ แฮะ" มิเรนที่หยุดออกมาได้ก็หันไปจ้องอายะอย่างระวังตัวแล้วกล่าวออกมา

"โอ้ว พี่มิเรนไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันเลย แค่เล่นๆเองนะ อูยยย" อายะที่ยังกุมศีรษะอยู่บ่นออกมา

"กะ ก็เจ้าเล่นขยำซะขนาดนั้นเดี๋ยวข้าก็ อ๊ะ" มิเรนเหมือนจะกล่าวอะไรต่อแต่ก็หยุดกลางคันเอามือปิดปากทันที

"ก็ อะไรนะคะ เอ๋ๆ" อายะส่งสายตาเจ้าเล่ไปทางมิเรนทั้งมีมือยังกุมศีรษะตนอยู่

"อายะบ้า จะ เจ้าทำให้ข้าเกือบพูดอะไรออกไปแล้ว" มิเรนเริ่มหน้าแดงแล้วขึ้นเสียงไปทางอายะ ตัวต้นเหตุที่ยังส่งสายตาเจ้าเล่อยู่อย่างนั้น

"อุอุ เดี๋ยวข้าช่วยเติมคำให้เอามั้ยคะ" อายะกล่าว พางขยับกายเข้าใกล้มิเรนอีกนิด

"พอเลยๆ ข้าจะออกไปหละ" มิเรนกล่าวแล้วขยับลุกเดินออกจากลำธารไปหยิบเสื้อใส่อย่างรวดเร็ว

"อิอิ รอข้าด้วยสิ" อายะกล่าวอย่างอารมณ์ดี ก่อนขยับกายจากลำธารตามมิเรนไปเช่นกัน

...

ทางด้านเกรนที่ทำการเดินลมปราณ จนฟื้นกำลังมาได้ 2 ใน 3 ส่วนแล้ว กับรู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังจ่องมาทางตนอยู่ จึงแผ่รัสมีปราณออกไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบดู

ฟิ่ว... มีดเล่มหนึ่งพุ่งจากพุ่มไม้ห่างออกไปไม่ไกลนักทางด้านหลังเกรน

"เอะ" เกรมรีบหมุนตัวออกข้างหลบมีดนั้นทันที

ฟิ่ว...ฟิ่ว...ฟิ่ว...
ตุบ...ตุบ...ตุบ...

แต่ก็มีตามมาอีกหลายเล่มจึงต้องหมุนกระโดดหลบไปยังพุ่มไม้อีกด้านอย่างต่อเนื่อง

[ใครกันนะทีมารอบโจมตี หรือจะเป็นพวกโจรหละเนี่ย] เกรนคิดในใจ พรางขยับตัวหลบเข้าไปประชิดจุดที่มีมีดปาออกมาเลื่อยๆ

ฟิ่ว...ฟิ่ว... ตุบ...ตุบ... ซวบๆ
ฟิ่ว...ฟิ่ว... ตุบ...ตุบ... ซวบๆ

ไม่นานมีดทีปาออกมาก็หยุดลง เกรนจึงเร่งปราณส่งพลังไปยังส่วนล่างดีดตัวพุ่งฟันไปยังพุ่มไม้นั้นทันที

"ย้าก..." ฉับ!!! เคล้ง!!! ผุบ...

ผู้ลอบโจมตีที่สวมชุดดำปกปิดทั้งตัวและมีผ้าสีดำห่อศีรษะปิดบังใบหน้าจนเห็นเพียงตาเท่านั้น รีบชักดาบสั้นออกมารับพรางกระโดดหลบฉากออกจากพุ่มไม้ไป

"เจ้าเป็นใครกัน ถึงได้มาลอบกัดกันแบบนี้" เกรนถามออกไป พร้อมเคลื่อนกายเข้าหาอีกฝ่ายไปด้วย

อีกฝ่ายหาใช่มือสมัครเล่นไม่ เมื่อเห็นเกรนเข้าประชิดด้วยความเร็วกว่าก็อาศัยจังหวะลงพื้นถากหลบไปเลื่อยๆแทนการประทะตรงๆ

ผุบๆ ตึกๆ ผุบๆ ตึกๆ ผุบๆ ตึกๆ

[ปะ เล่นไม่ตอบอะไร แถมกระโดดหลบไปมาตลอดเลย จับตัวได้ยากจริงๆ สงสัยต้องออกแรงมากอีกหละ เฮ่ย...] เกรงคิด

แต่ไม่ทันไร อีกฝ่ายเหมือนจะรู้ทัน จึงออกท่าซักคลื่นดาบใส่เกรนจนเกรยต้องเปลี่ยนจากรุกมารับสะบัดคลื่นดาบแทน

เคล้ง!!! เพี้ยว... ตูม!!!

ซึ่งอีกฝ่ายก็อาศัยช่องว่างนี้ฉากหลบออกจากเกรนไปในที่สุด แล้วฟายไปในป่าอย่างรวดเร็ว

"เฮ่ย... หนีไปจนได้ อะไรของมันกันนะ"

เกรนบ่ยอย่างฟัวเสีย จากการล่าถ่อยของอีกฝ่ายอย่างกะทันหัน แล้วเดินไปสำรวจกับดักเตือนภัยของตนทีละจุด

[เฮ่ย... ที่เห็นกับดักเราไม่มีโดนทำลายหรือทำงานเลย ผู้ที่มานี้ต้องมีฝีมือใช้ย่อยเลย] เกรนได้แต่ถอนใจ แล้วเดินกลับไปยังจุดก้างเต็นรอสองสาว พรางคิดวิธีรับมือกับผู้เยือนแปลกประหลาดอย่างเงียบๆ

...

มุมมืดห่างออกไปไม่มากนัก

"แฮกๆ หนอยมันเก่งจริงๆ นี้ถ้าไม่มีสิ่งนี้ของอาจารย์เราคงไม่รอดเป็นแน่แท้" ร่างในชุดดำบ่นพรางนั่งพักบนกิ่งไม้ใหญ่

"การเคลื่อนไหวไม่ธรรมดาจริงๆ อย่างงี้ต้องใช้แผนอื่นหละ อืม..."

"อืม..." "อืม..." "อืมๆ..." "อืมๆๆๆๆๆๆ..."

"โอ้ย คิดไม่ออกอะ สงสัยต้องเสียเอาดาบหน้าหละ ไงซะตอนนี้พักเอาแรงก่อนหละกัน"

....

"ท่านเกรน คิดอะไรอยู่หรือเปล่าคะ" เสียงมิเรนทัก เมื่อสองสาวกลับมายังจุดตั้งเต๊น แล้วพบเกรนที่กำลังนั่งนิ่งคิดอะไรอยู่คนเดียว

"ไม่มีอะไรหลอก มาๆ กินกันได้แล้ว วันนี้เป็นซุบมันนะ"

"คะ" ทั้งสองนางขานรับทันที แล้วนั้นลงข้าวๆ เกรน ตักซุบมันกินกันอย่างสบายใจ

[เอาเถอะ... ยังไงคืนนี้อีกฝ่ายคงยังไม่รีบเคลื่อนไหว หละมั้ง เฮ่อ.......]

การเดินทาง 30 - หมู่บ้านถัดไป

พวกเกรนหลังจากเมื่อคืนกลับมายังโรงพักผ่อนก็แยกย้ายกันไปนอน

วิ้ว!! ผุบ!! ตุบ!! เสียงสิ่งหนึ่งรอดผ่านหน้าต่างลงมายังพื้นห้อง

"อ้าว อายะเองหรือ มีอะไรหละ" เกรนที่ขยับตัวลุกขึ้นจากเสียงที่เกิด พอเห็นว่าเป็นอายะจึงลดตัวนอนลงบนเตียงเช่นเดิม

"ท่านเกรนคะ ขะ ข้า คงไม่ได้รบกวนท่านนะ" นางกล่าวพร้อมเดินตรงมาที่เกรน

"ไม่หลอกเจ้ามีอะไรหละ" เกรนกล่าว

"..." นางตรงลงไปนั่งบนตัวซุกหน้าแนบอกเขาแล้วกอบคอเอาไว้พร้อมกล่าว "ข้าขออยู่เช่นนี้สักพักได้มั้ยคะ"

"อะ เออ" เกรนตกใจเล็กน้อยปกติอายะมักไม่อ้อนขนาดนี้

"... อืม" นางครางในคอ

"อายะ" เกรนจึงเอามือไปลูบผมนางและประคองนางเอาไว้ ส่วนตัวเองนั้นก็นอนหงายหลังลงไปบนเตียงอย่างช้าๆ พรางคิดว่าวันพรุ่งนี้หลังรับเงินแล้วน่าจะเริ่มออกเดินทางไปหมุ่บ้านถัดไปซักที

"ฟี่... ฟี่..." เสียงอายะที่หลับไปแล้วดังขึ้นข้างเกรน

"อะไรกัน ไหงหลับไปได้หละนั่น" เกรนบ่นเบาๆออกมาแล้ว สะบัดมือข้างที่ประคองนางไปที่ตะเกียงครั้งหนึ่งไฟก็วูบดับไป

"ช่วยไม่ได้น้า นอนทันท่านี้หละกัน" แล้วเขาก็หลับตาลง

...

จี๊บๆ จี๊บๆ เสียงแรกที่เกรนได้ยินยามในรุ่งเช้าวันใหม่

เกรนลืมตาขึ้นมาพบว่าอายะยังนอนกอดแขนตนแน่นอยู่ข้างกายดูแล้วเหมือนเด็กที่กำลังโตนอนกอดหมอนอันโปรดอย่างไรยังงั้น "งืมๆ" บางครั้งนางก็ขยับแก้มถูไถ่แขนเกรนไปมาด้วย เกรนมองดูนางได้สักพักก็ได้ยินเสียงประตูห้องตนเปิดเข้ามา

เอี๊ยด...

"อรุณสวัสดิ์มิเรนนอนหลับสบายมั้ย" เกรนเอ่ยทักมิเรนก่อนแบบเบาๆ ส่วนอีกมือก็ลูบผมอายะเบาๆอย่างเอ็นดู

"อุ เนี๊ยว อืมมมม" อายะตอบสนองด้วยคำละเมอแปลกๆ จนมิเรนที่เดินมานั่งอีกด้านของเตียงเกรน ต้องกลั้นหัวเราะ

"อิอิ ท่านได้ยินมั้ย อิอิ"

"เออ ข้าว่าข้าไม่รู้ไม่เห็นดีกว่า" เกรนตอบแบบเลี่ยงๆไว้ก่อน เพราะเขารู้ดีว่าอายะไม่ชอบแสดงด้านน่ารักต่อหน้าตนเวลามีคนอยู่มากๆนัก

"หุหุ ตอนนี้ข้าอยากได้เครื่องมือของพวกอาณาจักรตะวันออกแล้วสิ เค้าเรียกว่าอะไรน้า... อืมมมม"

"เครื่องวีดิทัศน์ สินะมิเรน"

"อา ใช่ๆนั้นหละคะ ที่สามารถบันทึกภาพเคลื่อไหวและเสียงได้ ข้าจะได้เก็บภาพอายะร้องเอาไส้ อิอิ"

"อืมมมมม ท่านเกรนตื่นแล้วหรือคะ" เป็นอายะที่งัวเงียลุกขึ้นนั่ง

"อ้าว ตื่นซะแล้ว อิอิ" มิเรนกล่าว

"เออ ในเมื่อตื่นแล้วพวกเจ้าไปทำธุระยามเช้าเถอะ วันนี้เราน่าจะเริ่มเดินทางไปอีกหมู่บ้านได้แล้ว" เกรนว่า

"คะท่านเกรน ไปกันอายะ" มิเรนรับคำแล้วลุกเดินอ้อมเตียงไปจูงมืออายะที่ยังงัวเงียให้ลุกจากเตียงเดินตามออกไปยังห้องพวกนาง

"เอาหละ เราเองก็ต้องทำธุระยามเช้าเหมือนกัน" เกรนมองส่งจนมิเรนปิดประตูห้องแล้วจึงขยับตัวลุกออกจาเตียงตนไปทำธุระยามเช้าของตนเช่นกัน เขาลุกตรงไปยังห้องอาบน้ำชำระกายแล้วเดินลงมาด้านล่าง สั่งชามานั่งดื่มรอสองสาว ซึ่งไม่นานสองสาวก็ลงมาสมทบกับเกรน

"เออ พวกเจ้าสั่งอะไรมากินกันเถอะ เดี๋ยวพอพงกเราไปรับรางวัลแล้วคงออกจากหมู่บ้านนี้เลย" เกรนกล่าว

"คะ" มิเรนยิ้มรับ ส่วนอายะนั้นตอนนี้ทำหน้ามุ่ยพยักหน้าทีหนึ่ง

"อายะ เจ้ามีอะไรหรือเปล่าดูสิทำหน้าเข้า" เกรนยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วถาม

"หุหุ คือว่าอย่างงี้คะ ซุบซิบๆ" มิเรนขยับเข้าใกล้เกรนแล้วกระซิบให้อายะมอง

"เออ เข้าใจหละ อายะงอนข้าที่เมื่อวานไม่ทำอะไรสินะ" เกรนพักยักหน้าเอ่ยขึ้น หลังจากมิเรนขยับตัวไปนั่งตามเดิม

"หะ หา ท่าน พะ พูด อะไรนะ ขะ ข้า ไม่ได้งอนเรื่องนั้นซักหน่อย อุย" อายะตกใจลุกขึ้นพูดแก้ตัวเสียงดังอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็รู้สึกตัวทีหลังได้แต่ก้มหน้าแล้วนั่งลงพร้อมกำมือสั่นแน่น

"อ้าวแล้วเรื่องอะไรหละ" เกรนถามขึ้นมองไปทางมิเรนที่กำลังกลั้นหัวเราะอยู่

"..."

