พวกเกรนได้เดินทางกลับมาถึงหมู่บ้านในช่วงเย็น
เกรนให้มิเรนกับอายะไปจ้องโต๊ะกินข้าวเย็นกันที่ร้านอาหารข้างทางก่อน ส่วนตนก็ลากชาย 5คนไปฝากขังที่สำนักงานของทหราในหมู่บ้านแห่งนี้
"ตามที่เล่ามาหละครับ"
"อืมๆ งั้นข้าจับขังไว้ก่อนหละ หวังว่านางที่เจ้าว่าจะมาแจ้งชี้ตัวคนร้ายเร็วๆนี้นะ ไม่งั้นข้าก็คงต้องปล่อยตัวไปเหมือนกัน เพราะไม่มีเจ้าทุกข์"
"ไม่ต้องห่วงครับ ข้าคิดว่านางต้องมาแจ้งแน่ๆ งั้นข้าขอตัวไปก่อนนะครับ"
"เอะ เดี๋ยวเจ้าสนใจค่าหัวบ้างมั้ยหละ"
"เอ๋ ที่หมู่บ้านแห่งมีรับค่าหัวด้วยหรือครับ"
"อืม มีแบบรายเล็กเท่านั้นหละ แต่ที่ข้าถามเจ้า เพราะให้เจ้าช่วยล่าพวกโจรดำทมินหน่อย หมู่นี้มันขยายเขตการปล้นเข้ามาใกล้ตัวหมู่บ้านมากขึ้นจนน่าเป็นห่วง"
"อา ท่านไม่แจ้งไปทางส่วนกลางให้ส่งกำลังลงมาช่วยปราบหละครับ"
"ข้าเคยขอไปแล้วแต่ทางนั้นก็ได้แต่ปฏิเสธลูกเดียวอ้างนู้นนี้นั้นไปเลื่อยข้าเลย เอาเงินเก็บส่วนตัวกับคนในหมู่บ้านลงขันค่าหัวไง แต่ก็ไม่มากนักหลอกนะ 5000ทา เท่านั้นหละ"
"อา เอาแค่ตัวหัวหน้าหรือครับ"
"อืม ข้าว่าถ้าจัดการตัวหัวหน้าได้ลูกน้องน่าจะถอยหรือไม่ก็แตกกลุ่มไปเองหละ เจ้าว่าไง"
"ข้าของรายละเอียดกว่านี้ได้มั้ยครับ"
แล้วหัวหน้าทหารก็เล่าลักษณะการแต่งกาย ลักษณะการบุกปล้น ที่ที่พวกนี้ออกมาปล้นบ่อยๆ และจำนวนคนโดยประมาณของโจรกลุ่มนี้ให้เกรนฟัง
"อืม งั้นข้าขอรับงานนี้หละกัน" เกรนพิจารณาจากตำแหน่งจำนวนพวกโจรคล่าวๆแล้วคิดว่าคงไม่ยากอะไรจึงรับปากหัวหน้าทหารไป เมื่อก่อนเขาเองก็เคยรับงานแบบนี้ทำกับมิเรนอยู่บ้างเพราะได้เงินดี และง่าย เนื่องจากมิเรนที่ไม่มีใครมองเห็นสามารถลอยไปมาดูต้นทางได้ง่ายๆ แถมพอมีจะสามารถร่ายเวทหมอกพรางกายตนเองได้ระดับหนึ่งเวลาหนีด้วย
"โอ้ว ขอบใจเจ้ามากนี้ใบรับงาน" หัวหน้าทหารยามก็ส่งใบรับงานค่าหัวให้เกรนไป
"งั้นข้าไปหละ" เขารับแล้วขอตัวเดินออกจากสำนักงาน แล้วตรงไปยังร้านอาหารที่นัดกับมิเรนเอาไว้
...
