พวกเกรนหลังจากเมื่อคืนกลับมายังโรงพักผ่อนก็แยกย้ายกันไปนอน
วิ้ว!! ผุบ!! ตุบ!! เสียงสิ่งหนึ่งรอดผ่านหน้าต่างลงมายังพื้นห้อง
"อ้าว อายะเองหรือ มีอะไรหละ" เกรนที่ขยับตัวลุกขึ้นจากเสียงที่เกิด พอเห็นว่าเป็นอายะจึงลดตัวนอนลงบนเตียงเช่นเดิม
"ท่านเกรนคะ ขะ ข้า คงไม่ได้รบกวนท่านนะ" นางกล่าวพร้อมเดินตรงมาที่เกรน
"ไม่หลอกเจ้ามีอะไรหละ" เกรนกล่าว
"..." นางตรงลงไปนั่งบนตัวซุกหน้าแนบอกเขาแล้วกอบคอเอาไว้พร้อมกล่าว "ข้าขออยู่เช่นนี้สักพักได้มั้ยคะ"
"อะ เออ" เกรนตกใจเล็กน้อยปกติอายะมักไม่อ้อนขนาดนี้
"... อืม" นางครางในคอ
"อายะ" เกรนจึงเอามือไปลูบผมนางและประคองนางเอาไว้ ส่วนตัวเองนั้นก็นอนหงายหลังลงไปบนเตียงอย่างช้าๆ พรางคิดว่าวันพรุ่งนี้หลังรับเงินแล้วน่าจะเริ่มออกเดินทางไปหมุ่บ้านถัดไปซักที
"ฟี่... ฟี่..." เสียงอายะที่หลับไปแล้วดังขึ้นข้างเกรน
"อะไรกัน ไหงหลับไปได้หละนั่น" เกรนบ่นเบาๆออกมาแล้ว สะบัดมือข้างที่ประคองนางไปที่ตะเกียงครั้งหนึ่งไฟก็วูบดับไป
"ช่วยไม่ได้น้า นอนทันท่านี้หละกัน" แล้วเขาก็หลับตาลง
...
จี๊บๆ จี๊บๆ เสียงแรกที่เกรนได้ยินยามในรุ่งเช้าวันใหม่
เกรนลืมตาขึ้นมาพบว่าอายะยังนอนกอดแขนตนแน่นอยู่ข้างกายดูแล้วเหมือนเด็กที่กำลังโตนอนกอดหมอนอันโปรดอย่างไรยังงั้น "งืมๆ" บางครั้งนางก็ขยับแก้มถูไถ่แขนเกรนไปมาด้วย เกรนมองดูนางได้สักพักก็ได้ยินเสียงประตูห้องตนเปิดเข้ามา
เอี๊ยด...
"อรุณสวัสดิ์มิเรนนอนหลับสบายมั้ย" เกรนเอ่ยทักมิเรนก่อนแบบเบาๆ ส่วนอีกมือก็ลูบผมอายะเบาๆอย่างเอ็นดู
"อุ เนี๊ยว อืมมมม" อายะตอบสนองด้วยคำละเมอแปลกๆ จนมิเรนที่เดินมานั่งอีกด้านของเตียงเกรน ต้องกลั้นหัวเราะ
"อิอิ ท่านได้ยินมั้ย อิอิ"
"เออ ข้าว่าข้าไม่รู้ไม่เห็นดีกว่า" เกรนตอบแบบเลี่ยงๆไว้ก่อน เพราะเขารู้ดีว่าอายะไม่ชอบแสดงด้านน่ารักต่อหน้าตนเวลามีคนอยู่มากๆนัก
"หุหุ ตอนนี้ข้าอยากได้เครื่องมือของพวกอาณาจักรตะวันออกแล้วสิ เค้าเรียกว่าอะไรน้า... อืมมมม"
"เครื่องวีดิทัศน์ สินะมิเรน"
"อา ใช่ๆนั้นหละคะ ที่สามารถบันทึกภาพเคลื่อไหวและเสียงได้ ข้าจะได้เก็บภาพอายะร้องเอาไส้ อิอิ"
"อืมมมมม ท่านเกรนตื่นแล้วหรือคะ" เป็นอายะที่งัวเงียลุกขึ้นนั่ง
"อ้าว ตื่นซะแล้ว อิอิ" มิเรนกล่าว
"เออ ในเมื่อตื่นแล้วพวกเจ้าไปทำธุระยามเช้าเถอะ วันนี้เราน่าจะเริ่มเดินทางไปอีกหมู่บ้านได้แล้ว" เกรนว่า
"คะท่านเกรน ไปกันอายะ" มิเรนรับคำแล้วลุกเดินอ้อมเตียงไปจูงมืออายะที่ยังงัวเงียให้ลุกจากเตียงเดินตามออกไปยังห้องพวกนาง