"เออ เงียบอย่างงี้ข้าจะไปรู้ได้ไงอายะ" เกรนกล่าว

"กะ ก็ตอนเช้านี้ ท่านเห็นข้า เออ" อายะกล่าวกระตุกกระตัก

"เช้านี้หรือ" เกรนพยายามนึกเช้านี้เขาไปทำเรื่องอะไรตอนไหน

"อิอิ ท่านเกรนคะ เช้านี้ที่อายะครางไงคะ" มิเรนช่วยทวน

"อะ อา ที่ร้อง อุ เนี๊ยว แล้วกอดแขนข้ากัดเบาๆ อะนะ" เกรนแบมือขวาแล้วทุบมือซ้ายบนฝ่ามือขวาตนเบาๆเป็นท่าเข้าใจตามแบบของเขา

"... มะ มันน่าอายคะ ท่านเกรน ชะ ช่วยลืมๆ ไปได้มั้ยคะ ..." อายะหน้าเริ่มแดงขึ้นนิดๆ ก้มหน้ากล่าว

"ไม่อะ ข้าว่าเจ้าที่ทำแบบนั้นก็น่ารักดีออก ข้าชอบนะ" เกรนกล่าวพร้อมเอามือลูบหัวอายะเบา

"..." บุ๊ง!! เหมือนมีควันออกมาจากหูของอายะ ที่ตอนนี้หน้าแดงจัดนั่งตัวแข็งนิ่งตั้งตรงบนเก้าอี้ปล่อยให่เกรนลูบหัวนางเบาๆ

"อิอิ อุอุ อิอิ ทะ ท่านเกรนคะ ข้าว่าพอเถอะเดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเช้ากันพอดี อิอิ" มิเรนที่เริ่มกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ได้กับอีกด้านที่น่ารักของสาวน้อยตรงหน้า กล่าวให้เกรนหยุดลูบหัวอายะได้แล้ว

"แหะๆ ข้าเพลินไปหน่อยมาๆสั่งอะไรกินกัน" เกรนจึงเอามือลงจากหัวอายะ แล้วหันไปเรียกพนักงานรับมา

"ฟู ฟู ... อืม..." อายะทำเสียงออกทางปากพร้อมเอามือมาลูบหัวนางไปมาเบา แล้วสักพักก็สะบัดหน้าไปมาก่อนจะปรับสีหน้าเป็นจริงจังตามปกติ แล้วสั่งอาหาร "ฟู ฟู ... งั้นข้าเอาข้าวราดผัดฟักหละกัน"

"อืม น่ากินเหมือนกันข้าเอาด้วย" เกรนที่ไม่รู้จะกินอะไรก็ตามอายะซะเลย

"งั้นข้าเอาข้าวราดผัดผักรวมหละกัน" มิเรนสั่งกับพนักงานเป็นคนสุดท้าย แล้วพนักงานจดเสร็จแล้วทวนรายการครั้งหนึ่งก็เดินออกไปยังห้องครัวหลังร้าน

"ท่านเกรนคะ แล้วหมู่บ้านถัดไปจะมีอะไรหรือคะ" มิเรนกล่าว

"อา ที่ข้าถามหัวหน้าทหารดูรู้สึกเป็นน้ำตกสวยๆนะ" เกรนนึกๆแล้วตอบนางไป

"อืม น่าจะใช่คะ เพราะตรงนั้นติดเขตภูเขาสูงแล้ว" อายะเสริม

"ว้าว น้ำตกน่าสนุกจัง ข้ายังไม่เคยเห็นเลยนะ" มิเรนว่า

"เอ๋ พี่มิเรนไม่เคย เห็นน้ำตกหรือคะ"

"อืม พี่อยู่แต่ภาคกลางส่วนมากเป็นที่ราบเพาะปลูกกับอ่างน้ำขนาดใหญ่ จะมีไปทางเหนือบ้างก็เถอะแต่ที่นั้นส่วนมากอากาศหนาวมากจึงไม่เคยแวะเลย"

"อา อย่างงี้นี้เอง"

"อ้าวๆ ดูว่าพนักงานจะมาเสริพอาหารแล้ว ทั้งสองคนมากินกันก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลังเถอะ ข้าหิวจะแย่แล้ว" เกรนเอ่ยออกมาทันทีที่เห็นพนักงานเสริพไปยกถาดอาหารที่ส่งออกมาจากในครัวแล้วหันตรงมาทางตน

"อาหารที่สั่งได้แล้วครับ" พนักงานเสริพเดินมาถึงโต๊ะก็จัดวางอาหารลงบนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว "อาหารที่สั่งครบนะครับ"

"อืม ขอบใจมาก" เกรนกล่าวหลังจากดูว่าทุกคนได้อาหารที่สั่งถูกต้องแล้ว

"งั้นผมขอตัวครับ" แล้วพนักงานเสริพก็กล่าวเดินออกไปทำงานของตนต่อ

"ว้าว รายการนี้หน้ากินอะ ดูสิๆ อายะเดี๋นวเรามาแบ่งกันชิมนะ" มิเรนดูอาหารบนจานของอายะแล้วกล่าว

"ได้สิคะพี่มิเรน"

แล้วทั้งสามก็เริ่มกินอาหารในจานตนไปพรางคุยเรื่องน้ำตกไปพรางจนอาหารหมดจานเป็นที่เรียบร้อย เกรนจึงสั่งเก็บเงินแล้วลุกไปจ่ายค่าพักทั้งหมดที่บาร์รับลูกค้าโดยปล่อยให้สองสาวยังนั่งคุยกันบนโต๊ะไปก่อน เมือจ่ายเสร็จจึงเรียกสองสาวตามเขาไปยังสำนักงานของทหารเพื่อรับเงิน

...

"นี้รางวัลของเจ้า พวกข้าขอบใจพวกเจ้ามากนักที่รับงานนี้" หัวหน้าทหารเอ่ย พร้อมส่งถุงเงินให้เกรน

"งั้นผมขอตัวหละครับ" เกรนรับเงินแล้วเอ่ยลา

"อืมๆ เห็นเจ้าจะลงใต้ไปหมู่บ้านในป่าอีกด้านสินะ ข้าขอเตือนให้ระวังพวกหมาป่าด้วยหละ โชคดี"

"ครับ ลาก่อน" เกรนกล่าวแล้วเดินออกมายังหน้าสำนักงานของทหารที่ให้สองสาวยืนรออยู่ด้านหน้า

"เป็นไงๆ ได้เท่าไหรคะ" มิเรนเอ่ยขึ้นคนแรกที่เห็นเกรนเดินออกมา

"อืม ขอดูก่อนนะ" เกรนว่าแล้วเปิดปากถุงมองเข้าไปนับแบบหยาบๆ "หืม ได้แยะทีเดียวนะประมาณ 10,000ทากว่าๆเลย"

"อย่างงี้เงิรโดยร่วมก็น่าจะพอใช้จนเลยไปถึงหัวเมืองทางใต้แล้วหละ" มิเรนว่า

"อืม งั้นพวกเราออกจากหมู่บ้านตรงไปตามถนนสายลงใต้กันเถอะ" เกรนว่า

"คะ" "อืม"

แล้วทั้งคณะก็เริ่มออกเดินทางจากหมู่บ้านออกไปยังหมู่บ้านถัดไป ซึ่งระหว่างทางออกจากหมุ่บ้านเกรนได้แงะซื้อพวกพลุกับอาหารแห้งติดตัวเพิ่มไปด้วย เพราะดูๆแล้วระยะทางไกลสมควรน่าจะต้องค้างแรมกลางทางถึง2คืนหนึ่ง เก็บเอาไว้เผื่อไม่สามารถหาล่าสัตว์ป่าแถวนั้นได้

การเดินทาง 29 - เข้ารังโจร(3)

"ว้าย ท่านเกรนด้านซ้าย" เสียงมิเรนร้องเตือนเขา

จึก จึก จึก เสียงลูกธนูปักลงตรงที่เกรนเคยยืนอยู่ก่อนที่เขาจะกระโดดลอยตัวไปยังอีกจุดอย่างแม่นยำ

"ทำไมซวยอย่างงี้ ดันมาป๊ะกับพวกโจรที่กำลังกลับรังซะได้" เกรนบ่นอุบ

"ท่านเกรนข้าว่าจัดการพวกนี้เลยดีกว่า ต้องมาวิ่งไปหลบลูกธนูไปแบบนี้" อายะเสนอ

"ขืนตั้งหลักสู้เดี๋ยวไอ้พวกในรังก็ตามมาทันกันพอดี" เกรนบ่นอย่างหัวเสียใช่ว่าเขาไม่อยากเก็บโจรงพวกนี้

"ข้าต้องขอโทษท่านด้วนที่มาเป็นภาระแบบนี้" มิเรนที่ตอนนี้โดนเกรนอุ้มอยู่เอ่ย เพราะนางไม่สามารถใช้วิชาพวกปราณและจิตได้ทำให้ไม่สามารถวิ่งด้วยความเร็วระดับเดียวกับเกรนและอายะได้ ส่วนเวทลอยตัวนั้นระดับพลังเวทนางยังไม่พอที่จะใช้ได้นานพอที่จะลอยไปจนพ้นระยะการไล่ล่านี้ได้จึงต้องในเกรนอุ้มเอาไว้แทน

"ไม่เป็นไรหลอกอีกนิดก็ถึงหมู่บ้านแล้ว เมื่อผ่านกำแพงเข้าไปได้น่าจะปลอดภัยระดับหนึ่ง" เกรนว่า

ขับ!! เคร้ง!! เคร้ง!! เคร้ง!! หมุนตัวตวัดดาบสั้นในมือใส่ลูกธนูที่พุ่งใส่นางอย่างรวดเร็วเล่นกระโดดไปตามกิ่งไม้ต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

..

"ส่งคนอ้อมไปด้านซ้ายดักมัน" หัวหน้าโจรกลุ่มนี้สั่งการลูกน้องตน

"ครับ" ลูกน้องสองคนแยกตังออกไปทางซ้ายทันที

"ท่านครับ พวกนี้มันหนีเร็งโครต ข้าว่าพวกเราไม่น่าจับได้ทันก่อนที่มันจะออกนอกเขตป่าได้เลยนะครับ" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ย

"อืม ถ้าไม่ทันคงต้องจับตายเอาแค่ของมีค่าเป็นพอก็ยังดี เพราะกลุ่มเรายังไม่มีผลงานมาหลายเดือนแล้วจะกับไปมือเปล่า มีหวังโดนทำโทษอีกแน่" หัวหน้ากลุ่มสถบออกมา

"นะ นั้นสิครับ" ลูกน้องอีกคนว่า

"แต่ว่าจะทำไงหละ ขนาดพวกเราเร่งตามกันสุดๆแล้วยังไม่ทันเลย" ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังอีกคนเอ่ย

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวข้าจัดการเอง" หัวหน้าโจรเอ่ยยิ้มเหี่ยมออกมา

..

"เหมือนพวกมันจะแยกตอนซ้ายขวาเลย" อายะขมัวคิ้วเรียวคมของนางเอ่ยขึ้น เพราะว่านางสามารถจับจิตสังหารจากพวกโจรได้อย่างชัดเจน

"ไม่ต้องห่วงหลอกคะ ข้าร่ายเวทลมหน่วงเอาไว้ ถ้ามีอะไรจนตัวจริงสามารถปล่อยออกมาบดบังหรือช่วยกันได้ระยะหนึ่งคะ" มิเรนเอ่ย

"นั้นไง อายะไม่ต้องห่วงหลอก 555 ว้ากกกกก" เกรนเอ่ยไม่ทันไรก็มีลูกธนูมาเสียบตรงที่ตนเคยยืนอยู่อีกคราว จึก จึก จึก

"เฮ่ย" "อิอิ" อายะถอนใจ ส่วนมิเรนหัวเราะออกมาเบาๆ

..

"หะ หัวหน้าครับ จะสุดชายป่าแล้วนะ" ลูกน้องกล่าว

"งั้นหรือช่วยไม่ได้คงต้องจับตายกันหละ" ว่าแล้วหัวหน้ากลุ่มโจรก็เอื่อมมือไปด้านหลังหยีบลูกธนูหัวระเบิดออกมาสองดอก

"ทะ ท่านพกของแบบนี้มาด้วยหรือครับ" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยตกใจ เพราะลูกธนูแบบนี้มีราคาแพงใช้ย่อย

"ข้าพกมาก็แค่สองอันหละ ยังไงก็คงต้องใช้แล้ว"

"คะ ครับ"

ว่าแล้วหัวหน้าก็ส่งสัญญาณให้อีกกลุ่มที่ขนาบซ้ายถ่อยห่างออกมาให้พ้นระยะของแรงระเบิดทันที แล้วขึ้นคันลูกธนูเล็งไปยังเกรนอย่างไม่รอช้า เค้าปล่อบลูกธนูตรงออกไปหาเกรน

พลิ่ว!! วูบ!! บึม!!

"ไปดูซิ" หัวหน้ารีบสั่งทันที เพราะเขามั่นใจในฝีมือการใช้ลูกธนูระเบิดพอสมควรว่ากะระยะระเบิดไม่น่าพลาด แต่ก็ขึ้นลูกธนูอีกดอกเอาไว้แล้ว

"ครับ" ลูกน้องรับคำแล้วกระโดดไปยังควันที่ยังคลุ้งอยู่ทันที

บึม!! "อ๊ากกกก" เกิดเสียงระเบิดขึ้นจากกลุ่มควันทำให้ลูกน้องที่วิ่งเข้าไปดูกระเด็นลอยไปตายตรงโคนต้นไม้ทันที

บึม!! "อ๊ากกกก" "โอ้ยยยย" เกิดเสียงระเบิดอีกลูกด้านลูกน้องกลุ่มทางซ้ายตามด้วยเสียร้องขึ้นครั้งหนึ่งก็เงียบลงสงบลง

"บ้าจริงพวกมันมีระเบิกด้วย รีบตามไประวังกักดักปละระเบิดด้วย อย่างน้อยจะได้รู้ว่ามันหนีไปไหน" หัวหน้าโจรกลุ่มนี้ตะโกนสั่งลูกน้องด้วยความแค้นอย่างมาก แล้ววิ่งนำไปเป็นคนแรก

..

