ทั้งสามเดินขึ้นมาถึงปากผนังที่เป็นทางลงไปห้องขังด้านล่างแล้ว
"เอาหละ ต้องไปหาตัวหัวหน้าหละ มันจะอยู่ไหนหว่า" เกรนหันมามองมิเรนกับอายะ
"หืม ตัวหัวหน้าใหญ่ก็ต้องอยู่ในห้องใหญ่ๆสิ ตอนที่ท่านพาเดินเข้ามาข้าเห็นทางเดินใหญ่ๆตรงขึ้นไปข้างบนแล้วมีประตูดูหรูอยู่ตรงกลางด้วย น่าจะเป็นที่นั้น" อายะเอ่ยขึ้น
"งะ มันจะง่ายไปมั้ย" เกรนกระดกคิ้วซ้ายขึ้นพูด ทำนองว่าไม่น่าจะใช่
"ข้าว่าที่อายะว่ามันก็น่าใช่นะคะ เพราะตอนที่ข้าโดนพาตัวมามีคนหนึ่งบอกว่าจะไปรายงานหัวหน้าแล้สเดินแยกไปห้องตรงกลางคะ" มิเรนเสริม
"เห็นมั้ยๆ งั้นเราไปกันเถอะ" อายะว่าแล้วจูงมือกับมิเรนเดินไปทันที
"เฮ่ย" เกรนถอนหายใจแล้วเดินตามไปโดยดี
พวกเกรนเดินกลับจากห้องครัวผ่านห้องรับแขกแล้วมายังทางเดินกลางซึ่งพวกที่หลับก็ยังหลับต่อไปไม่มีท่าทีจะตื่น พวกเขาเดินตรงไปเปิดประตูที่อยู่ด้านบนตามทางเดินที่เป็นบรรไดเดินขึ้นถึงประตูห้อง เกรนลองเปิดประตูแต่พบว่ามันล็อกจากข้างใน
"มันล็อกอะ" เกรนว่า
"เดียวข้าขอลองเปิดดูนะคะ" อายะเสนอ
"งั้นลองดูสิ" เกรนเอ่ยแล้วหลีกออกข้างให้อายะมายืนแทน
นางเอาซี่เหล็กออกมาจาชายเสื้อนางสองเส้นแล้วเขี่ยไปมาในรูกุณแจอยู่พักหนึ่งก็ได้ยิ่นเสียง แก๊ก กึก แล้วนางก็เปิดประตูเข้าไป
"ว้าว อายะเก่งจัง" มิเรนเดินตามเข้าพร้อมชมอายะไปด้วย
"โอ้ว น่าของเป็นลูกศิษย์จัง" เกรนเดินเข้ามาพร้อมปิดปะตูห้อง
ภายในเป็นห้องกว้างตรงกลางติดผนังมีโต๊ะทำงานหนึ่งตัวตั้งอยู่ และมีเป้าหมายที่หลับเป็นตายอยู่ด้วย ส่วนรอบเป็นลูกน้องเสื้อสีดำจำนวน 12คนนอนสลบเกลื่อน ซึ่งทั้งห้องไม่มีหน้าต่างมีเพียงช่องระบายลมเล็กๆด้านบนแพดานเท่านั้น ส่วนด้านข้างเป็นตู้หนังสือ และพวกรูปปั้นต่างๆมากมายวางทั้งสองข้างทางเดิน เกรนตรงไปยังโต๊ะนั้นทันที
"เออ มิเรน อายะ พวกเจ้าจับพวกนี้ไปกองมัดกันไว้หน่อยสิ แล้วไม่ต้องหันมามองทางนี้ แบบว่า" เกรนหันไปบอกพวกนาง เมื่อดูหน้าคนที่หลับบนโต๊ะว่าตรงกับในใบประกาศแล้ว