"เอาหละ เราเองก็ต้องทำธุระยามเช้าเหมือนกัน" เกรนมองส่งจนมิเรนปิดประตูห้องแล้วจึงขยับตัวลุกออกจาเตียงตนไปทำธุระยามเช้าของตนเช่นกัน เขาลุกตรงไปยังห้องอาบน้ำชำระกายแล้วเดินลงมาด้านล่าง สั่งชามานั่งดื่มรอสองสาว ซึ่งไม่นานสองสาวก็ลงมาสมทบกับเกรน
"เออ พวกเจ้าสั่งอะไรมากินกันเถอะ เดี๋ยวพอพงกเราไปรับรางวัลแล้วคงออกจากหมู่บ้านนี้เลย" เกรนกล่าว
"คะ" มิเรนยิ้มรับ ส่วนอายะนั้นตอนนี้ทำหน้ามุ่ยพยักหน้าทีหนึ่ง
"อายะ เจ้ามีอะไรหรือเปล่าดูสิทำหน้าเข้า" เกรนยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งแล้วถาม
"หุหุ คือว่าอย่างงี้คะ ซุบซิบๆ" มิเรนขยับเข้าใกล้เกรนแล้วกระซิบให้อายะมอง
"เออ เข้าใจหละ อายะงอนข้าที่เมื่อวานไม่ทำอะไรสินะ" เกรนพักยักหน้าเอ่ยขึ้น หลังจากมิเรนขยับตัวไปนั่งตามเดิม
"หะ หา ท่าน พะ พูด อะไรนะ ขะ ข้า ไม่ได้งอนเรื่องนั้นซักหน่อย อุย" อายะตกใจลุกขึ้นพูดแก้ตัวเสียงดังอย่างไม่ตั้งใจ แต่ก็รู้สึกตัวทีหลังได้แต่ก้มหน้าแล้วนั่งลงพร้อมกำมือสั่นแน่น
"อ้าวแล้วเรื่องอะไรหละ" เกรนถามขึ้นมองไปทางมิเรนที่กำลังกลั้นหัวเราะอยู่
"..."
"เออ เงียบอย่างงี้ข้าจะไปรู้ได้ไงอายะ" เกรนกล่าว
"กะ ก็ตอนเช้านี้ ท่านเห็นข้า เออ" อายะกล่าวกระตุกกระตัก
"เช้านี้หรือ" เกรนพยายามนึกเช้านี้เขาไปทำเรื่องอะไรตอนไหน
"อิอิ ท่านเกรนคะ เช้านี้ที่อายะครางไงคะ" มิเรนช่วยทวน
"อะ อา ที่ร้อง อุ เนี๊ยว แล้วกอดแขนข้ากัดเบาๆ อะนะ" เกรนแบมือขวาแล้วทุบมือซ้ายบนฝ่ามือขวาตนเบาๆเป็นท่าเข้าใจตามแบบของเขา
"... มะ มันน่าอายคะ ท่านเกรน ชะ ช่วยลืมๆ ไปได้มั้ยคะ ..." อายะหน้าเริ่มแดงขึ้นนิดๆ ก้มหน้ากล่าว
"ไม่อะ ข้าว่าเจ้าที่ทำแบบนั้นก็น่ารักดีออก ข้าชอบนะ" เกรนกล่าวพร้อมเอามือลูบหัวอายะเบา
"..." บุ๊ง!! เหมือนมีควันออกมาจากหูของอายะ ที่ตอนนี้หน้าแดงจัดนั่งตัวแข็งนิ่งตั้งตรงบนเก้าอี้ปล่อยให่เกรนลูบหัวนางเบาๆ
"อิอิ อุอุ อิอิ ทะ ท่านเกรนคะ ข้าว่าพอเถอะเดี๋ยวจะไม่ได้กินข้าวเช้ากันพอดี อิอิ" มิเรนที่เริ่มกลั้นเสียงเอาไว้ไม่ได้กับอีกด้านที่น่ารักของสาวน้อยตรงหน้า กล่าวให้เกรนหยุดลูบหัวอายะได้แล้ว
"แหะๆ ข้าเพลินไปหน่อยมาๆสั่งอะไรกินกัน" เกรนจึงเอามือลงจากหัวอายะ แล้วหันไปเรียกพนักงานรับมา
"ฟู ฟู ... อืม..." อายะทำเสียงออกทางปากพร้อมเอามือมาลูบหัวนางไปมาเบา แล้วสักพักก็สะบัดหน้าไปมาก่อนจะปรับสีหน้าเป็นจริงจังตามปกติ แล้วสั่งอาหาร "ฟู ฟู ... งั้นข้าเอาข้าวราดผัดฟักหละกัน"
"อืม น่ากินเหมือนกันข้าเอาด้วย" เกรนที่ไม่รู้จะกินอะไรก็ตามอายะซะเลย
"งั้นข้าเอาข้าวราดผัดผักรวมหละกัน" มิเรนสั่งกับพนักงานเป็นคนสุดท้าย แล้วพนักงานจดเสร็จแล้วทวนรายการครั้งหนึ่งก็เดินออกไปยังห้องครัวหลังร้าน
"ท่านเกรนคะ แล้วหมู่บ้านถัดไปจะมีอะไรหรือคะ" มิเรนกล่าว