"ดูเหมือนพวกนั้นจะติดกับเข้าไปแล้วนะอายะ หุหุ" เกรนที่ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นหลังจากหลบหลีกออกมาจากเขตแรงระเบิดของลูกธนูได้ไม่นาน ซึ่งเขายังวิ่งต่อไปโดยไม่มีรอยแผลใดๆ ส่วนอายะที่คล่องตัวกว่าปรีกตัวไปวางกัดดักสำหรับกลึ่มด้ายซ้ายเอาไว้

"เหมือนพวกนั้นชะล่าใจเลยโดนเข้า แต่หลังจากนี้คงใช้ไม่ได้หละ" อายะเอ่ยออกมา

"นั้นสิคะ แต่นี้ข้างหน้าเราก็ออกจากป่าแล้วนะคะ คงไม่น่าห่วงอะไรแล้ว" มิเรนว่า

"555 ข้าบอกแล้วไม่มีปัญหาอะไร" เกรนเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

 พลิ่ว!! พลิ่ว!! จึก!! จึก!! พลิ่ว!! พลิ่ว!! จึก!! จึก!! ลูกธนูวิ่งปักลงอย่างรวดเร็วแต่ด้วยสัญชาตญาณของเกรนจึงหลบได้อย่างวิดฉิว

"ว้าย" มิเรนร้องตกใจขึ้น "ทะ ท่านเกรนคะเกือบไปแล้วนะคะ จริงจังหน่อยสิคะ" แล้วนางบ่นใส่เกรนทันที

"เฮ่ย ยังตามมาได้อีก จะตื้อไปไหนวะ อายะวิ่งไปหมู่บ้านกันเต็มที่เลยหละกัน" เกรนกล่าวพร้อมเร่งความเร็วขึ้นอีกเพราะเห็นว่าใกล้หมู่บ้านแล้วไม่มีความจำเป็นต้องออมแรงอีก วิ่งเข้าหมู่บ้านปล่อบให้พวกทหารจัดการไปสบายๆดีกว่า

"รับทราบคะ" อายะเอ่ยรับแล้วรีบวิ่งตามเขาไปด้วยความเร็วที่ไม่แพ้กัน

พวกเกรนวิ่งหลบออกมาจากชายป่าสู่แนวถนนหลักด้านประตูหมู่บ้านทิศเหนือ โดยหลบหลีกลูกธนูมาตลอดทางไม่นานก็มาถึงตรงหน้าประตู มิเรนจึงหยีบพุไฟขึ้นยิงสองนัด

ปุง!! ปุง!! พุที่ยิงออกไปคือสีเขียวและแดง ที่หมายความว่ากลุ่มที่จุดหนโจรมาและมีกลุ่มโจรตามล่ามาด้านหลังด้วย

เมื่อพวกทหารยามเห็นดังนั้นก็ส่งสัญญาณให้กำลังพลที่มีอยู่ราวๆ 50นายเตรียมพร้อม เมื่อพวกเกรนวิ่งมาถึงประตูมิเรนก็หยีบหนังสืออนุญาตจากหลังเกรนส่งให้นายทหารที่ยืนอยู่ด้านหน้าทันที เมื่อนายทหารตรวจเสร็จจึงส่งสัญญาณให้เปิดประตูหมู่บ้านรับพวกเกรนเข้าไป แล้วรีบปิดในทันที

"แฮะๆ ข้านำหัวของหัวหน้าพวกมันมาตามงานที่รับแล้วนี้ไง" เกรนที่วางมิเรนลงได้เดินไปหาหัวหน้าทหารที่มาคุมกำลังด้านบนกำแพงหมู่บ้าน แล้วรับถุงหนังจากอายะมายื่นให้เค้า

หัวหน้าทหารรับมาแล้วเปิดดูจนแน่ใจว่าใช้แล้วจึงกล่าวขึ้น "ใช้จริงๆด้วย พวกเจ้าทำได้ไง ในรังพวกมันมีคนเผ้าแน่หนา แค่ช่อยอยู่ในป่าลึกพวกเข้าไปหาหลายรอบยังไม่พบเลย"

"ไม่ยากเท่าไหรตอนเข้าและลอบฆ่า แต่ตอนออกมามีของแถมตามมาด้วย อย่างที่ท่านเห็นรีบนั้นหละ" เกรนกล่าวแล้วชี้ไปตรงชายป่าที่มีเงาไม่สั่นไหวผิดธรรมชาติอยู่หลายจุด

"พวกนั้นยังกล้าตามออกมาถึงเขตชายป่าเลยหรือ" หัวหน้าทหารว่าด้วยความแปลกใจ เพราะตามทีเขาคาดพวกมันย่อมไม่ตามออกมาขนาดนี้ เพราะต้องมีศึกการแย่งตำแหน่งกันก่อน

"เปล่า ข้าเจอพวกมันขณะหนีนะ พวกนี้คงเป็นกลุ่มที่กำลังกลับรังมากกว่า จึงไม่รู้ว่าหัวหน้าพวกมันสิ้นแล้วจึงยังไล่ล่าพวกข้าอยู่" เกรนว่า

"อืม เจ้าว่ามาก็มีเหตุผล งั้นแค่ระวังจนพวกมันกับไปก็ไม่น่าจะมัอะไรแล้ว" หัวหน้าทหารว่าแล้วหันไป ออกคำสั่งกับลูกน้องตนให้เฝ้าระวังเอาไว้ก่อนแล้วหันกับมาคุยกับเกรนต่อ

"พวกเจ้าก็เหนื่อยมามากแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถอะ ทางนี้พวกข้าจัดการเอง ส่วนเงินรางวัลนั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเจ้าไปรับที่สำนักงานข้าได้เลย"

"อา ข้าขอบคุณท่านมาก งั้นพวกข้าขอตัวไปพักก่อนครับ" เกรนกล่าวลาหัวหน้าทหาร แล้วพาอายะกับมิเรนเดินออกไปยังโรงพักผ่อนที

..

ตรงชายป่ากลุ่มโจรที่ไล่ล่าพวกเกรนหลบตามพุ่มไม้มองไปยังกำแพงตรงที่พวกเกรนเข้าไป

"ท่านหัวหน้าครับ พวกมันเข้าไปแล้ว" ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ย

"หึหึ เข้าไปแบบนั้นหละดี แสดงว่าพวกหมู่บ้านนี้มันคิดจัดการพวกเราเอาไปขึ้นที่ประชุมขอกำลังมาบุกปล้นร้างหมู่บ้านเลย ที่ผ่านพวกนั้นดันไม่สนใจหมู่บ้านเล็กๆแบบนี้คิดเก็บกำลังเอาไว้ทำไมก็ไม่รู้ คราวนี้หละ 555"

"หา ทะ ท่านจะเอาแบบนั้นเลยหรือ"

"ทำไมพวกเจ้าปอดหรือวะ"

"ปะ เปล่าครับท่าน แต่ในหมุ่บ้านแบบนี้ไม่รู้คุ่มกับที่บุกมั้ยนะสิ"

"555 ข้าคอยสังเกตุมาหลายเดือนแล้วหหมู่บ้านนี้มีนักท่อง้ที่ยวผ่านไปมาบ่อย มักมีหญิงสาวสวยๆอยู่ พวกเจ้าสนมั้ยหละ หึหึ"

"โอ้ว ท่านหัวหน้าของแบบนี้ใครไม่สนกันหละ 555"

"งั้นพวกเจ้าเห็นด้วยกับข้าสินะ"

"ท่านว่าไงพวกเราว่าตามครับ"

"งั้นตอนที่เข้าประชุมพวกเจ้าช่วยเป็นพยายานการขึ้นข้อของหมู่บ้านนี้หน่อยจะได้มีข้ออ้างแบบมีน้ำหนัก 555"

"เรื่องแค่นี้สบายครับ แต่พอบุกเสร็จแล้วอย่าลืมแบ่งสาวๆมาด้วยนะครับ หึหึ"

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงข้าไม่เบี้ยวพวกเจ้าอยู่แล้ว 555"

"นั้นสิครับ 555"

"555 ข้าฝากไว้ก่อนแล้วจะได้เจอกัน 555 พวกเราถอยก่อน 555 555"

แล้วกลุ่มโจรก็ถอยกลับไปยังรังของตนเพื่อทำตามแผนที่วางกันไว้ โดยไม่รู้ว่าหัวหน้าใหญ่ของพวกตนนั้นสิ้นแล้ว และเกิดการต่อสู่ภายในเพื่อแย่งชิงตำแหน่งกันอยู่

การเดินทาง 28 - เข้ารังโจร(2)

ทั้งสามเดินขึ้นมาถึงปากผนังที่เป็นทางลงไปห้องขังด้านล่างแล้ว

"เอาหละ ต้องไปหาตัวหัวหน้าหละ มันจะอยู่ไหนหว่า" เกรนหันมามองมิเรนกับอายะ

"หืม ตัวหัวหน้าใหญ่ก็ต้องอยู่ในห้องใหญ่ๆสิ ตอนที่ท่านพาเดินเข้ามาข้าเห็นทางเดินใหญ่ๆตรงขึ้นไปข้างบนแล้วมีประตูดูหรูอยู่ตรงกลางด้วย น่าจะเป็นที่นั้น" อายะเอ่ยขึ้น

"งะ มันจะง่ายไปมั้ย" เกรนกระดกคิ้วซ้ายขึ้นพูด ทำนองว่าไม่น่าจะใช่

"ข้าว่าที่อายะว่ามันก็น่าใช่นะคะ เพราะตอนที่ข้าโดนพาตัวมามีคนหนึ่งบอกว่าจะไปรายงานหัวหน้าแล้สเดินแยกไปห้องตรงกลางคะ" มิเรนเสริม

"เห็นมั้ยๆ งั้นเราไปกันเถอะ" อายะว่าแล้วจูงมือกับมิเรนเดินไปทันที

"เฮ่ย" เกรนถอนหายใจแล้วเดินตามไปโดยดี

พวกเกรนเดินกลับจากห้องครัวผ่านห้องรับแขกแล้วมายังทางเดินกลางซึ่งพวกที่หลับก็ยังหลับต่อไปไม่มีท่าทีจะตื่น พวกเขาเดินตรงไปเปิดประตูที่อยู่ด้านบนตามทางเดินที่เป็นบรรไดเดินขึ้นถึงประตูห้อง เกรนลองเปิดประตูแต่พบว่ามันล็อกจากข้างใน

"มันล็อกอะ" เกรนว่า

"เดียวข้าขอลองเปิดดูนะคะ" อายะเสนอ

"งั้นลองดูสิ" เกรนเอ่ยแล้วหลีกออกข้างให้อายะมายืนแทน

นางเอาซี่เหล็กออกมาจาชายเสื้อนางสองเส้นแล้วเขี่ยไปมาในรูกุณแจอยู่พักหนึ่งก็ได้ยิ่นเสียง แก๊ก กึก แล้วนางก็เปิดประตูเข้าไป

"ว้าว อายะเก่งจัง" มิเรนเดินตามเข้าพร้อมชมอายะไปด้วย

"โอ้ว น่าของเป็นลูกศิษย์จัง" เกรนเดินเข้ามาพร้อมปิดปะตูห้อง

ภายในเป็นห้องกว้างตรงกลางติดผนังมีโต๊ะทำงานหนึ่งตัวตั้งอยู่ และมีเป้าหมายที่หลับเป็นตายอยู่ด้วย ส่วนรอบเป็นลูกน้องเสื้อสีดำจำนวน 12คนนอนสลบเกลื่อน ซึ่งทั้งห้องไม่มีหน้าต่างมีเพียงช่องระบายลมเล็กๆด้านบนแพดานเท่านั้น ส่วนด้านข้างเป็นตู้หนังสือ และพวกรูปปั้นต่างๆมากมายวางทั้งสองข้างทางเดิน เกรนตรงไปยังโต๊ะนั้นทันที

"เออ มิเรน อายะ พวกเจ้าจับพวกนี้ไปกองมัดกันไว้หน่อยสิ แล้วไม่ต้องหันมามองทางนี้ แบบว่า" เกรนหันไปบอกพวกนาง เมื่อดูหน้าคนที่หลับบนโต๊ะว่าตรงกับในใบประกาศแล้ว

"คะ ท่านคงไม่อยากให้พวกข้าเห็นภาพแบบนั้นหละสิ" มิเรนว่าแล้วก็หันไปลากคนที่นอนมารวมไว้ด้านหนึ่งห่างจากโต๊ะสมควร

"อิอิ ท่านเกรนนี้ใจดีจังนะ ความจริงข้าก็ผ่านเรื่องพวกนี้มาแยะไม่เป็นไรหลอกคะ แต่ถ้าท่านต้องการข้าก็ตามใจ" อายะเอ่ยพร้อมลากชายอีกคนไปกองรวมกับมิเรน

"อา ขอบใจพวกเจ้ามาก เอเหละ" เกรนกล่าวแล้วหันไปลากร่างที่นอนคาโต๊ะลงไปนอนบนพื้นแล้วใช้ดาบที่หยีบมาจากคนที่สลบมา ฟันเข้าที่คออย่างแม่นยำ

ฉับ กึก ดาบเดียวก็เสร็จสิ้นกิจขึ้นแรก เขานำหัวนั้นใส่ไปในถุงหนังที่เตรียมมาแล้วรูดปิดปากถุงจนสนิท

"ได้แล้วพวกเราออกไปกันเถอะ" เกรนยืนขึ้นแล้วหันไปบอกกับสองสาว

"คะทางนี้ก็มัดเสร็จหมดแล้วเช่นกัน" มิเรนที่พึ่งมัดคนสุดด้วยสายรัดเอวของคนที่สลบเอง ลุกขึ้นแล้วตอบ

"คะ" อายะตอบสั้นๆ พร้อมเดินไปหาเกรนตามมิเรน

"เอ แต่ว่าห้องมันกว้างจริงๆ จะมีอะไรน่าสนใจบ้างมั้ยน้า อ้าว" เกรนหันมองไปรอบ ส่วนก็มือดันลูบโต๊ะไปมาจนไปโดนขอบโต๊ะเกิดเสียง แก๊ก ขึ้น

"ท่านเกรนคะ" มิเรนรีบวิ่งตรงมาที่เกรนพร้อมอายะอย่างเร็ว

"เออ เหมือนไปโดนอะไรสักอย่างแฮะ" เกรนมองตรงไปยังมิเรนแล้วกล่าวยิ้มเกาหัวไปด้วย

ไม่ถึงอึดใจก็มีเสียงสัญญาณดังวอนรังโจรแห่งนี้ หวออออออ หวออออออ หวออออออ หวออออออ

"มีผู้บุกลุก มันแอบเข้าไปยังบ้านหัวหน้าแล้ว" ตึกๆ ตึกๆ

"รีบระดมกำลังเข้าไปช่วยเร็วเข้า" ตึกๆ ตึกๆ

 เสียงโวยวายที่เล็ดผ่านช่องลมด้านบนบอกให้พวกเกรนรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร

"กรรม หละจะหนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเอาไงดี" เกรนที่ยังเกาหัวอยู่เอ่ย

"ท่านเกรนไปดันตู้กับรูปปั้นมาขวางประตูไม่ให้เปิดง่ายก่อนคะ" มิเรนรีบสั่งเกรนทันที

"ได้ๆ" เขารับแล้ววิ่งไปดันตู้และรูปปั้นมายันประตูทางเข้าหนึ่งเดียวเอาไว้ แล้ววิ่งกัลบไปหามิเรนที่ยืนมองรอบกายและคิดหาทางออกไปด้วย

ตึงๆ ตึงๆ เสียงชนประตูดังติดต่อกันหลายครั้ง

"เฮ่ย มันล็อกประตูเอาไว้"

"เฮ่ย พวกแกรีบมาเปิดประตูนี้เร็ว"

"หลีกๆ เดี๋ยวข้าระเบิดเอง"

ตูม!! ตูม!! ตูม!!