"ทางนี้คะท่านเกรน" เป็นมิเรนที่โบกมือเรียกเกรนที่พึ่งเดินมาถึงหน้าร้าน
เกรนจึงเดินไปนั่งร่วมกับมิเรนและอายะ
"เป็นไงบ้างอาหารร้านนี้" เกรนถาม
"พวกข้ายังไม่ได้กินกันเลย แต่สั่งไปแล้วคะ ท่านเกรนก็รีบสั่งนะคะ ร้านนี้คนมากินเยอะมาก" มิเรนว่า
"อืม เอาอะไรดีนะ" เกรนมองรายการอาหารที่วางบนโต๊ะ
"ท่านเกรนอายะว่าเอานี้มั้ย ข้าวผัดไผ่แดง ข้าว่าน่ากินดี" อายะที่จู่ๆก็เสนอความเห็นออกมา
"อะ เออ" เกรนมองไปยังอายะแต่ก็พบกับดวงตาประกายความหวังน่าสงสาร
"เออ น้องๆ ข้าวผัดไผ่แดง จานหนึ่ง" เกรนหันไปสั่งอาหารกับพนักงานตามอายะเสนอ
"แย่ๆ เดี๋ยวเรามาแบ่งครึ่งกินกันนะ ท่านเอาของข้าไปครึ่งหนึ่งแล้วท่านก็เอาอีกครึ่งของท่านมาให้ข้า" อายะกว่าแบบอารมณ์ดี
"งะ เล่นงี้เลย" เกรนอึงกับแนวคิดของนาง
"อิอิ เป็นไงข้าบอกแล้วว่าท่านเกรนต้องยอมอยู่แล้ว" อายะชูสองนิ้วให้มิเรนที่นั่งตรงข้ามกัน
"จ้าๆ" มิเรนยิ้มๆรับคำ
"เออ ไหนก็ต้องรออาหารอยู่แล้ว ข้ามีเรื่องจากคุยกับพวกเจ้าด้วยหน่อยนะ" เกรนเอ่ยขึ้น
"มีอะไรหรือคะ" มิเรนถามส่วนอายะหันมามองเกรนรอฟังที่เขาจะพูด
"ข้าเห็นว่าเราควรหาเงินเพิ่มสำหรับค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ซึ่งข้าก็ไปรับงานล่าค่าหัวหัวหน้าโจรดำทมินมา นะเลยอยากขอแรงพวกเจ้าสักหน่อย"
"เอ๋ หมู่บ้านเล็กแบบนี้มีตั้งค่าด้วยหรือคะ" มิเรนเอ่ย
"หัวหน้าทหารบอกมานะ ว่าคนในหมู่บ้านลงขันกันจ้าง เพราะพวกมันหากินเข้าใกล้หมู่บ้านขึ้นทุกวันกลังจะเป็นอันตราย"
"ข้าจะช่วยคะ" อายะกล่าวออกมาอย่างเร็ว นางไม่อยากเห็นหมู่บ้านสงบๆแบบนี้ต้องตกอยู่ในกองไฟ
"ข้าก็เช่นกัน ยังข้าก็ติดตามท่านเกรนไปทุกที่อยู่แล้ว" มิเรนว่า
"ข้าขอบใจพวกเจ้ามาก งั้นหลังจากกินเสร็จเรากลับไปวางแผนที่ห้องข้ากัน" เกรนเสนอ
"แน่นอนคะ" อายะรับหนักแน่
"คะท่านเกรน" มิเรนรับคำ
จากนั้นพวกเกรนก็นั่งคุยเลื่อยเบื่อยจนอาหารที่สั่งได้มาเสริพ หลังจากนั่งกินกันสบายๆ จนอิ่ม แล้วเกรนก็เรียกพนักงานมาเก็บเงิน แล้วทั้งสามก็กลับมายังโรงพักผ่อน ทั้งสามเดินเข้าไปในห้องของเกรนเพื่อวางแผนจัดการโจรกัน
ภายในห้องของเกรน เขาเอาโต๊ะกับม้านั่งด้านข้างหน้าต่างมาวางขอบเตียงแล้วนั่งลง ให้สองสาวนั่งบนเตียงไป