"คะ ท่านคงไม่อยากให้พวกข้าเห็นภาพแบบนั้นหละสิ" มิเรนว่าแล้วก็หันไปลากคนที่นอนมารวมไว้ด้านหนึ่งห่างจากโต๊ะสมควร
"อิอิ ท่านเกรนนี้ใจดีจังนะ ความจริงข้าก็ผ่านเรื่องพวกนี้มาแยะไม่เป็นไรหลอกคะ แต่ถ้าท่านต้องการข้าก็ตามใจ" อายะเอ่ยพร้อมลากชายอีกคนไปกองรวมกับมิเรน
"อา ขอบใจพวกเจ้ามาก เอเหละ" เกรนกล่าวแล้วหันไปลากร่างที่นอนคาโต๊ะลงไปนอนบนพื้นแล้วใช้ดาบที่หยีบมาจากคนที่สลบมา ฟันเข้าที่คออย่างแม่นยำ
ฉับ กึก ดาบเดียวก็เสร็จสิ้นกิจขึ้นแรก เขานำหัวนั้นใส่ไปในถุงหนังที่เตรียมมาแล้วรูดปิดปากถุงจนสนิท
"ได้แล้วพวกเราออกไปกันเถอะ" เกรนยืนขึ้นแล้วหันไปบอกกับสองสาว
"คะทางนี้ก็มัดเสร็จหมดแล้วเช่นกัน" มิเรนที่พึ่งมัดคนสุดด้วยสายรัดเอวของคนที่สลบเอง ลุกขึ้นแล้วตอบ
"คะ" อายะตอบสั้นๆ พร้อมเดินไปหาเกรนตามมิเรน
"เอ แต่ว่าห้องมันกว้างจริงๆ จะมีอะไรน่าสนใจบ้างมั้ยน้า อ้าว" เกรนหันมองไปรอบ ส่วนก็มือดันลูบโต๊ะไปมาจนไปโดนขอบโต๊ะเกิดเสียง แก๊ก ขึ้น
"ท่านเกรนคะ" มิเรนรีบวิ่งตรงมาที่เกรนพร้อมอายะอย่างเร็ว
"เออ เหมือนไปโดนอะไรสักอย่างแฮะ" เกรนมองตรงไปยังมิเรนแล้วกล่าวยิ้มเกาหัวไปด้วย
ไม่ถึงอึดใจก็มีเสียงสัญญาณดังวอนรังโจรแห่งนี้ หวออออออ หวออออออ หวออออออ หวออออออ
"มีผู้บุกลุก มันแอบเข้าไปยังบ้านหัวหน้าแล้ว" ตึกๆ ตึกๆ
"รีบระดมกำลังเข้าไปช่วยเร็วเข้า" ตึกๆ ตึกๆ
เสียงโวยวายที่เล็ดผ่านช่องลมด้านบนบอกให้พวกเกรนรู้ว่าจะต้องเจอกับอะไร
"กรรม หละจะหนีตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเอาไงดี" เกรนที่ยังเกาหัวอยู่เอ่ย
"ท่านเกรนไปดันตู้กับรูปปั้นมาขวางประตูไม่ให้เปิดง่ายก่อนคะ" มิเรนรีบสั่งเกรนทันที
"ได้ๆ" เขารับแล้ววิ่งไปดันตู้และรูปปั้นมายันประตูทางเข้าหนึ่งเดียวเอาไว้ แล้ววิ่งกัลบไปหามิเรนที่ยืนมองรอบกายและคิดหาทางออกไปด้วย
ตึงๆ ตึงๆ เสียงชนประตูดังติดต่อกันหลายครั้ง
"เฮ่ย มันล็อกประตูเอาไว้"
"เฮ่ย พวกแกรีบมาเปิดประตูนี้เร็ว"
"หลีกๆ เดี๋ยวข้าระเบิดเอง"
ตูม!! ตูม!! ตูม!!