เสียงระเบิดหน้าประตูห้องถึงสามลูก ส่งผลให้บานประตูพังเป็นชิ้นๆกระเด็นกระจายเข้ามาภายในห้องกว้าง ที่ตอนนี้มีควันลอยอักแน่นอยู่ทั่วห้องทำให้ทัศนวิศัยการมองลดลง

"เฮ่ บุกเข้าไปเลย"

ฟิว ฟิว ฟิว จึก เกล๊ง จึก ทันทีที่พวกโจรก้าวเข้ามาในห้องอายะก็ชัดอาวุธลับออกไป

"อ๊าก" "เฮ้ย" "โอ้ย" โดน2คน แต่อีกคนยกโล่เล็กติดแขนมากันไว้ได้แสดงถึงฝีมือที่มีพอตัว

"มันใช้ควันบังตัว พวกที่มีโล่มากันหน้า ไอ้คนที่ใช้เวทลมสร้างคมมีดพายุยิงเข้าไปด้านในเลย"

หลังจากเสียงสั่งการจากด้านหลัง ก็มีคนราว10คนเดินถือโล่ขนาดใหญ่มาตั้งเรียงขวางประตูไว้แล้วก็มีเสียงร่ายเวทจากด้านหลัง2-3คน

ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง

"555 จะปามาสักกี่ครั้งก็เหมือนเดิมนั้นหละ" ชายสั่งการที่ใส่เสื้อดำสนิทเหมือนคนอื่นๆ มีเพียงเข็มกลัดสีแดงที่ติดตรงหน้าอกเท่านั้นที่ต่างจากคนอื่นๆเอ่ย

"ท่านรองครับ นักเวทพร้อมแล้ว"

"ถ้าพร้อมก็ยิงเข้าไปเลยดูสิว่าหนูพวกนี้จะรอดอีกหรือไม่"

"แต่ท่านหัวหน้าใหญ่ยังอยู่ด้านใน"

"พวกเจ้าถามไม่คิด ตอนที่เราพังประตูเข้าไปมีเสียงจ่อสู้มั้ยหละ" รองหัวหน้าโจรว่า

"เอะ นั้นสิ" คนที่ถามชะงัก

"ข้าไม่ได้ยินเลย" คนหนึ่งเสริม

"นั้นสิ หรือว่า" อีกว่า

"ใช่แล้วท่านหัวหน้าคงเสร็จมันไปแล้ว ไม่ว่าด้วยวิธีไหว" รองหัวหน้าโจรว่า

"มะ ไม่น่าเชื่อ" อีกคนเอ่ย

"มันต้องตาย" คนหนึ่งสถบขึ้น

"ข้าเลยให้ร่ายเวทใส่เข้าไปเลยไง ลดความเสี่ยที่พวกเราอาจพลาดตายไปด้วย 555" รองหัวหน้าโจรเอ่ย

 ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง

"555 พวกมันก็โง่จริงๆ รู้ว่าไม่ได้ผลยังชัดใส่อีก" คนที่ถือโล่กั้นประตูคุยกับเพื่อนด้านข้าง

"นั้นสิ ไม่รู้หัวหน้าไปทำอย่างไรถึงพลาดท่าได้ 555"

ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง ตุบ ตุบ ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง ตุบ ตุบ คราวนี้เสียงแปลกออกไป

"เฮ่ย ระ" พลโล่คนหนึ่งสัเกตุเห็นสิ่งที่มากระทบโล่ตน พยายามดันมันออกไปแต่ก็ไม่ทัน

บึม!! บึม!! ตูม!! ตูม!!

"อ๊าก" "โอ้ย" "เวรหละ" "ว้าก" "อะ จ๊าก" "เฮ่ย" เสียงเอะอะโวยวายลั่นไปทั่วจากลูกระเบิดที่อายะขวางออกไปทำให้แถวโล่แตกกระจายออกอย่างรวดเร็ว

"ตอนนี้หละ มิเรนยิงเลย" เสียงเกรนที่ซุ่มข้างๆอายะ เอ่ยบอกมิเรน

"คะ ข้าด้วยเจ้าแห่งสายฟ้าลามูจงมอบพลังแก่ข้าทะลายพวกที่ขวางทางข้า ไซฃ็อตแลน" มิเรนกล่าวบทสุดท้ายเพื่อส่งเวทที่ตนร่ายหน่วงเอาไว้ออกไป

"อะ อะไรอีกหละ ว้ากกกกก" คนที่อยู่ด้านหลังพลโล่เอ่ย แล้วสังเกตุเห็นสายเวทที่พุ่งข้ามหัวไปตกกลางวงพวกที่อยู่ด้านหลังอย่างไว

เปรี้ยงๆ แปลบๆ เปรี้ยงๆ แปลบๆ เปรี้ยงๆ แปลบๆ หลังพลังเวทกระทบพื้นก็เกิดกระแสไฟฟ้าแผ่กระจายออกไปทั่วเป็นวงกว้างช็อตเหล่าโจรที่ถืออาวุธในบ้านหลังนี้

"โอ้ย ขาข้า" "อ๊าก" "โอ้ย" "ช่วยด้วย" "ว้าก" "อู้ว เสียวไปอีกแบบ" "อ๊าก ไอ้โรคจิต" "โอ้ย ไอ้บ้าไหนมาเสียววะ" "มะ มือข้าจะไหม้แล้ว โอ้ย" เสียงร้องต่างๆนานเกิดขึ้นไปทั้งบ้านหลังนี้

"เอาหละ เราหนีกันเถอะ" เกรนว่าแล้วกฌออกตัวตรงไปยังประตูทันที ส่วนมิเรนกับอายะก็พยักหน้าวิ่งตามเขาออกไป พวกเขาวิ่งผ่านพวกโจรที่นอนร้องครวนคราง บ้างก็สลบไป บ้างก็นอนดิ้นไปมา ลงไปจนถึงประตูทางเข้าบ้านที่เปิดกว้างทิ้งไว้

"ฮะ ย้าก หมัดปราณกระจายทิศ" เกรนก็ใช้ท่าลงปราณแบบอัดกระจายเป็นวงกว้างออกด้านหน้าใส่พวกที่ยังรอมด้านนอกเอาไว้

ตูม!!! ตูม!!! ตูม!!! พวกที่ล้อมอยู่ด้านหน้าต่างกระเด็นไปคนละทิศละทาง บางคนที่ตั้งตัวได้ก็กระโดดหลบไปด้านข้างอย่างรวกเร็ว

ฟิว ฟิว ฟิว จึก จึก ผุบ ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง จึก ผุบ อายะที่ตามออกมาหลังเกรนก็กระโดดหมุนตัวลอยมาเหนือหัวเกรนแล้วชัดอาวุธออกใส่พวกที่หลบพ้นการโจมตีของเกรน ซึ่งบางคนก็โดน บ้างก็กันได้ บ้างก็กระโดดหลบไปอีก

แล้วก็เกิดสายลมพัดกระชากหนาแน่นแผ่ออกกว้างออกจากประตูจนพวกที่ปลอดภัยยืนอยู่ต้องกระโดดวิ่งกระจายออกไปด้านข้าง ส่วนพวกที่โดนการโจมตีจากเกรนและอายะที่ไม่สามารถหลบได้ก็โดนสายลมที่คมพัดเชือดไปทั่วร่างจนไม่สามารถขยับตัวได้อีก และเมื่อลมสงบลงพวกโจรก็ไม่พบตัวพวกเกรนซะแล้ว

พวกเกรนตอนนี้หลบหนีออกมาตรงกำแพงรังของพวกโจรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"555 มันจริงๆ" เกรนยืมมองความโกลาหลของพวกโจรด้านล่างอย่างสนุก

"ท่านเกรนคะ ท่านสนุกแต่ข้าเหนื่อยมาคะ" มิเรนที่ตอนนี้นั่งหอบ โดยมีอายะนั่งพัดให้กล่าว

"ใช่คะ ท่านเกรนให้พี่มิเรนใช้เวทแบบกินอาณาเขตกว้างติดต่อกันสองบทรวดแบบนี้ ยังจะมายืนยิ้มระรื่นอีก" อายะเอ่ย

"งะ ทีตอนข้าบอกจะใช้แผนข้าพวกเจ้าก็ขัด พอข้าตามใจพวกเจ้าใช้แผนของมเรนดันมาว่าข้าซะงั้น"

"ก็แผนท่านมันบ้าไปหน่อยสิคะ" อายะแย้ง

"ตรงไหนครับ องค์หญิง" เกรนกล่าวเล่นกับอายะ

"ตรงที่ท่านเสนอว่า ท่านจะกระโดดเข้าไปชัดกับพวกมันเองนะสิคะ ให้พวกข้าหลบในห้องคอสนับสนุนแบบเงียบไง"

"ถ้าใช้วิธีนั้นพวกเจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง แถมปลอดภัยมากด้วยนะ" เกรนยักไหล่ตอบ

"พวกข้าไม่ดีใจหลอกนะคะที่ท่านจะไปสู้คนเดียวแบบนั้น" อายะเริ่มขึ้นเสียง

"อา พอๆ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าเป็นห่วงข้ามาสินะ งั้นครั้งหน้าข้าจะไม่เสนออะไรแบบนั้นอีกตกลงมั้ย" เกรนกล่าวแล้วยกมือขึ้นลูบหัวอายะปลอบใจนาง

"ชิ ใครว่าข้าห่วงท่าน" นางสบัดหน้าหันไปอีกทาง แต่ยังให้มือเกรนลูบหัวนางต่อไปได้

"อิอิ ท่านเกรนอย่างแก้อายะมากสิคะ" มิเรนที่เริ่มหายเหนื่อยแล้วกล่าวออกมา

"เจ้าพักต่อเถอะ ดูท่ากว่าพวกมันจะรู้ว่าพวกเราอยู่ตรงนี้คงใช้เวลาอีกพักใหญ่" เกรนว่า

"ข้าไม่เป็นไรแล้วคะ พวกเราน่าจะรีบหลบออกไปให้พ้นเขตพวกโจรดีกว่า" มิเรนสายหัวให้เกรนแล้วแสดงความเห็น

เกรนมองมิเรนชั่งใจสักพักก็กล่าว "เอางั้นก็ได้ อายะช่วยระวังหลังด้วยนะ"

"คะ" อายะกล่าวรับ

เกรนจึงก้มชันเข่าข้างมิเรนแล้วชอนเอวกับขานางขึ้นอุ้มทันที

"ว้ายท่านเกรนทำอะไรคะ ปล่อยข้าลงเถิด" มิเรนร้องขึ้น

"ข้าว่าถ้าให้เจ้าเดินวิ่งไปกับพวกข้าตอนนี้คงได้ล้มกลางทางแน่ ให้ข้าอุ้มเจ้าไปดีกว่านะ" เกรนกล่าว

"ข้าไม่เป็นไรคะ ปลอยข้าลงเถอะคะ" มิเรนร้องค้าน

"ข้าเห็นด้วยกับท่านเกรนคะ ให้ท่านอุ้มพี่มิเรนไปเถอะ เราจะได้เดินทางได้โดยไม่กังวลอะไร" อายะเสริมขึ้น

"นะนี้ อายะไหงไปเข้าข้างท่านเกรนหละเนี่ย" มิเรนหันมาค้อนอายะ

"อิอิ ข้าแค่ห่วงท่านพี่ไม่ได้คิดแกล้งอื่นใด อิอิ" อายะยกมือปิดปากตอบ

"ในเมื่อสองเสียงต่อหนึ่งเป็นว่าเจ้าให้ข้าอุ้มไปเถอะ" เกรนกล่าว

"แต่วะ ว้าย" มิเรนจะกล่าวขัด แต่เกรนก็กระโดดตัวลงจากกำแพงลงสู้พื้นแล้ววิ่งออกไปทันที ทำให้นางต้องสวมกอดคอเกรนแน่นด้วยความตกใจ

"อายะรีบตามมานะ" เกรนเรียกอายะ

"คะ คะ อิอิ" อายะกระโดดลงจากกำแพงแล้ววิ่งตามเกรนหายเข้าไปในแนวไม้ทันที

การเดินทาง 27 - เข้ารังโจร(1)

ทั้งสามคนได้เดินลงมาด้านล่างแล้วคืนกุญแจห้องพักแล้วเดินออกไปหาร้านอาหารข้างทางกิน (พวกสมชายจ่ายค่าห้องให้แล้ว) ทั้งสามเดินไปนั่งเล่นกันบริเวณสระน้ำในหมู่บ้านมองผู้คนที่เดินผ่านไปมา และวิเคราะห์ไปเรื่อยเบื่อย บ้างครั้งมิเรนก็ขอตัวไปซื้ออะไรมากินเล่น ซึ่งบางครั้งก็ลากอายะไปด้วย

จนเวลาเลยบ่าย3ไปแล้วพวกเกรนจึงเริ่มดำเนินการตามแผนที่ว่างไว้ มิเรนแยกตัวเดินออกไปจากหมู่บ้านตามลำพังแล้วเกรนกับอายะจะตามไปห่างๆพร้อมสังเกตุสถาพรอบๆกายไปด้วย มิเรนเดินตามทางไปเลื่อยๆจนถึงจุดที่กำหนดตามแผนจึงทำเป็นนั่งพักสักพักแล้วเดินไปรอบๆรวบรวมกิ่งไม้มากองทำการติดไฟ แล้วหันไปกางเต็นนอนออกมาวางเอาไว้ด้านข้าง จากนั้นก็เริ่มทำอาหารเย็นเหมือนนักเดินทางตามปกติ

ส่วนเกรนซุ่มแอบอยู่บนต้นไม้ห่างออกไปประมาณ 40เมตรได้ ส่วนอายะที่มีทักษะหอบแอบสูงกว่าทำหน้าที่เฝ้าบนต้นไม้ที่ระยะ 20เมตรโดยใช้เงามืดจากต้นไม้แล้วกำบังตัว ใช้วิชาเงาสะท้อนทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า บวกกับวิชาลบจิตของตนให้เหลือเบาบางสุดไปด้วย

ผุบ!!! ผุบ!!! ผุบ!!! ผุบ!!! ผุบ!!! ผุบ!!! ผุบ!!!