"จากข้อมูลที่ท่านเกรนเล่ามานั้น ข้าคิดว่าเรายังคงสามารถใช้แผนเดิมได้คะ ข้าจะเป็นตัวล่อมันออกมาจับแล้วพวกท่านก็ตามสัญญาณของข้าเข้าไปน่าจะประหยัดเวลาได้มาก" มิเรนว่า
"มันจะไม่เสี่ยงไปหรือคะ" อายะที่ว่า
"อืม จากที่หัวหน้าทหายเล่ามาพวกมันไม่น่าจะมีคนที่เก่งด้านเวท ซึ่งมิเรนจะเป็นต่อมากกว่าไม่ต้องห่วงหลอกอายะ" เกรนว่า
"แต่กว่าจะไปถึงคงโดนลวนลามไปหลายครั้ง" อายะเอ่วออกมา
"อายะ ขอบใจเจ้ามากที่ห่วงข้าขนาดนี้" มิเรนกุมมืออายะแล้วมองนางอย่างซึ้งใจ
"อะ ทำแบบนี้ เลยทำให้ข้ารู้สึกตัวเองกดขี่มิเรนอยู่อะดิ" เกรนบ่นขึ้น
"แต่ไม่ต้องห่วงหลอกก่อนหน้านี้ข้ากับท่านเกรนก็ใช้วิธีนี้อยู่ 2-3ครั้ง ซึ่งมันก็ได้ผลนะ ส่วนเรื่องลวนลามนั้น ข้าไม่คิดมากหลอก" มิเรนว่า
"เจ้าชั่งใจกว้างจริงๆ ท่านเกรนนี้น้า โชคดีจริงๆที่ได้ภรรยายแบบท่าน" อายะว่า
"ไม่ถึงขนาดนั้นหลอก" มิเรนเอ่ยด้วยแก้มแดงขึ้นมานิดๆ
"ตกลงเจ้ายังจะคัดค้านอะไรอีกมั้ย" เกรนถามอายะ
"ถ้ามิเรนยอมขนาดนี้ ข้าคงไม่ขัดหละ แต่ท่านจะส่งสัญญาณให้พวกข้ารู้ตำแหน่งของท่านได้อย่างไร" อายะส่ายหน้าแล้วถามต่อ
"อืม ข้าก็ไม่รู้คะ ทุกครั้งท่านเกรนก็หาข้าเจอตลอด แต่ท่านเกรนไม่ยอมบอกคะว่าทำไง" มิเรนส่ายหน้าตอบอายะไป แล้วหันหน้าไปทางเกรนให้เขาต่อ
"เออ มันเป็นความลับของข้านะ คงบอกเจ้าไม่ได้หลอกถึงแม้จะเป็นภรรยายข้าก็ตาม" เกรนยกมือขึ้นห้ามอายะพร้อมกล่าวปฏิเสธทันที
"เห็นมั้ย ท่านเกรนไม่ยอมบอกหลอก" มิเรนหันมาคุยกับอายะต่อ
"อืม" อายะจ้องเกรนด้วยสายตาจับผิดจนเขาขนลุก
"อะ เออ ข้าบอกได้จริงๆ แต่ข้ารับลองว่าสามารถหาตำแหน่งมิเรนได้อย่างแน่นอนไม่ว่าอยู่ตรงไหนบนโลกใบนี้" เกรนกล่าวอย่างหนักแน่ในช่วงท้าย
"เฮ่อ ถ้าท่านยืนยันแบบนี้ข้าคงไม่สามารถถามอะไรมากกว่านี้ได้หละ" อายะยอมความลง
"งั้นเอาตามนี้ข้าจะทำเป็นเดินทางคนเดียวผ่านในจุดที่พวกมันออกปล้นบ่อยๆ ส่วนพวกท่านค่อยติดตามข้าแบบห่างๆหละกัน จนกว่าข้าจะส่งสัญญาณว่าพวกมันกินเหยื่อแล้ว พวกท่านค่อยตามมาทีหลัง" มิเรนสรุปแผนแบบง่ายๆ
"อืม ตามนั้นคะ" อายะว่า
"เอาหละเมื่อสรุปแผนได้แล้ว ระ.." เกรนทำเหมือนจะกล่าวอะไรสักอย่าง
"อายะเรากลับห้องไปเข้านอนกันดีกว่าคะ พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวทำตามแผนการด้วยจะได้มีแรง" มิเรนเอ่ยตัดเกรนทันที แล้วจูงมืออายะลงจากเตียงตรงไปยังประตูห้อง