เสียงระเบิดหน้าประตูห้องถึงสามลูก ส่งผลให้บานประตูพังเป็นชิ้นๆกระเด็นกระจายเข้ามาภายในห้องกว้าง ที่ตอนนี้มีควันลอยอักแน่นอยู่ทั่วห้องทำให้ทัศนวิศัยการมองลดลง
"เฮ่ บุกเข้าไปเลย"
ฟิว ฟิว ฟิว จึก เกล๊ง จึก ทันทีที่พวกโจรก้าวเข้ามาในห้องอายะก็ชัดอาวุธลับออกไป
"อ๊าก" "เฮ้ย" "โอ้ย" โดน2คน แต่อีกคนยกโล่เล็กติดแขนมากันไว้ได้แสดงถึงฝีมือที่มีพอตัว
"มันใช้ควันบังตัว พวกที่มีโล่มากันหน้า ไอ้คนที่ใช้เวทลมสร้างคมมีดพายุยิงเข้าไปด้านในเลย"
หลังจากเสียงสั่งการจากด้านหลัง ก็มีคนราว10คนเดินถือโล่ขนาดใหญ่มาตั้งเรียงขวางประตูไว้แล้วก็มีเสียงร่ายเวทจากด้านหลัง2-3คน
ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง
"555 จะปามาสักกี่ครั้งก็เหมือนเดิมนั้นหละ" ชายสั่งการที่ใส่เสื้อดำสนิทเหมือนคนอื่นๆ มีเพียงเข็มกลัดสีแดงที่ติดตรงหน้าอกเท่านั้นที่ต่างจากคนอื่นๆเอ่ย
"ท่านรองครับ นักเวทพร้อมแล้ว"
"ถ้าพร้อมก็ยิงเข้าไปเลยดูสิว่าหนูพวกนี้จะรอดอีกหรือไม่"
"แต่ท่านหัวหน้าใหญ่ยังอยู่ด้านใน"
"พวกเจ้าถามไม่คิด ตอนที่เราพังประตูเข้าไปมีเสียงจ่อสู้มั้ยหละ" รองหัวหน้าโจรว่า
"เอะ นั้นสิ" คนที่ถามชะงัก
"ข้าไม่ได้ยินเลย" คนหนึ่งเสริม
"นั้นสิ หรือว่า" อีกว่า
"ใช่แล้วท่านหัวหน้าคงเสร็จมันไปแล้ว ไม่ว่าด้วยวิธีไหว" รองหัวหน้าโจรว่า
"มะ ไม่น่าเชื่อ" อีกคนเอ่ย
"มันต้องตาย" คนหนึ่งสถบขึ้น
"ข้าเลยให้ร่ายเวทใส่เข้าไปเลยไง ลดความเสี่ยที่พวกเราอาจพลาดตายไปด้วย 555" รองหัวหน้าโจรเอ่ย
ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง เกล๊ง เกล๊ง
"555 พวกมันก็โง่จริงๆ รู้ว่าไม่ได้ผลยังชัดใส่อีก" คนที่ถือโล่กั้นประตูคุยกับเพื่อนด้านข้าง
"นั้นสิ ไม่รู้หัวหน้าไปทำอย่างไรถึงพลาดท่าได้ 555"
ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง ตุบ ตุบ ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง ตุบ ตุบ คราวนี้เสียงแปลกออกไป
"เฮ่ย ระ" พลโล่คนหนึ่งสัเกตุเห็นสิ่งที่มากระทบโล่ตน พยายามดันมันออกไปแต่ก็ไม่ทัน
บึม!! บึม!! ตูม!! ตูม!!
"อ๊าก" "โอ้ย" "เวรหละ" "ว้าก" "อะ จ๊าก" "เฮ่ย" เสียงเอะอะโวยวายลั่นไปทั่วจากลูกระเบิดที่อายะขวางออกไปทำให้แถวโล่แตกกระจายออกอย่างรวดเร็ว
"ตอนนี้หละ มิเรนยิงเลย" เสียงเกรนที่ซุ่มข้างๆอายะ เอ่ยบอกมิเรน
"คะ ข้าด้วยเจ้าแห่งสายฟ้าลามูจงมอบพลังแก่ข้าทะลายพวกที่ขวางทางข้า ไซฃ็อตแลน" มิเรนกล่าวบทสุดท้ายเพื่อส่งเวทที่ตนร่ายหน่วงเอาไว้ออกไป