"อา ที่ข้าถามหัวหน้าทหารดูรู้สึกเป็นน้ำตกสวยๆนะ" เกรนนึกๆแล้วตอบนางไป
"อืม น่าจะใช่คะ เพราะตรงนั้นติดเขตภูเขาสูงแล้ว" อายะเสริม
"ว้าว น้ำตกน่าสนุกจัง ข้ายังไม่เคยเห็นเลยนะ" มิเรนว่า
"เอ๋ พี่มิเรนไม่เคย เห็นน้ำตกหรือคะ"
"อืม พี่อยู่แต่ภาคกลางส่วนมากเป็นที่ราบเพาะปลูกกับอ่างน้ำขนาดใหญ่ จะมีไปทางเหนือบ้างก็เถอะแต่ที่นั้นส่วนมากอากาศหนาวมากจึงไม่เคยแวะเลย"
"อา อย่างงี้นี้เอง"
"อ้าวๆ ดูว่าพนักงานจะมาเสริพอาหารแล้ว ทั้งสองคนมากินกันก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลังเถอะ ข้าหิวจะแย่แล้ว" เกรนเอ่ยออกมาทันทีที่เห็นพนักงานเสริพไปยกถาดอาหารที่ส่งออกมาจากในครัวแล้วหันตรงมาทางตน
"อาหารที่สั่งได้แล้วครับ" พนักงานเสริพเดินมาถึงโต๊ะก็จัดวางอาหารลงบนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว "อาหารที่สั่งครบนะครับ"
"อืม ขอบใจมาก" เกรนกล่าวหลังจากดูว่าทุกคนได้อาหารที่สั่งถูกต้องแล้ว
"งั้นผมขอตัวครับ" แล้วพนักงานเสริพก็กล่าวเดินออกไปทำงานของตนต่อ
"ว้าว รายการนี้หน้ากินอะ ดูสิๆ อายะเดี๋นวเรามาแบ่งกันชิมนะ" มิเรนดูอาหารบนจานของอายะแล้วกล่าว
"ได้สิคะพี่มิเรน"
แล้วทั้งสามก็เริ่มกินอาหารในจานตนไปพรางคุยเรื่องน้ำตกไปพรางจนอาหารหมดจานเป็นที่เรียบร้อย เกรนจึงสั่งเก็บเงินแล้วลุกไปจ่ายค่าพักทั้งหมดที่บาร์รับลูกค้าโดยปล่อยให้สองสาวยังนั่งคุยกันบนโต๊ะไปก่อน เมือจ่ายเสร็จจึงเรียกสองสาวตามเขาไปยังสำนักงานของทหารเพื่อรับเงิน
...
"นี้รางวัลของเจ้า พวกข้าขอบใจพวกเจ้ามากนักที่รับงานนี้" หัวหน้าทหารเอ่ย พร้อมส่งถุงเงินให้เกรน
"งั้นผมขอตัวหละครับ" เกรนรับเงินแล้วเอ่ยลา
"อืมๆ เห็นเจ้าจะลงใต้ไปหมู่บ้านในป่าอีกด้านสินะ ข้าขอเตือนให้ระวังพวกหมาป่าด้วยหละ โชคดี"
"ครับ ลาก่อน" เกรนกล่าวแล้วเดินออกมายังหน้าสำนักงานของทหารที่ให้สองสาวยืนรออยู่ด้านหน้า
"เป็นไงๆ ได้เท่าไหรคะ" มิเรนเอ่ยขึ้นคนแรกที่เห็นเกรนเดินออกมา
"อืม ขอดูก่อนนะ" เกรนว่าแล้วเปิดปากถุงมองเข้าไปนับแบบหยาบๆ "หืม ได้แยะทีเดียวนะประมาณ 10,000ทากว่าๆเลย"
"อย่างงี้เงิรโดยร่วมก็น่าจะพอใช้จนเลยไปถึงหัวเมืองทางใต้แล้วหละ" มิเรนว่า
"อืม งั้นพวกเราออกจากหมู่บ้านตรงไปตามถนนสายลงใต้กันเถอะ" เกรนว่า
"คะ" "อืม"
แล้วทั้งคณะก็เริ่มออกเดินทางจากหมู่บ้านออกไปยังหมู่บ้านถัดไป ซึ่งระหว่างทางออกจากหมุ่บ้านเกรนได้แงะซื้อพวกพลุกับอาหารแห้งติดตัวเพิ่มไปด้วย เพราะดูๆแล้วระยะทางไกลสมควรน่าจะต้องค้างแรมกลางทางถึง2คืนหนึ่ง เก็บเอาไว้เผื่อไม่สามารถหาล่าสัตว์ป่าแถวนั้นได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น