ไม่ไกลจากเต็นของพ่อค้าครามและแม่นางหยางฟา
ตอนนี้เกรนได้เดินหลบออกมาเพื่อหาที่ระบายความอึดอัดจากที่ได้เห็นการร่วมรักของพ่อค้าครามและแม่นางหยางฟา เขาเดินหาต้นไม้ใหญ่ที่มีกลิ่งใบหนาแน่นเพียงเพื่อหลบซ่อนตัวขณะทำการปดปล่อยความอัดอั่นนี้ สักพักเขาก็พบกับต้นไม้สูงต้นหนึ่งล้อมลอบไปด้วยต้นไม้ขนาดกลางหลายต้น แต่ไม่มีพุ้มไม้เตี้ยๆขึ้นใต้ต้นไม้พวกนั้นมากนั้น เมื่อเขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่นั้นแล้วมองสำรวจรอบจนเป็นที่พอใจ เพราะสามารถมองเห็นรอบๆตัวได้ง่ายเหมาะแก่การซ้อนตัวเพื่อปดปล่อย จึงเริ่มปลดเข็มขัดกางเกงและถอดออกแต่ในขณะนั้นเค้าได้ยินเสียงทุมเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหูของเขา เขาจึงถีบตัวหมุนลงไปจากต้นไม้นั้นพร้อมกางเกงที่อยู่ในมือด้วยความตกใจ เค้าจึงชักดาบขึ้นมาแล้วโยนกางเกงไปด้านข้าง ตั้งท่าพร้อมรับการโจมตีตามที่เคยได้รับการฝึกฝนมาจากเหลาทหารที่คลุมกันกองคาราวาน และเหล่าพรานป่าที่ร่วมเดินทางมากัยกองคารางวานตั้งแต่เมื่อครั้งที่เขาเริ่มทำงานแบกหามเข็นของติดตามกองคาราวานในอดีตสะสมเลื่อยๆมาจนปัจจุบันเขามั่นใจว่าฝีมือดาบของเขาอย่างมาก
วูบ วูบ เสียงสายลมพักผ่าน เขาอยู่ในท่านั้นได้ระยะหนึ่งแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววของการบุกรุกให้เห็น เขาจึงตัดสินใจสงเสียงถามออกไป
"... ไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร โปรดแสดงตัวด้วย ..."
... (เกรน -*-")
... (เกรน =*=")
... (เกรน =_=" อย่าเงียบดิ ตอบกลับมาหน่อย)
วูบ วูบ
... (เกรน >_<" รีบๆออกมาดิ มันหนาวช่วงล่างนะ โว้ย)
... (เกรน =_=" หรือเราหูแว่วไปเองฟะ)
สุดเกรนจึงคลายท่าดาบรีบหลังไปด้านข้างเพื่อหยีบกางเกงของเขาขึ้นมาเพื่อจะใส่กลับเข้าที่พร้อมกับบ่นกับตัวเองไปด้วย "เสียเซลฟ์จริงๆเลย เราเนี่ย สงสัยหูแว่วไปเอง จริงๆ กลับดีกว่าไม่ฮงไม่หื่นแล้ว เซ็งจริงๆ"