ไม่นานอายะก็ได้ยินเสียงบางอย่างตรงพุ่มไม้หลายต้น โดยจุดร่วมเหมือนจะเป็นมิเรนตามแผน อายะจึงกระชัดดาบสั้นบนมือขึ้น เตรียมพร้อมติดตามทุกเวลาที่เกิดเหตุการณ์ขึ้นตามแผน

"ลา ลัน ลา อิอิ หอมจัง" มิเรนหุ่งซุบอย่างสบายใจพร้อมร้องเพลงไปด้วย

ซวบ!! ตุบ!! เสียงหนึ่งกระแทกกับพื้นห่างจากมิเรนไม่มากนัก

"ฮิฮิ วันนี้ได้สาวน้อยหน้าสวยวะ" ร่างนั้นกล่าวด้วยเสียงใหญ่ ทั้งร่างคลุมไปด้วยผ้าสีดำตรงอกติดสัญลักษณ์กระโหลกสีดำพื้นขาวเอาไว้ ที่ตากระโหลกมีดอกไม้ติดอยู่ด้วย

"เอะ พวกเจ้าเป็นใครกัน" มิเรนมีท่าทีตกใจลุกขึ้นกล่าว

จากนั้นก็มีเสียงกระแทกพื้นขึ้นอีก 6ครั้งก็ปรากฏคนอีก 6คนล้อมนางเอาไว้ ซึ่งทั้งหมดต่างแต่งการแบบเดียวกัน

"พวกข้าคือโจรดำทมิน หวังว่าเจ้าจะยอมจำนนง่ายๆ นะ พวกข้าจะได้ไม่เสียเวลา 555"

"ลูกพี่อีนางนี้ไม่มีของมีค่าอะไรติดสัมภาระเลยมีแค่อาหารกับน้ำและเศษเงินเล็กน้อยเอง" คนหนึ่งที่ไปค้นกระเป๋าและเต็นของมิเรนเอ่ย

"หึหึ อย่างงี้คงต้องเชิญตัวเจ้าไปรังของเราซักหน่อยแล้ว"

"555 เจ้าไม่ต้องพูกดีหลอกยังไงเราก็ต้องจับนางไปอยู่แล้วนิ"

"นั้นสิรีบๆเถอะข้าอยากกลับไปดูดยาต่อหละ"

"ข้าไม่ไปกับพวกโจรชั่วหลอก" มิเรนตะหวาดขึ้น

"555 มีดุด้วยวะ" คนหนึ่งหัวเราะแล้วเดินตรงมาที่มิเรน

ตุบ!!

"เอะ ว้าย โอ้ย" มิเรนร้องขึ้นเพราะมีร่างหนึ่งกระโดดมาด้านหลังนางแล้วจับมือนางไขว้หลังแล้วดันตัวนางล้มลงไปนอนนาบพื้นดิน

"เฮ่ย เจ้าไงมาแย่งข้าแบบนี้" ชายที่กำลังเดินเข้ามาหามิเรนเอ่ย

"รีบๆเถอะ ข้าอยากกลับไปนอนเต็มแก่เแล้ว ถึงไม่ได้เงินแต่ได้สาวสวยไปฝากท่านหันหน้าแบบนี้น่าจะ ok หละ" ร่างที่กดมิเรนเอ่ยอย่างเย็นชา พรางมัดมือสองข้างของนางติดกันไว้ด้านหลังแน่น

"น่าๆ ที่เจ้านี้ว่ามันก็ถูกนะ รีบส่งตัวไปให้หัวหน้าดีกว่า" อีกคนเดินเข้ามาห้ามปราม

"เฮะ นี้ข้าเห็นแก่เจ้าหละ" ว่าอีกคนก็เดินนำเข้าไปในแนวป่า

"ไปพวกเราเก็บของที่เหลือแล้วกลับกันเถอะ"

"งั้นพวกข้าสองคนจะตามหมอนั้นไปเอง ไม่ต้องห่วง" ชายหนึ่งกล่าว แล้วเดินไปกับอีกคนตามชายที่เดินเข้าแนวป่านำหน้าไปก่อนแล้ว แล้วที่เหลือ 4คนจึงช่วยกับเก็บของทั้งหมดเสร็จจึงเดินตามเข้าไปในแนวป่าอย่างระมัดระวัง

ด้านเกรนกับอายะที่เฝ้ามองอย่างใจเย็นเห็นพวกชายชุดดำเคลื่อนไปแล้วจึงเคลื่อนกายติดตามไปอย่างระมัดระวังเช่นกัน ระว่างทางเป็นแนวไม้รกชื้น ขึ้นหนาแน่นแผ่กิ้งคลุมกว้างทำดูน่าขนลุก ประกอบเสียงแมลงกลางคืนที่ร้องระงมอีก พวกเกรนติดตามมาเลื่อยๆ ซึ่งทางที่เข้ามานั้นเป็นเส้นทางที่ตรงเข้าสู่กลางป่าลึกไม่มีอ้อมแม้แต่น้อย

จากการติดตามมาได้ 2-3ชั่วโมง อายะก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันเบาๆ แต่เกรนที่อยู่บนกิ่งไม้ตลอดการติดตามกับเห็นแสงไฟอยู่ไกลๆ เพราะตนติดตามห่างจากอายะไกลสมควร แต่เมื่อเข้าไปใกล้ๆก็พบว่ามันเป็นกำแพงทำด้วยไม้สูง 5เมตรได้ รอบล้อมรังโจรกินบริเวณกว้างดุแล้วน่าจุดกำลังได้ 80-100คนเลยที่เดียว และบนกำแพงไม้ทุกๆ 10เมตรจะมียามเฝ้าอยู่ด้วยหนึ่งคน

"อืม นี้มันรังใหญ่เลยนี้หว่า" เกรนเอ่ยเบาๆออกมาตามนิสัย

"หวังว่าอายะจะไม่เป็นไรนะ เล่นสร้างกำแพงกันขนาดนี้ แถมจุดไฟสว่างอีก" เขาบ่นแล้วกระโดดไปอีกกิ่งไม้ให้ใกล้ขึ้น

(อืม มีกันแยะเลย สงสัยพอตามไปถึงที่ขังพี่มิเรนแล้วคงต้องถอยไปปรึกษากับท่านเกรนก่อนแล้ว) อายะคิดในใจ ตอนนี้นางติดตามจนเข้ามาภายในค่ายได้แล้ว พอพวกนั้นพามิเรนเข้าประตูทางเข้านางก็ใช้ลูกดอกส่งให้ทหารนายหนึ่งหลับไปแล้วรีบขึ้นไปจัดท่าทางให้เหมือนยืนโดยใช้ไม้ค้ำเอาไว้ แล้วจึงตามกลุ่มที่จูงมิเรนไปต่อ อายะติดตามผ่านบ้านมาได้สามสี่หลังจนถึงรีมค่ายด้านหนึ่งพวกนั้นก็คุยกับคนเฝ้าบ้านหลังหนึ่งแล้ว ผลักมิเรนให้คนนั้นแล้วเดินจากไป อายะมองดูชายเฝ้าประตูที่พามิเรนพาเข้าไปในบ้าน แล้วสักพักก็เดินออกมาเฝ้าประตูตามเดิม จึงปลงใจว่าคงเป็นที่ขังมิเรนแน่แล้วจึงเคลื่อนกายออกไปตรงทางเดิมที่ยามโดนยาสลบของนาง ไปสมทบกัยเกรนที่มองดูอยู่ด้านนอก

"เป็นไงอายะ พวกมันมีเยอะไหม มองจากข้างนอกนี้น่าจะเยอะอยู่" เกรนเอ่ยทันทีหลังจากที่เห็นอายะกระโดดไตร่ขึ้นมายังต้นที่ตนอยู่

"คะ ข้างในเดินกันให้ขวักเลย แต่ก็มีจุดบอดให้ลอบเข้าไปได้อยู่คะ ถ้าให้ประมาณคงราวๆ 60-70คนได้" อายะตอบ

"งั้นหรือ เราคงใช้แผนเดิมเข้าในค่ายแผงตัวรอจนพวกมันพามิเรนไปบหัวหน้ามันแล้วค่อยบุกเข้าไปสังหารแล้วช่วยมิเรนหนีออกมากัน" เกรนว่า

"คะ"

"งั้นเจ้านำทางไปเลย ตามที่เจ้าเข้าไปนั้นหละ" แล้วทั้งสองก็ลงจากต้นไม้ไปตามทางที่อายะใช้ทันที พอที่ทั้งสองมาถึงก็เห้นว่ามีคนจูงมิเรนออกไปจากบ้านหลังนั้นพอดี

"อะไรมันจะได้จังหวะแบบนี้" อายะเอ่ยหรี่ตาลง

"อืม หุหุ" เกรนกล่าวรับแต่แอบขำนิดๆ

"ท่านเกรนคะเวลาแบบนี้ยังจะเล่นอีก ถ้าพี่มิเรนเป็นอะไรขึ้นมานะข้าจะไม่ให้อภัยท่านเลย" อายะกล่าวค้อนเกรน

"งะ ข้าไม่อยากให้เจ้าเครียดหลอกนะเนี่ย เอะ นั้นมีคนมาพาตัวมิเรนไปแล้ว" เกรนกล่าวหันไปมองประตูที่เปิดออกมา

"อืม มากันสามคน"

"พวกมันเดินไปแล้ว ไปกันเถอะ"

"คะ" ทั้งคู่จึงออกตามติดชายสามคนที่พามิเรนไป ทั้งคู่มาได้ 5-6หลังคาก็พบว่ามิเรนโดนพามายังบ้านหลังใหญ่ขนาดสองชั้นทำจากอิฐอย่างดีต่างจากหลังอื่นๆที่ทำจากไม้และเป็นชั้นเดียว ทั้งคู่จึงแอบเข้าไปยังด้านหลังของบ้านหลังนั้น ด้วยลูกดอกของอายะที่ดับสติของยาม 4 คนตรงทางด้านหลังบ้านอย่างแม่นยำและรวดเร็ว

"เอาหละ พอเข้าไปได้แล้วเจ้าช่วยกลั่นหายใจสัก 1นาทีได้มั้ย" เกรนเดินไปยังประตูทางเข้าแล้วกล่าวกับอายะ

"ย่อมได้คะ แต่ว่าทำไมหรือคะ"

"เดี๋ยวพอเราเข้าไปแล้วทางด้านมิเรนจะทำการสร้างหมอกนิทราขึ้น เจ้าควรกลั่นหายใจเอาไว้นะ" เกรนอธิบายพร้อมเปิดประตูย่องเข้า

"อ๋อ เข้าใจแล้วคะ ท่านเกรนเราไปหลบตรงมุมนั้น น่าจะหลบสายตายามที่เดินได้ดีกว่า" อายะพยักหน้าเข้าแล้วเรียกเกรนตามไปหลบมุมห้องด้านหนึ่งรอคอจนหมอกลอยคุ้มทั้งบ้าน

"เฮ่ย ควันอะไรนะ" ตุบ

"ทำมั้ยง่วงอย่างงี้ ฮ่าววววว" ตุบ

"เอ๋ อ้าว ข้าก็ด้วย" ตึง

"แย่หละนี้มันหมอกนิทรา พะ พวก" ตุบ

ตุบ ตุบ ตึง ตุบ ตุบ เสียงพวกยามในบ้านค่อยทยอยหลับไปตามๆกันอย่างรวดเร็วจนในที่สุดหมอกก็จางลง

"อายะตอนนี้หละ ตามข้ามาเลย" เกรนเดินนำอายะไปห้องถัดไปอย่างชำนาญ

"ท่านเกรนแน่ใจนะคะว่าทางนี้" อายนะถามเมื่อเห็นเขาเดินเหมือนคนคุ้นเคยสถานที่

"จุจุ สาวน้อยจงเชื่อใจข้าสิ ข้าบอกแล้วไงว่าข้าสามารถหาตัวมิเรนได้ ไม่ว่านางจะไปอยู่ไหนก็ตาม" เกรนยกมือแตะปากกล่าว