แต่เกรนที่ไวกล่าวเอื่อมมือไปจับมือมิเรนเอาไว้ได้ทัน
"เด๊่ยวสิมิเรน เจ้าจะรีบไปไหน" เกรนกล่าวยิมกว้าง แล้วกระชากทั้งมิเรนและอายะเข้ามากอด
"อุ้ย ท่านเกรน" "ว้าย อะไรคะเนี่ย"
"หุหุ วันนี้พวกเจ้าจะไม่นอนเป็นเพื่อนข้าหรือ" เกรนกล่าวพรางลูบไล้มือสองข้างจากเอวผ่านสะโพกลงไปขย่ำแก้มก้นของสองสาวในอ้อมกอด
"อาาาาา" "อะ อืมมมมม"
"ท่านเกรนคะข้าว่า ท่านไปอาบน้ำนอนดีกว่านะคะ จะได้เก็บแรงไว้พรุ่งนี้" มิเรนเงยหน้ากล่าว
"อะ อืมมมมม อาาาา" อายะที่มีจุดอ่อนที่บั่นท้ายได้แต่ครางในลำคอพร้อมจับเสื้อเกรนแน่
"เจ้าดูอย่างอายะสิ" เกรนว่า
"ข้าไม่ อุบ อืมมมม" นางจะตอบ แต่ก็โดนเกรนจูบสวนทันควัน จุบๆ จ๊วบๆ
"อืมมมม อื๊อออออ อื่มมมมมมม" "อาาาา อ้าาาาา อาาาาา อืมมมมมมม"
ไม่นานมิเรนก็อ่อนอยู่ในท่าเดียวกับอายะใช้สองมือเกาะเสื้อเกรนและต้นแขนของเขาเอาไว้แน่น ลมหายใจเริ่มแรงขึ้นและเริ่มสอดลิ้นเข้าไปพัวพันกัยเกรนอย่างลืมตัว ส่วนอายะที่มีอารมณ์ตั้งแต่โดนเกรนนวดเคล้นบั่นท้ายได้พักหนึ่งนั้นอ้าขาหนีบแขาเกรนเอาไว้แล้งขยับตัวสายสะโพกไปมาให้ร่องเสียวตนเลียดลีไปกับต้นขาของเขาจนกางเกงที่ใส่เริ่มเปียกเป็นวงนิดๆแล้ว
"อุมมมมม อืมมมมมม อื้มมมมม" "อาาาาา ซีดดดดด อาาาาา"
เกรนที่เห็นว่าพวกนางคงไม่ขัดแล้วจึงถอนจูบจากริมฝีปากมิเรน แล้วหันไปจูบอายะที่เงยหน้าร้องซีดซาดอยู่ แล้วย้ายมือซ้านที่บีบเคล้นบั่นท้านมิเรนเอื่อมไปหลังแล้วลากลงไปเขี่ยร่องนางจากทางด้านหลังซึ่งทำให้สามารถรูดตั้งแต่ติ่งเสีนวนางไปถึงสุดกลีบร่องรักนางได้อย่างสะดวก มิเรนจึงเอามือหนึ่งไปกุมมือเกรนเอาไว้ส่วนอีกมือยังคงเกาะเสื้อเกรนอยู่
"อู้วววววว ซีดดดดด อาาาาา" "อืมมมมมมมม อื้มมมมมมม"
"อะ อาาาาา โอ้วววววว อย่าบีบแรงข้าเสียว อาาาาา ซีดดดดดด"
"ฮืมมมมมมมม ฮืออออออออ"
"อืมมมมมม อูมมมมม อื้มมมมม"
อายะที่ทนไม่ไหวจึงถอนริมฝีปากนางออกมา แล้วกล่าว
"ทะ ท่านเกรนคะ อาาาาา ข้าต้องการท่านแล้ว อ้าาาาาา"
"ได้สิงั้นเราไปที่เตียงกันนะ ทั้งสองคน" เกรนรับคำอายะแล้วมองไปทางมิเรน
"ตามใจท่านสิ" นางกล่าวแล้วเดินตามเกรนที่จูงมือทั้งสองสาวกับไปยังเตียง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น