เมื่อเค้าแต่กายเสร็จสายตาดันไปพบกับรอยสัญลักษณ์แปลกบนตัวต้นไม้ที่เค้าเคยปีนขึ้นไปนั้น มันเป็นรูปวงรีในแนวตั้งมีเส้นยึกยือยื่นออกมารอบๆวงรีนั้น ตรงกลางมีวงกลม 2วงอยู่ข้างในวงแรกขนาดพอดีกับความกว้างของวงรีพอดี อีกวงอยู่ตรงกลางวงกลมแรก แต่มีขนาดเล็กเพียง 1ใน10ของวงกลมแรกเท่านั้น ส่วนด้านข้างเลยจากเส้นยึกยือยื่นออกมารอบๆวงรีมีปีกนกทำท่าโอบรอมวงรีนั้นเอาไว้อีกทั้ง 2ข้าง สุดท้ายด้านบนของวงรีมีรูปหัวลูกศรชี้ขึ้นอยู่หนึ่งอันและด้านล่างของวงรีมีรูปหัวลูกศรชี้ลงอีกหนึ่งอัน
"ชั่งเป็นสัญลักษณ์ที่แปลกมาก ข้าไม่เคยเห็นจากในตำราไหนในหอสมุดมาก่อนเลย" เกรนนั้นนอกจากฝึกฝนร่างกายและการต่อสู่แล้วเค้ายังสนใจในเรื่องวงเวทและประวัติศาสตร์อีกด้วย ถ้ามีเวลาว่างจากการฝึกฝนเค้าจะไปยืมหนังสือจากหอสมุดส่วนกลางมาอ่านอ่านบ้านเป็นประจำ
เขาลองเอามือลูบไปบนสัญลักษณ์นั้น เพื่อพิจารณารูปแบบลายเส้นตามนิสัยของผู้ที่มีความรู้ทางด้านการอ่านเขียนวงเวทพื้นฐานทั่วๆไป พั้นใดนั้นบังเกิดวงเวทออกจากตราสัญลักษณ์นั้นเข้าล้อมลอบเขาอย่างรวดเร็วจนไม่สามารถถอยออกห่างจากวงเวทนั้นได้ทัน เขาโดนกักอยู่ในวงเวทนั้นซะแล้ว
"อุบ.. บ้าจริงหรือว่านี้มันวงเวทกับดักหรือ?" เกรนสถบออกมาพร้อมตั้งท่ารับการทำงานของวงเวทนี้ อย่างระวังเพราะไม่ทราบว่าวงเวทนี้จะมีความสามารถอะไรอยู่เมื่อมันทำงานแล้ว
วูบ วู้บ วู๊บๆ ... เสียงวงเวททำงานอย่างต่อเนื่องจนมีเสียงแหลมสูงขึ้นเลื่อยๆ
เกรนเริ่มที่จะมีเหงือออกมมาทั่วตัวจากการเกร็งระวังภัย ทั้งๆที่มีลมพัดเย็นสบายอยู่รอบๆตัว และในไม่ช้ากิ่งก้านใบไม้ที่ร่วงหล่นเพราะแรงลมกับหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวใด ร่วมถึงธรรมชาติรอบกายเขาเริ่มหยุดการเคลื่อนไหวไปด้วย
"หา.. บ้าแล้ว นี้มันอะไรกันเนี่ย เวลาหยุดหรือ?" เกรนอุทานด้วยความฉงน และเริ่มมองรอบๆกายตัวที่ทุกอย่างหยุดนิ่งทันที เมื่อเขาหันกับมามองยังต้นไม้ตราสัญลักษณ์ได้หายไปจากจุดที่มันเคยออยู่ซะแล้ว
"เฮ่ย.. ตราสัญลักษณ์มันหายไปไหนแล้วหละ"
...
"เจ้าไม่ต้องตกใจไปหนุ่มน้อย" เสียงทุมดังกังวาลดังขึ้นจากทุกทิศทางของเกรน
"ทะ..ท่านเป็นใครกัน โปรดปรากฏกายออกมาเดี๋ยวนี้ !!!"
"555 หนุ่มน้อยเจ้าชั่งกล้าหาญนัก แต่เสียดายที่เจ้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ไม่อาจมาสังข้าได้หลอก 555"
"แล้วตกลงท่านเป็นใครหรือ?"