"ว้า ท่านเกรนอย่างทำเป็นเล่นอีกสิ" อายะที่เดินตามหลังมาเอามือดึงเสื้อเขาเอาไว้

"เอาน่าตามมาๆ" เกรนตัดบทแล้วไปจับมืออายะจูงเดินตามตนไปอย่างสบายอารมณ์ เขาพาเดินมาโผล่มาที่ทางเดินกลางบ้านที่มียางนอนหลับกัน 5-6คน เดินเข้าไปห้องด้านข้างเป็นห้องรับแขกแล้วเข้าไปห้องครัวที่ติดกันจากนั้นก็มาหยุดที่ประตูหนึ่งที่อยู่ในสุดของห้องครัวใกล้เตาเผา

"ตรงนี้หละ" เกรนว่า

"แน่ใจหรือคะ" อายะเดินไปที่ผนังตามที่เกรนชี้

"อืม ลองเคาะดูสิ มันจะดูกลวงๆข้างใน"

ก็อกๆ เป็นเสียงดังเหมือนข้างในกลวงตามที่เกรนว่า

"จริงๆด้วย" อายะอุทานขึ้น

"อืม สวิตคงอยู่ที่ไหนสักทีหละ อายะเจ้าช่วยหาหน่อยสิ"

"ได้คะ" นางรับคำแล้วทั้งสองก็แยกกันหากลไกลที่จะเป็นประตูตามที่เกรนว่า

"ตรงนี้สินะ" อายะขยับตัวอิฐที่เป็นฐานของเตาเผาเล็กน้อยก็เกิดเสียงกลไกลบางอย่างทำงาน

กึกๆๆ คลึ่นๆๆๆๆๆ ผนังได้ค่อยๆเลื่อนตัวไปด้านข้างเผยทางเดินต่อไปเหมือนจะลงไปด้านล่าง

"เยี่ยมเลยอายะ"

"สมัยก่อน ข้าฝึกพวกกัดดักแล้วกลไกลอยู่เหมือนกันคะ เอาไว้หลบหนี หรือไล่ล่าผู้ร้าย"

"งั้นเจ้าตามหลังข้ามาดีๆหละ" แล้วทั้งสองก็เดินตามลงไปด้านล่าง

ทางเดินนั้นกว้างพอแค่คนเดินลงไปได้ทีละคน วนเป็นวงกลมไตร่ละดับลงไปข้างล่างเลื่อยๆ เดินลงมาสัก7-8นาทีก็มาถึงด้านล่างที่มีประตูกั้นมีช่องให้มองผ่านเข้าไปได้แต่โชคดีที่ตัวล็อกเป็นแบบล็อกจากด้านนอก พวกเขาจึงเปิดเข้าไปได้ภายในมีทางตรงยาวสมควรโดยแบ่งด้านข้างเป็นห้องขังขนาดเล็กนับได้ 8ห้อง เกรนเดินตรงไปห้องที่3 ด้านซ้ายมือ

"มิเรนเจ้าเป็นไงบ้าง" เกรนเดินไปถึงก็เอ่ยถามทันที

"ท่านเกรนหรือคะ ข้าสบายดีพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรข้าเลย มีแค่ล็อกแขนสองข้างเท่านั้น" มิเรนลุกจากมุมห้องเดินมาที่หน้าห้องขังที่ทำเป็นกรงเหล็กเอาไว้

"ท่านเกรนข้าเจอกุณแจแล้ว" อายะที่ไปค้นกุณแจจากพวกยามที่สลบหน้าห้องขังเดินมาสมทบพร้อมกุณแจห้องขังพวงใหญ่

"อายะข้าขอบใจเจ้ามาก รีบไขเถอะ" เกรนกล่าวกับอายะ

"รู้อยู่แล้วคะ" นางรับคำแล้วลองเอามาไขดูทีละดอก ดีที่มีห้องขังแค่ 8ห้องจึงไม่เสียเวลามากนัก

เก๊ก เอียดดดดด อายะเปิดประตูห้องขังได้แล้ว มิเรนจึงเดินออกมา

"คราวนี้กุณแจมือ อืม อันนี้มั้ง" อายะว่าแล้วลองไขดู แก๊ก "เย่ ทีเดียวใช่เลย อิอิ"

"งะ เจ้าทำอย่างกับเล่นปริศนาไขสมบัติงั้นหละ" เกรนเบ้ปากแซวอายะที่ทำท่าดีใจที่ไขโดนตั้งแต่ดอกแรกที่เลือก

"เออ ขอโทษทีข้าลืมตัวไป ก็ใครใช้ให้ท่านทำตัวสบายๆก็หละ ฮืม" นางว่าแล้วหันน่าปอีกทาง

"น่าๆ อายะ ท่านเกรนไม่ได้ตั้งใจหลอก ใช่มั้ยคะ" มืเรนเดินเข้ามาไกล่เกี่ยทันทีที่ถอดตัวล็อกมือนางออกเสร็จแล้ว

"เดี่ยวออกไปข้าเด็ดหัวตัวโจกได้แล้วไปขึ้นรางวัลจะพาไปกินขนมปากหมอของขึ้นชื่อที่เมืองถัดไปหละกัน เค้าว่ากันว่ามันอร่อยมาก" เกรนเสนอ

"อืม งั้นได้คะ" อายะหันมายิ้ม แล้วไปจูงมือมิเรนเดินนำออกไป "ไปกันเถอะพี่มิเรน"

"จ้าๆ ท่านเกรนรีบตามมาสิคะ อิอิ" มิเรนเดินตามอายะออกไป

(งะ ผู้หญิงมันต้องล่อด้วยของกินหมดหรือไงเนี่ย มิเรนก็คนหนึ่งหละ) เกรนได้แต่เกาหัวคิดในใจ แล้วเดินตามสองสาวขึ้นไป

การเดินทาง 26 - วางแผน

เกรนดันตัวมิเรนลงไปนอนบนเตียงปล่อยช่วงขาเรียวห้อยลงพื้นแหกกว้าง ส่วนอายะเขาจูงให้ขึ้นไปนั่งคล่อมบนหน้าท้าองมิเรนเอาไว้แล้วส่งฝีปากจูบกับอายะ โอบเอวนางเอาไว้ด้วยมือข้างหนึ่งส่วนอีกมือก็เคล้นคลึงอกของนาง ส่วนท่อนล่างเขาก็ขยับส่ายแท่นกายเบียดกับกลีบทางเข้าถ้ำของมิเรน

"อูบบบบบ ซีดดดดดด" มิเรนร้องเสียว ขึ้นแล้วยกขาไปโอบล็อกเอวเกรนให้เบียดเข้ามามากขึ้น

"อืมมมมม อ่านเอน" จ๊วบๆ จ๊วบๆ

"ฮืมมมม อาอะ" จ๊วบๆ จ๊วบๆ

"อาาาาา โอ้วววววว ซีดดดดด เสียวจัง อาาาาา" มิเรนครางแล้วโยกเอวสู้เกรนไปด้วย

อายะขยับมือที่เกาะกับแขนเกรนข้างหนึงไปบีบเคล้นจุดเสียงด้านล่างของนาง ส่วนมิเรนขยับมือไปบิดผ้าปูไปมา เกรนเห็นว่าแท่นกายเขาชุ่มได้ที่แล้วจึงจับให้มันจ่อปากถ้ำมิเรนแล้วส่งแท่นกายของเขาเข้าไปช้าๆพร้อมทั้งส่ายเอวควานไปด้วย

"อูยยยยยย มิเรน ของเจ้าตอดจัง อาาาาา"

"อะ อะ อา อา อาาาาาาา ซีดดดดดดด โอ้วววววว ท่านเกรนข้าเสียว อา อ้าาาาา" มิเรน

"พี่มิเรนช่วยข้าด้วยสิ อาาาา" อายะผละออกจากการแลกลิ้นกับเกรนกล่าวออกมา พร้อมทั้งขยับเอวนางเลื่อนไปยังใบหน้ามิเรน ซึ่งมิเรนเองก็เข้าใจจึงสนองอายะด้วยการลงลิ้นให้อายะ จ๊วบๆ จ๊วบๆ

"อะ อืมมมมมม ดี ดี คะ อา อ้าาาาา อะ อืมมมม ท่านเกรน อุ้ยยยยยย"

จ๊วบๆ จ๊วบๆ เป็นเกรนที่ก้มลงดูดยอดอกอายะ ซึ่งนางก็แหงนอกให้เขาอย่างเต็มใจ

"อืมมมมม ซีดดดดดดด อืออออออ" จ๊วบๆ จ๊วบๆ มิเรนเลียไปรอบกลีบถ้ำสลับดูดติ่งไปด้วย และใช้มือทั้งสองช่วยกันเขี่ยและคว้านเข้าไปในถ้ำของอายะ

"อะ อา อ้าาา พี่มิเรนอย่าคว้านแบบนั้น อะ อาาาาา ซีดดดดด อืออออ"

จ๊วบๆ จ๊วบๆ "อืมมมมม อะ อาาาาา ท่านเกรน อะ อา อา อ้าาา อู้วววววว ลึกจัง อาาาาาา" มิเรนถอนปากจากร่องเสียวอายะ แหงนหน้าหลับตาซีดซาดกับการกระแทกของเกรนที่เปลี่ยนจังหวะมาเป็นแน่นลึก ตับ ตับ ตับ ตับ

"อูยยยยย ของเจ้าบีบแน่นนี้หน่า อาาาาา" เกรนเอ่ยตอบ ตับ ตับ ตับ ตับ ว่าเข้าก็ขยังมือไปบีบเคล้นแก้มก้นอายะด้วย

"อะ อี้ ท่านทั้งสอง โอ้วววว อย่า อาาาา ซีดดดดดด รุ่มสิคะ อ้าาาาาา" อายะถึงกับครางลั่นเพราะโดนทั้งมิเรนคว้านด้านล่าง และเกรนที่เคล้นแก้มก้นที่ไว้ต่อความรู้สึกไปด้วย

"อืมมมมม ฮึบบบ" เกรนครางทีแล้วเร่งจังหวะกระแทกให้เร็วขึ้น อีกทั้งยังเสอยขึ้นให้โดนจุดเสียวภายในของมิเรนอย่างต่อเนื่อง ตับๆ ตับๆ ตับๆ ตับๆ

"อูยยยยย อะ อาาาาา อาาาา อ้าาาา ท่าน เกรน ขะ ข้า จะถึง ละ แล้ว อะ อาาา ซะ ซีดดดดดดด" มิเรนปล่อยมือจากการเล่นร่องเสียวอายะมานวดเคล้นอกอวบของตนแทน แล้วเด้งสะโพกขึ้นรับเกรนน้อยตามจังหวะที่เร็วขึ่นของเขา

"อะ อาาาาาา พี่มิเรนเร็วสิ ยังมี ขะ ข้า ต่ออีกนะ อู้ววววว ซูดดดดด อืมมมมม" อายะกล่าวแล้วยกตัวขึ้นให้มิเรนขยับสะโพกได้ถนัดๆ แล้วโน้มตัวไปกอดเกรนแลกจูบกับเขา

"ฮืมมมม อาอะ ฮืมมมมมม" เกรนตอบสนองนางด้วยการส่งลิ้นไปพัวพันกัยลิ้นนาง แล้วย้ายมือไปจับเอวมิเรนออกแรงส่งมากขึ้น พร้อมทั้งอีกมือเลื่อนมาด้านหน้าสอดนิ้วสองนิ้วเข้าไปคว้านเข้าออกถ้ำอายะด้วย ทำให้นางเสียวจนโยกเอวกับนิ้วของเขาวนไปมา

"อะ อาาาาาา ขะ ข้า ไม่ไหว แล้วววววว อะ อ้า อา อ๊า ตะ แตก แล้วววววว อ้ายยยยยยยยยยยยยยย" มิเรนร้องออกมาสุดเสียง สองมือจีกลงผ้าปู ตัวเกร็งยกสะโพกขึ้น สองขารัดเอวเกรนแน่จนเขาขยับไม่ได้ จึงควงแท่นกายของเข้าที่อยู่ภายในถ้ำมิเรนเพื่อระบายความสเยวที่ตอดรัดอย่างแรงของร่องมิเรน


"อืมมมมมม อะ อาาาาา ซีดดดดด ท่านเกรนพี่มิเรนไปแล้ว อาาาาาาา" อายะถอนจูบออกกอดซุกบ่าแน่นของเกรน

"อู้ววววว ซีดดดดดด เยี่ยมไปเลย อาาาาาา อายะเจ้าลุกหันหลังมานี้" เกรนเอ่ย แล้วจับแขนให้อายะกลับตัวอีกด้านแล้วดันให้นางโน้มตัวลงไปทับมิเรนที่เริ่มคลายมือจากผ้าปูแล้วหลับตานอนหายใจหอบ

"แฮกๆ แฮกๆ ข้าสุดที่สุดเลยคะ ฮะ ฮะ" มิเรนหลับตาลงผ่อนคลายแล้วปล่อยขานางให้ลงไปห้อยข้างเตียงอย่างอ่อนแรง

"ท่านเกรนคะ เร็วเข้าสิคะ" อายะที่ยันตัวคล่อมมิเรนหันหน้ามาบอกเกรน พร้อมสายก้นนางเข้าเขา น้ำรักนางไหลล้นลงมาตามขาอ่อนนางช้าๆ

"หุหุ ครับเจ้าหญิง" เกรนกล่าวอย่างอารมณ์ดี พร้อมถอนเกรนน้อยออกจากถ้ำของมิเรนดัง ป๊อก

"อูยยยยยย อาาาาา ท่านเกรนเบาสิคะ แฮกๆ" มิเรนแอ่นเอวตามการถอนของเกรน แล้วนอนสงบลงบนเตียงต่อ

"ข้าจะใส่หละนะอายะ"

"คะท่านเกรน ข้าพร้อมจนใจจะขาดอยู่แล้ว ใส่เข้ามาสิคะ อี้อ้าาาาาา" อายะกล่าวแล้วล้มตัวลงไปซบด้านข้างมิเรนที่นอนหายใจเหนื่อยอ่อนอยู่ด้านล่าง ส่วนเกรนจ่อแท่นกายตนไปยังปากถ้ำอายะ แล้วดันเข้าไปทีเดียวครึ่งลำ

"อะ อู้ววววววว ซีดดดดดด" เกรนครางแล้วหยุดขยับ แต่เขาโน้มตัวไปบนแผ่นหลังนางเอื่อมมือข้างหนึ่งไปเคล้นอกนาง และอีกข้างไปลูบไล้แก้มก้นนาง

"อืมมมมมม อาาาาาาาา ท่านเกรนเล่นอะไรคะเนี่ย ซีดดดดดด ข้าเจ็บนะคะ อู้วววววว แน่นจัง" อายะตอบทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่

"ข้าขอโทษทีมันลื่นนะ ก็ของเจ้ามันหลังน้ำออกมามากซะขนาดนี้อะนะ ฟุ่ๆ" เกรนกล่าวแล้วเบาหุอายะเบาๆ

"อ้ายยยย ท่านเกรน อะ อี้ โอ้ยยยยยยย ท่านอย่างคว้านสิ อะ อาาาาาาา ซีดดดดดดด"

"ก็เจ้าดันตอดข้าทำมั้ยหละ อืมมมม อาาาาา" เกรนเริ่มขยับแท่นกายออกช้าๆ ทำให้อายะเผยโยกสะโพกตามเขาไป

"อาาาาาา ซีดดดดดด ท่านเกรนคะ"

เกรนค่อยๆดันเข้าไปใหม่แต่โดยเพิ่มความลึกเข้าไปที่ละนิดอย่างช้าๆ

"อู้วววววว ซีดดดดด ท่านเกรนข้าทนไม่ไหวแล้ว ท่านกระแทกเร็วๆสิคะ อาาาาาา" ตอนนี้อายะรู้สึกเสียวอย่างเดียวแล้วนางจึงเร่งให้เขากระแทกซักที

"เหอๆ อะไรกันเมื่อกี้ยังหท้านอยู่เลย"

"ก็มันเมื่อกี้ แต่นี้มันตอนนี้นะคะ อาาาาา ซีดดดดด เร็วสิคะ"

"ได้ๆ ฮึบ ฮาาาา" เกรนรับแล้วเริ่มสาวแท่นกายตนเข้าออกเร็วขึ้น ตับ ตับ ตับ ตับ

"อะ อาาาา อะ อ้าาา ซูดดดด ดะ ดี คะ อะ อ้าาาา" อายะครางตามการกระแทกของเขา

"ดีมั้ย ฮะ ฮะ"

"คะ คะ อาาาาา ซีดดดดด อะ อ้า อา ถะ ถึงข้างในเลย อา อ้าาาาาา"

"หืม อะไรหรือมิเรน" เกรนเห็นมิเรนเริ่มขยับกายสายไปมาจ้องมายังตน

"ท่านเกรน ขะ ข้า ข้า ... อาาาาา"

"ข้ารู้สาวน้อย ฮืมมมม" เกรนกล่าวแล้วขยับมือข้างหนึ่งที่เคล้นอกอายะลงไปเสียบเข้าถ้ำมิเรนแล้วซักๆคว้านๆเข้าออก บางครั้งก็บีบติ่งเสียวนางไปด้วย

"อู้วววว ซีดดดดดด ท่านเกรน สะ เสียว อาาาาาา" มิเรนแอ่นสะโพกรับ แล้วกอดกับอายะแน่น สองขายกอากว้างรับเกรนอีกครั้ง

"พี่มิเรน อืมมมมม" อายะหันไปจูบแลกลิ้นกับมิเรน

"อืมมมมม อาาาาาาา อืมมมมมม"

"ฮะ ฮะ ฮึมมมมม อา" เกรนเร่งกระแทกเร็วขึ้นเพราะข้างในอายะเริ่มตอดแรงขึ้นเป็นสัญญาณ

"อืมมมมม อะ อาาา อา อ้า อะ อาาา ทะ ท่าน เกรน อะ อาาาา อี้ อาาาา" อายะถอนปากมาซุกอกมิเรนร้องระงม ตับๆ ตับๆ ตับๆ ตับๆ

"อะ ซีดดดดด ท่านเกรนเร็วอีก ขะ ข้า จะ จวนแล้ว อาาาาา ซีดดดดดด" มิเรนไม่ต่างกัน นางยกสะโพกใส่นิ้วเขาไปมาเร็วขึ้น แจ๊ะๆ เจ๊าะๆ แจ๊ะๆ แจ๊ะๆ

"ขะ ข้า ก็จะถึงแล้ว อาาาาา" ตับๆ แจ๊ะๆ ตับๆ เจ๊าะๆ ตับๆ แจ๊ะๆ

"อะ โอ้ย อา อ้า อา อ๊าาาาา เสร็จแล้วววววววว อ๊ายยยยยยยยยยยย" อายะร้องสุดเสียงร่างเหร็งกระตุกอยู่ 3-4ที มือจีกผ้าปูเตียงแน่น แล้วลงไปนอนแผ่หมดแรงทับอกมิเรน

"ท่าน เกรน ท่าน เกรน ทะ อะ อา อาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา" มิเรนเสร็จตามหลังอายะไม่นาน นางเกร็งกายแอ่นเบียดเข้ากับมือเกรนแน่นพร้อมทั้งกอดอายะที่ฟูบที่อกนาง ส่วนขาก็เกร็งรัดเอวเกรน

"ฮะ ฮะ อาาาาาาาา" เกรนเมื่อขยับไปม่ได้ก็โดนภายในอายะตอดรัดอย่างแรงจนเสร็จไปเช่นกัน จึงใช้มือที่จับเอวอายะกระชับสะโพกนางเข้าเบียดเกรนน้อยแน่น ส่วนอีกมือยังคงคว้านเบาในถ้ำมิเรน

"อะ อาาาาา อาาาาาา" "อืมมมม อาาาาา" มิเรนกับอายะครางผ่อนคลายกอดกันบนเตียง เกรนแช่สักครู่ก็ถอนกายออกแล้วจับขามิเรนทีรัดตนให้คลายออก จากนั้นก็ขยับโยกทั้งมิเรนและอายะที่นอนกอดกันขึ้นไปวางกลางเตียง

"ฮึบ ฮ่า" เกรนวางสองสาวลงกลางเตียงแล้วนั่งมองพวกนาง พรางเอามือไปลูบผมสีดำงามของอายะและผมสีเทาของมิเรนเบา

"อืม ท่านเกรนคะ ตรงนี้" อายะขยับตัวลงไปนอนด้านข้างมิเรน แต่เว้นระยะห่างเล็กน้อย

"ท่านเกรนคะ มานอนตรงนี้สิคะ" มิเรนขยับตัวออกไปด้านข้าอีกนิดทำให้มีที่พอที่จะให้เกรนลงไปนอนกับนางได้

"อาาาา" เกรนนั่งลงไปตรงช่องว่างนั้นแล้วล้มตัวลงนอนช้าๆ พร้อมโอบสองมือไปกอดมิเรนด้านหนึ่ง และอายะอีกด้านหนึ่ง ซึ่งสองสาวก็ขยับเข้ามานอนในอ้อมกอดเขาเช่นกัน แล้วทั้งสามก็หลับไปอย่างสุขสม

...

"อืมมมมม" เกรนตื่นขึ้นมาแล้วขยับมือเล็กน้อยแต่พบว่าไม่สามารถขยับจึงนึกได้ว่าเมื่อคืนนอนกอดสองสาวเอาไว้ เขาเลยหันไปมองด้านมิเรน

"อืมมมม แหะๆ ข้ากินไหวแล้ว งึมๆ"

"เออ ท่าจะฝันดีแฮะ" เกรนพูดเบาๆแล้วหันไปมองอายะบ้าง แต่เขาก็พบกับสายตาคมนัยสีฟ้าใส่

"สวัสดียามเช้าคะท่านเกรน" นางเอ่ย

"อืม เจ้าตื่นเช้าจัง" เกรนกล่าวแล้วขับมือที่นางนอนหนุนหัวอยู่ขึ้นมาลูบหัวนางเบาๆ

"คะ" นางตอบเบาๆแล้วหลับตาลง

"ท่านเกรนหิวยังคะ นี้ก็สายนิดๆแล้วนะคะ" อายะเอ่ย

"อา งั้นหรือ นั้นสินะ น่าจะไปหาอะไรกินกันหน่อย มิเรนตื่นได้แล้ว" เกรนเห็นด้วยกับอายะจึงหันไปเขย่าแขนข้างที่มิเรนนอนกอดอยู่

"อืมมมม งืมๆ เดี๋ยวสิคะ ข้ายังกินไม่หมดเลย งึมๆ" มิเรนดินนิดหนึ่งแล้วงับแขนเกรนเบาๆ

"เออ อย่ากินแขนข้างสิ ไม่ใช้ขนมนะ" เกรนยังคงพยายามเขย่าแขนเบาๆอยู่

"ท่านเกรนงั้นข้าจัดการเอง" อายะลืมตาขึ้นแล้วคลานข้ามตัวเกรนไปทางมิเรน แล้วก็เอามือไปหยิกแก้มมิเรนกว้างออกมา

"อืมมมม อะ ไอ อะ อ๊ะ อืมมมมม" มิเรนเริ่มขมวดคิ้วสายหน้าไปมา

"อุอุ อิอิ" อายะหัวเราะเบาๆ

"งะ มันจะดีหรือ" เกรนมองการปลุกของอายะ แต่เหมือนการเกล้งมากว่า

"อา อ่ำ ไอ อี้ อะ" ในที่สุดมิเรนก็ตื่นขึ้นมา

"สวัสดีคะพี่มิเรน" อายะเอามือออกจากแก้มมิเรนแล้วกล่าวยิ้ม

"อรุณสวัสดิ์มิเรน เหอๆ ตื่นยากจริงๆ" เกรนกล่าวยิ้มเช่นเดียวกับอายะ

"เราจะไปกินข้ากันคะ รีบไปอาบน้ำกันเถอะ" อายะข้ามมิเรนไปยืนกับพื้น แล้วจับมือมิเรนดึงให้ลุกขึ้น

"อืม คะ อืม" มิเรนทำตามอย่างว่าง่ายทั้งที่ยังงัวเงียอยู่

"งั้นข้า..."

"ท่านเกรนกรุณารอบนเตียงก่อนนะคะ ผู้หญิงของใช้เวลาส่วนตัวกันสักหน่อยคะ" อายะหันมาขัดเกรนทันที เพราะนางกลัวว่าถามให้เกรนเข้าไปด้วยจะไม่ได้กินข้าวเช้าแน่ๆ

"อะ งะ ครับๆ" เกรนยกมือยอมแพ้ แล้วหนุนหัวลงนอนไปกับเตียง

"ขอบคุณคะ" อายะกล่าวยิ้ม แล้วลากมิเรนเข้าไปห้องน้ำ

"เฮ่อ อายะนี้หละก็" เขาถอนหายใจ แล้วลุกเดินไปทางหน้าต่างที่มีผ้าม่านปิดอยู่ เขาเปิดเล็กน้อยแล้วมองไปยังท้องถนนที่ตอนนี้มีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ แล้วหันไปเตรียมของใช้ของตนระหว่างรอสองสาวในห้องอาบน้ำ

ไม่นานสองสาวก็ออกมาพร้อมผ้าพันรอบตัว

"ท่านเกรนคะ ข้าเปิดน้ำร้อนให้แล้วคะ เชิญคะ" มิเรนเดินมาบอกเกรน ส่วนอายะเดินไปหยีบเสื้อผ้านางจากกระเป่าเดินทางตนที่เมื่อวานซื้อมาใหม่เพราะตนนั้นออกจากลุ่มโจรโดยไม่ได้กอะไรมาเลยนอกจากอาวุธที่ติดกายตนเท่านั้น

"อืม" แล้วเข้าก็เดินเข้าห้องอาบน้ำไป

การเดินทาง 25 - รายได้ระหว่างทาง

พวกเกรนได้เดินทางกลับมาถึงหมู่บ้านในช่วงเย็น

เกรนให้มิเรนกับอายะไปจ้องโต๊ะกินข้าวเย็นกันที่ร้านอาหารข้างทางก่อน ส่วนตนก็ลากชาย 5คนไปฝากขังที่สำนักงานของทหราในหมู่บ้านแห่งนี้

"ตามที่เล่ามาหละครับ"

"อืมๆ งั้นข้าจับขังไว้ก่อนหละ หวังว่านางที่เจ้าว่าจะมาแจ้งชี้ตัวคนร้ายเร็วๆนี้นะ ไม่งั้นข้าก็คงต้องปล่อยตัวไปเหมือนกัน เพราะไม่มีเจ้าทุกข์"

"ไม่ต้องห่วงครับ ข้าคิดว่านางต้องมาแจ้งแน่ๆ งั้นข้าขอตัวไปก่อนนะครับ"

"เอะ เดี๋ยวเจ้าสนใจค่าหัวบ้างมั้ยหละ"

"เอ๋ ที่หมู่บ้านแห่งมีรับค่าหัวด้วยหรือครับ"

"อืม มีแบบรายเล็กเท่านั้นหละ แต่ที่ข้าถามเจ้า เพราะให้เจ้าช่วยล่าพวกโจรดำทมินหน่อย หมู่นี้มันขยายเขตการปล้นเข้ามาใกล้ตัวหมู่บ้านมากขึ้นจนน่าเป็นห่วง"

"อา ท่านไม่แจ้งไปทางส่วนกลางให้ส่งกำลังลงมาช่วยปราบหละครับ"

"ข้าเคยขอไปแล้วแต่ทางนั้นก็ได้แต่ปฏิเสธลูกเดียวอ้างนู้นนี้นั้นไปเลื่อยข้าเลย เอาเงินเก็บส่วนตัวกับคนในหมู่บ้านลงขันค่าหัวไง แต่ก็ไม่มากนักหลอกนะ 5000ทา เท่านั้นหละ"

"อา เอาแค่ตัวหัวหน้าหรือครับ"

"อืม ข้าว่าถ้าจัดการตัวหัวหน้าได้ลูกน้องน่าจะถอยหรือไม่ก็แตกกลุ่มไปเองหละ เจ้าว่าไง"

"ข้าของรายละเอียดกว่านี้ได้มั้ยครับ"

แล้วหัวหน้าทหารก็เล่าลักษณะการแต่งกาย ลักษณะการบุกปล้น ที่ที่พวกนี้ออกมาปล้นบ่อยๆ และจำนวนคนโดยประมาณของโจรกลุ่มนี้ให้เกรนฟัง

"อืม งั้นข้าขอรับงานนี้หละกัน" เกรนพิจารณาจากตำแหน่งจำนวนพวกโจรคล่าวๆแล้วคิดว่าคงไม่ยากอะไรจึงรับปากหัวหน้าทหารไป เมื่อก่อนเขาเองก็เคยรับงานแบบนี้ทำกับมิเรนอยู่บ้างเพราะได้เงินดี และง่าย เนื่องจากมิเรนที่ไม่มีใครมองเห็นสามารถลอยไปมาดูต้นทางได้ง่ายๆ แถมพอมีจะสามารถร่ายเวทหมอกพรางกายตนเองได้ระดับหนึ่งเวลาหนีด้วย

"โอ้ว ขอบใจเจ้ามากนี้ใบรับงาน" หัวหน้าทหารยามก็ส่งใบรับงานค่าหัวให้เกรนไป

"งั้นข้าไปหละ" เขารับแล้วขอตัวเดินออกจากสำนักงาน แล้วตรงไปยังร้านอาหารที่นัดกับมิเรนเอาไว้

...