"แฮะ... จะถามชื่อใคร เจ้าก็ครวบอกชื่อของเจ้ามาก่อนสิ หนุ่มน้อย 555" เสียงนั้นยังกล่าวตอบอย่างอารมณ์ดี
"ย่อมได้ ข้ามีนามว่า เกรนมอร์ กาโนส ท่านโปรดเรียกข้าว่า เกรน เถอะ แล้วท่านหละไม่ทราบชื่ออะไร"
"555 ดีๆ ว่านอนสอนง่ายดี ตัวข้านั้นมีนามว่า ฮาเดส เมอริเนอร์เรียน แห่งซาซาเดล แต่ตอนนี้ชีวิตข้าได้ดับสูญไปแล้ว ที่เจ้าเห็นนี้เป็นเพียงร่างเงาที่ข้าแบ่งเอาไว้เพื่อส่งมอบวิทยาการเวทลับที่ข้าคิดค้นได้ก่อนตายเอาไว้ เพื่อจะได้มีคนมาสืบทอกไงหละ เอาคราวนี้เจ้าจงหมอบแทบเท้าข้าซะ 555 555 555 555"
"....." (เกรน =_=")
"555 555 555" (ฮาเดส ^O^)
"....." (เกรน =_=")
"555 555" (ฮาเดส ^O^")
"....." (เกรน =_=")
"555" (ฮาเดส ^o^")
"... ข้าต้องขอโทษท่านด้วยยข้าไม่เคยรู้จัก หรือเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยนะครับ"
"O_o' หาว่าไงนะ"
"ข้าบอกว่า ข้าไม่เคยรู้จักหรือได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยครับ"
"บะ...บ้าน่า ข้าผู้ยิ่งใหญ่มีพลังอำนาจและทรัพย์สินมากมายนี้นะ จะไม่มีคนเคยรู้จัก เจอเคยศึกษาประวัติศาสตร์โลกมาบางมั้ยเนี่ย"
"ข้าต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ที่ข้าอ่านๆมาจากในหอสมุกกลางในประวัติศาสตร์โลกเท่าที่จำได้ไม่คุ้นว่ามีชื่อแบบนี้อยู่ในบันทึกเลย"
"เจ้าแน่ใจแล้วหรือ ข้าว่าเจ้าอ่านไม่หมด หรือจำไม่ได้มากกว่า แต่ข้าว่าเจ้าโมเมแน่ๆ ไม่มีทางที่ชื่อข้าจะไม่ปรากฏบนประวัติศาสตร์โลกเลย"
"ข้าว่าข้าอ่านประวัติศาสตร์โลกมาหมดแล้วนะ ไม่เชื่อท่านลองถามมาสิ"
"ย่อมได้ เราจะได้เห็นดีกันว่าเจ้าพูดโกหก ฮึอ..."
จากนั้นเป็นช่วงเวลาชั่วโมงกับการถามตอบประวัติศาสตร์โลก ที่ทั้ง 2 ต่างถามและตอบกันอย่างดุเดือดไม่มีใครยอมใครยาวนานจยเวลาผ่านไป 5ชั่วโมงกว่าจึงได้ผลสรุปออกมา
"แฮกๆ.. ที่เจ้ากล่าวมาถูกต้องตามที่ความทรงจำของข้ามีอยู่หลายส่วน ถึงจะบางส่วนที่บิดเบือนไปบ้างก็เถอะ"
"แตกก็ไม่มีส่วนไหนที่เกี่ยวข้องกับท่านเลยนี้"
"จริงๆด้วยสิ ทำไมส่วนของข้าจึงหายไปหละเนี่ย"
"แล้วท่านทำอะไรหละ ถึงท่านคิดว่าท่านจะได้โดนบันทึกอยู่ในประวัติศาสตร์โลกด้วยเนี่ย"
"555 เจ้าถามได้ดีนี้หนุ่มน้อยด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ของข้าจะสามารถสร้างอาณาจักรสักอาณาจักรยังได้ง่ายๆ"
"O_o' งั้นเมื่อก่อนท่านต้องเคยสร้างอาณาจักรของท่างเองขึ้นมา แต่กลับหายสาบสูญไป โดยไม่ได้บันทึกในประวัติศาสตร์ใช่หรือไม่"
"555 ข้าไม่ทำเรื่องง่ายๆ แบบนั้นหลอก เพราะข้าเองก็มีทรัพย์สมบัติมากมายที่ต้องดูแล ไม่ว่างมาดูแลบ้านเมืองหลอกนะ"
"^_^ งั้นท่านต้องเคยเป็นเศรษฐีร่ำรวยจนลนฟ้าแต่กับโดยคนบางกลุ่มหักหลังฆ่าชิงทรัพย์สินะ"
"555 ไม่ใช่ๆ หลอกข้าไม่ได้ตายอนาถแบบนั้น เห็นอย่างนี้ข้าก็มีวิชาต่อสู้ทั้งมือเปล่าและสรรพาวุธในระดับหาใครเทียบได้อยากเลยนะ"