"ทางนี้คะท่านเกรน" เป็นมิเรนที่โบกมือเรียกเกรนที่พึ่งเดินมาถึงหน้าร้าน

เกรนจึงเดินไปนั่งร่วมกับมิเรนและอายะ

"เป็นไงบ้างอาหารร้านนี้" เกรนถาม

"พวกข้ายังไม่ได้กินกันเลย แต่สั่งไปแล้วคะ ท่านเกรนก็รีบสั่งนะคะ ร้านนี้คนมากินเยอะมาก" มิเรนว่า

"อืม เอาอะไรดีนะ" เกรนมองรายการอาหารที่วางบนโต๊ะ

"ท่านเกรนอายะว่าเอานี้มั้ย ข้าวผัดไผ่แดง ข้าว่าน่ากินดี" อายะที่จู่ๆก็เสนอความเห็นออกมา

"อะ เออ" เกรนมองไปยังอายะแต่ก็พบกับดวงตาประกายความหวังน่าสงสาร

"เออ น้องๆ ข้าวผัดไผ่แดง จานหนึ่ง" เกรนหันไปสั่งอาหารกับพนักงานตามอายะเสนอ

"แย่ๆ เดี๋ยวเรามาแบ่งครึ่งกินกันนะ ท่านเอาของข้าไปครึ่งหนึ่งแล้วท่านก็เอาอีกครึ่งของท่านมาให้ข้า" อายะกว่าแบบอารมณ์ดี

"งะ เล่นงี้เลย" เกรนอึงกับแนวคิดของนาง

"อิอิ เป็นไงข้าบอกแล้วว่าท่านเกรนต้องยอมอยู่แล้ว" อายะชูสองนิ้วให้มิเรนที่นั่งตรงข้ามกัน

"จ้าๆ" มิเรนยิ้มๆรับคำ

"เออ ไหนก็ต้องรออาหารอยู่แล้ว ข้ามีเรื่องจากคุยกับพวกเจ้าด้วยหน่อยนะ" เกรนเอ่ยขึ้น

"มีอะไรหรือคะ" มิเรนถามส่วนอายะหันมามองเกรนรอฟังที่เขาจะพูด

"ข้าเห็นว่าเราควรหาเงินเพิ่มสำหรับค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ซึ่งข้าก็ไปรับงานล่าค่าหัวหัวหน้าโจรดำทมินมา นะเลยอยากขอแรงพวกเจ้าสักหน่อย"

"เอ๋ หมู่บ้านเล็กแบบนี้มีตั้งค่าด้วยหรือคะ" มิเรนเอ่ย

"หัวหน้าทหารบอกมานะ ว่าคนในหมู่บ้านลงขันกันจ้าง เพราะพวกมันหากินเข้าใกล้หมู่บ้านขึ้นทุกวันกลังจะเป็นอันตราย"

"ข้าจะช่วยคะ" อายะกล่าวออกมาอย่างเร็ว นางไม่อยากเห็นหมู่บ้านสงบๆแบบนี้ต้องตกอยู่ในกองไฟ

"ข้าก็เช่นกัน ยังข้าก็ติดตามท่านเกรนไปทุกที่อยู่แล้ว" มิเรนว่า

"ข้าขอบใจพวกเจ้ามาก งั้นหลังจากกินเสร็จเรากลับไปวางแผนที่ห้องข้ากัน" เกรนเสนอ

"แน่นอนคะ" อายะรับหนักแน่

"คะท่านเกรน" มิเรนรับคำ

จากนั้นพวกเกรนก็นั่งคุยเลื่อยเบื่อยจนอาหารที่สั่งได้มาเสริพ หลังจากนั่งกินกันสบายๆ จนอิ่ม แล้วเกรนก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน แล้วทั้งสามก็กลับมายังโรงพักผ่อน ทั้งสามเดินเข้าไปในห้องของเกรนเพื่อวางแผนจัดการโจรกัน

ภายในห้องของเกรน เขาเอาโต๊ะกับม้านั่งด้านข้างหน้าต่างมาวางขอบเตียงแล้วนั่งลง ให้สองสาวนั่งบนเตียงไป

"จากข้อมูลที่ท่านเกรนเล่ามานั้น ข้าคิดว่าเรายังคงสามารถใช้แผนเดิมได้คะ ข้าจะเป็นตัวล่อมันออกมาจับแล้วพวกท่านก็ตามสัญญาณของข้าเข้าไปน่าจะประหยัดเวลาได้มาก" มิเรนว่า

"มันจะไม่เสี่ยงไปหรือคะ" อายะที่ว่า

"อืม จากที่หัวหน้าทหายเล่ามาพวกมันไม่น่าจะมีคนที่เก่งด้านเวท ซึ่งมิเรนจะเป็นต่อมากกว่าไม่ต้องห่วงหลอกอายะ" เกรนว่า

"แต่กว่าจะไปถึงคงโดนลวนลามไปหลายครั้ง" อายะเอ่วออกมา

"อายะ ขอบใจเจ้ามากที่ห่วงข้าขนาดนี้" มิเรนกุมมืออายะแล้วมองนางอย่างซึ้งใจ

"อะ ทำแบบนี้ เลยทำให้ข้ารู้สึกตัวเองกดขี่มิเรนอยู่อะดิ" เกรนบ่นขึ้น

"แต่ไม่ต้องห่วงหลอกก่อนหน้านี้ข้ากับท่านเกรนก็ใช้วิธีนี้อยู่ 2-3ครั้ง ซึ่งมันก็ได้ผลนะ ส่วนเรื่องลวนลามนั้น ข้าไม่คิดมากหลอก" มิเรนว่า

"เจ้าชั่งใจกว้างจริงๆ ท่านเกรนนี้น้า โชคดีจริงๆที่ได้ภรรยายแบบท่าน" อายะว่า

"ไม่ถึงขนาดนั้นหลอก" มิเรนเอ่ยด้วยแก้มแดงขึ้นมานิดๆ

"ตกลงเจ้ายังจะคัดค้านอะไรอีกมั้ย" เกรนถามอายะ

"ถ้ามิเรนยอมขนาดนี้ ข้าคงไม่ขัดหละ แต่ท่านจะส่งสัญญาณให้พวกข้ารู้ตำแหน่งของท่านได้อย่างไร" อายะส่ายหน้าแล้วถามต่อ

"อืม ข้าก็ไม่รู้คะ ทุกครั้งท่านเกรนก็หาข้าเจอตลอด แต่ท่านเกรนไม่ยอมบอกคะว่าทำไง" มิเรนส่ายหน้าตอบอายะไป แล้วหันหน้าไปทางเกรนให้เขาต่อ

"เออ มันเป็นความลับของข้านะ คงบอกเจ้าไม่ได้หลอกถึงแม้จะเป็นภรรยายข้าก็ตาม" เกรนยกมือขึ้นห้ามอายะพร้อมกล่าวปฏิเสธทันที

"เห็นมั้ย ท่านเกรนไม่ยอมบอกหลอก" มิเรนหันมาคุยกับอายะต่อ

"อืม" อายะจ้องเกรนด้วยสายตาจับผิดจนเขาขนลุก

"อะ เออ ข้าบอกได้จริงๆ แต่ข้ารับลองว่าสามารถหาตำแหน่งมิเรนได้อย่างแน่นอนไม่ว่าอยู่ตรงไหนบนโลกใบนี้" เกรนกล่าวอย่างหนักแน่ในช่วงท้าย

"เฮ่อ ถ้าท่านยืนยันแบบนี้ข้าคงไม่สามารถถามอะไรมากกว่านี้ได้หละ" อายะยอมความลง

"งั้นเอาตามนี้ข้าจะทำเป็นเดินทางคนเดียวผ่านในจุดที่พวกมันออกปล้นบ่อยๆ ส่วนพวกท่านค่อยติดตามข้าแบบห่างๆหละกัน จนกว่าข้าจะส่งสัญญาณว่าพวกมันกินเหยื่อแล้ว พวกท่านค่อยตามมาทีหลัง" มิเรนสรุปแผนแบบง่ายๆ

"อืม ตามนั้นคะ" อายะว่า

"เอาหละเมื่อสรุปแผนได้แล้ว ระ.." เกรนทำเหมือนจะกล่าวอะไรสักอย่าง

"อายะเรากลับห้องไปเข้านอนกันดีกว่าคะ พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวทำตามแผนการด้วยจะได้มีแรง" มิเรนเอ่ยตัดเกรนทันที แล้วจูงมืออายะลงจากเตียงตรงไปยังประตูห้อง

แต่เกรนที่ไวกล่าวเอื่อมมือไปจับมือมิเรนเอาไว้ได้ทัน

"เด๊่ยวสิมิเรน เจ้าจะรีบไปไหน" เกรนกล่าวยิมกว้าง แล้วกระชากทั้งมิเรนและอายะเข้ามากอด

"อุ้ย ท่านเกรน" "ว้าย อะไรคะเนี่ย"

"หุหุ วันนี้พวกเจ้าจะไม่นอนเป็นเพื่อนข้าหรือ" เกรนกล่าวพรางลูบไล้มือสองข้างจากเอวผ่านสะโพกลงไปขย่ำแก้มก้นของสองสาวในอ้อมกอด

"อาาาาา" "อะ อืมมมมม"

"ท่านเกรนคะข้าว่า ท่านไปอาบน้ำนอนดีกว่านะคะ จะได้เก็บแรงไว้พรุ่งนี้" มิเรนเงยหน้ากล่าว

"อะ อืมมมมม อาาาา" อายะที่มีจุดอ่อนที่บั่นท้ายได้แต่ครางในลำคอพร้อมจับเสื้อเกรนแน่

"เจ้าดูอย่างอายะสิ" เกรนว่า

"ข้าไม่ อุบ อืมมมม" นางจะตอบ แต่ก็โดนเกรนจูบสวนทันควัน จุบๆ จ๊วบๆ

"อืมมมม อื๊อออออ อื่มมมมมมม" "อาาาา อ้าาาาา อาาาาา อืมมมมมมม"

ไม่นานมิเรนก็อ่อนอยู่ในท่าเดียวกับอายะใช้สองมือเกาะเสื้อเกรนและต้นแขนของเขาเอาไว้แน่น ลมหายใจเริ่มแรงขึ้นและเริ่มสอดลิ้นเข้าไปพัวพันกัยเกรนอย่างลืมตัว ส่วนอายะที่มีอารมณ์ตั้งแต่โดนเกรนนวดเคล้นบั่นท้ายได้พักหนึ่งนั้นอ้าขาหนีบแขาเกรนเอาไว้แล้งขยับตัวสายสะโพกไปมาให้ร่องเสียวตนเลียดลีไปกับต้นขาของเขาจนกางเกงที่ใส่เริ่มเปียกเป็นวงนิดๆแล้ว

"อุมมมมม อืมมมมมม อื้มมมมม" "อาาาาา ซีดดดดด อาาาาา"

เกรนที่เห็นว่าพวกนางคงไม่ขัดแล้วจึงถอนจูบจากริมฝีปากมิเรน แล้วหันไปจูบอายะที่เงยหน้าร้องซีดซาดอยู่ แล้วย้ายมือซ้านที่บีบเคล้นบั่นท้านมิเรนเอื่อมไปหลังแล้วลากลงไปเขี่ยร่องนางจากทางด้านหลังซึ่งทำให้สามารถรูดตั้งแต่ติ่งเสีนวนางไปถึงสุดกลีบร่องรักนางได้อย่างสะดวก มิเรนจึงเอามือหนึ่งไปกุมมือเกรนเอาไว้ส่วนอีกมือยังคงเกาะเสื้อเกรนอยู่

"อู้วววววว ซีดดดดด อาาาาา" "อืมมมมมมมม อื้มมมมมมม"

"อะ อาาาาา โอ้วววววว อย่าบีบแรงข้าเสียว อาาาาา ซีดดดดดด"

"ฮืมมมมมมมม ฮืออออออออ"

"อืมมมมมม อูมมมมม อื้มมมมม"

อายะที่ทนไม่ไหวจึงถอนริมฝีปากนางออกมา แล้วกล่าว

"ทะ ท่านเกรนคะ อาาาาา ข้าต้องการท่านแล้ว อ้าาาาาา"

"ได้สิงั้นเราไปที่เตียงกันนะ ทั้งสองคน" เกรนรับคำอายะแล้วมองไปทางมิเรน

"ตามใจท่านสิ" นางกล่าวแล้วเดินตามเกรนที่จูงมือทั้งสองสาวกับไปยังเตียง