"=_=' งะ...งั้นท่านคงตายเพราะโดนลูกศิษย์ลอบวางยาพิษเพื่อเอาวิชาลับที่ท่านบอกในตอนต้นใช่มั้ย"
"วะ 555 ไม่ใช่ๆเลย แม้แต่น้อยจะวางยาพิษข้าก็ไม่มีผลหลอก เพราะข้ามีพลังเวทไหลเวียนในกายสูงมากไม่มีพิษชนิดใดจะสามารถสังหารข้าได้หากนะ 555"
"-*-' บะ... แล้วตกลงเดิมทีนี้ท่านเป็นใครและตายเพราะอะไรหละ มาโม้อยู่ได้"
"555 ใจร่มๆ สิหนุ่มน้อย"
"เออ... ถ้าไม่รบกวนช่วยเรียกชื่อข้าจะดีมากครับ หนุ่มน้อยเนี่ย มันฟังแล้วจักกระจี้หัวใจอะ"
"555 ย่อยได้ๆ ข้ามันคนกันเองอยู่แล้ว ข้าจะเรียกเจ้าว่า เกรน ก็ได้ 555"
"ครับขอบคุณมากๆๆๆ ครับ -*-'"
"มาๆ เข้าเรื่องของข้าดีกว่าประวัติของข้านั้นข้าไม่สนใจอยู่แล้ว"
"..." (เกรน แล้วจะมาเถียงตูทำไมอยู่ตั้งนานฟะ -*-')
"ที่ข้าต้องการก็คือคนที่จะมาสืบทอดวิชาลับของข้าตั้งหากหละ และข้าก็ได้เลือกเจ้าแล้ว เกรน"
"..." (เกรน หา... O_o' ว่าไงนะ)
"ข้าจะมอบสิ่งนี้แก่เจ้า มันจะหลอมร่วมเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้า และเจ้าจงพัฒนาตัวเจ้าให้เก่งกาจมากขึ้นๆจนเป็นหนึ่งในโลก แล้วจงประกาศว่าเจ้าเป็นทายาทหนึ่งเดียวของข้าผู้นี้ ฮาเดส เมอริเนอร์เรียน แห่งซาซาเดล 555555" ว่าแล้วฮาเดสก็นำไข่ขนาดเท่าไข่ไก่?ออกมาจากมือเปล่า
"..." (เกรน ...เออ..ไอ้ไข่กลมๆนี้นะจะมาร่มร่างกับข้า...)
ขณะที่เกรนกำลังตะลึงกับการเอาไข่ไก่?ออกมาจากมือเปล่าอยู่นั้น ฮาเดสได้ผักไข่ไก่?หายเข้าไปในตัวของเกรนโดยไม่ทันให้เค้าได้ตั้งตัว
"อุบ... ท่านทำอะไรนะ อุบ อะ อ้าก.... โอย...."
"=_=' เฮ่อ... ร้องเว่อไปหละ ข้าแค่ส่งไข่แห่งฮาเดส ที่ข้าคิดค้นขึ้นมากับมือเอง ไปร่วมผสานเข้ากับร่างของเจ้าเท่านั้นเองนะ ยังไม่ได้ทำอะไรเลย ร้องยังกะโดนเสียบงั้นหละ"
"หา... เอาแฮะ เจ็บเมื่อกี้แปปๆ ก็หายไปหละ"
"เห็นมั้ย ข้าว่าแล้วมันต้องไม่เจ็บมากมายอะไรจริงๆด้วย แถมยังผสานได้ดีอีกตั้งหาก 555"
"หา... ท่านว่าไงนะ เมื่อกี้ที่ท่านว่านะ"
"ก็ข้าพึ่งเคยทำเป็นครั้งแรก และเจ้าก็เป็นคนแรกและคนสุดท้ายด้วยนะ ไม่เห็นมีอะไรน่าตกใจไปเลย"
"ว้าก... ท่านเอาข้ามาเป็นหนูทดลองเลยนะนั้น ถ้าข้าตายไปจะเป็นไงหละเนี่ย ใครจะรับผิดชอบ หา!!!"
"เอาน่าๆ เจ้าก็ยังอยู่ดีมีสุขนิ ข้าต้องไปหละ"
"แต่..."
"แล้วจงอย่าลืมที่ข้าฝากฝังไว้หละ"
"แต่..."
"อ๋อ... อีกอย่างหลังจากที่ข้าจากไปแล้วเจ้าจะรู้เองว่าการยกระดับของวิชาที่ข้าให้เจ้าไปนั้นต้องทำไงเอง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ 555 ข้าไปหละ 555"
"เดี๋ยวก่อนสิท่าน..."
"555 555 555 555 555"
"เดี๋ยว!!!!!!!!"
จากนั้นเกิดแสงสว่างขึ้น พร้อมกับร่างของฮาเดสที่ได้จางหายไปช่วงเวลากับมาเดินเหมือนเดิม เหลือเพียงเกรนที่ยืนตะโกนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั้นเพียงลำพัง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น