"อะ อะไรอีกหละ ว้ากกกกก" คนที่อยู่ด้านหลังพลโล่เอ่ย แล้วสังเกตุเห็นสายเวทที่พุ่งข้ามหัวไปตกกลางวงพวกที่อยู่ด้านหลังอย่างไว
เปรี้ยงๆ แปลบๆ เปรี้ยงๆ แปลบๆ เปรี้ยงๆ แปลบๆ หลังพลังเวทกระทบพื้นก็เกิดกระแสไฟฟ้าแผ่กระจายออกไปทั่วเป็นวงกว้างช็อตเหล่าโจรที่ถืออาวุธในบ้านหลังนี้
"โอ้ย ขาข้า" "อ๊าก" "โอ้ย" "ช่วยด้วย" "ว้าก" "อู้ว เสียวไปอีกแบบ" "อ๊าก ไอ้โรคจิต" "โอ้ย ไอ้บ้าไหนมาเสียววะ" "มะ มือข้าจะไหม้แล้ว โอ้ย" เสียงร้องต่างๆนานเกิดขึ้นไปทั้งบ้านหลังนี้
"เอาหละ เราหนีกันเถอะ" เกรนว่าแล้วกฌออกตัวตรงไปยังประตูทันที ส่วนมิเรนกับอายะก็พยักหน้าวิ่งตามเขาออกไป พวกเขาวิ่งผ่านพวกโจรที่นอนร้องครวนคราง บ้างก็สลบไป บ้างก็นอนดิ้นไปมา ลงไปจนถึงประตูทางเข้าบ้านที่เปิดกว้างทิ้งไว้
"ฮะ ย้าก หมัดปราณกระจายทิศ" เกรนก็ใช้ท่าลงปราณแบบอัดกระจายเป็นวงกว้างออกด้านหน้าใส่พวกที่ยังรอมด้านนอกเอาไว้
ตูม!!! ตูม!!! ตูม!!! พวกที่ล้อมอยู่ด้านหน้าต่างกระเด็นไปคนละทิศละทาง บางคนที่ตั้งตัวได้ก็กระโดดหลบไปด้านข้างอย่างรวกเร็ว
ฟิว ฟิว ฟิว จึก จึก ผุบ ฟิว ฟิว ฟิว เกล๊ง จึก ผุบ อายะที่ตามออกมาหลังเกรนก็กระโดดหมุนตัวลอยมาเหนือหัวเกรนแล้วชัดอาวุธออกใส่พวกที่หลบพ้นการโจมตีของเกรน ซึ่งบางคนก็โดน บ้างก็กันได้ บ้างก็กระโดดหลบไปอีก
แล้วก็เกิดสายลมพัดกระชากหนาแน่นแผ่ออกกว้างออกจากประตูจนพวกที่ปลอดภัยยืนอยู่ต้องกระโดดวิ่งกระจายออกไปด้านข้าง ส่วนพวกที่โดนการโจมตีจากเกรนและอายะที่ไม่สามารถหลบได้ก็โดนสายลมที่คมพัดเชือดไปทั่วร่างจนไม่สามารถขยับตัวได้อีก และเมื่อลมสงบลงพวกโจรก็ไม่พบตัวพวกเกรนซะแล้ว
พวกเกรนตอนนี้หลบหนีออกมาตรงกำแพงรังของพวกโจรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"555 มันจริงๆ" เกรนยืมมองความโกลาหลของพวกโจรด้านล่างอย่างสนุก
"ท่านเกรนคะ ท่านสนุกแต่ข้าเหนื่อยมาคะ" มิเรนที่ตอนนี้นั่งหอบ โดยมีอายะนั่งพัดให้กล่าว
"ใช่คะ ท่านเกรนให้พี่มิเรนใช้เวทแบบกินอาณาเขตกว้างติดต่อกันสองบทรวดแบบนี้ ยังจะมายืนยิ้มระรื่นอีก" อายะเอ่ย
"งะ ทีตอนข้าบอกจะใช้แผนข้าพวกเจ้าก็ขัด พอข้าตามใจพวกเจ้าใช้แผนของมเรนดันมาว่าข้าซะงั้น"
"ก็แผนท่านมันบ้าไปหน่อยสิคะ" อายะแย้ง
"ตรงไหนครับ องค์หญิง" เกรนกล่าวเล่นกับอายะ
"ตรงที่ท่านเสนอว่า ท่านจะกระโดดเข้าไปชัดกับพวกมันเองนะสิคะ ให้พวกข้าหลบในห้องคอสนับสนุนแบบเงียบไง"
"ถ้าใช้วิธีนั้นพวกเจ้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไง แถมปลอดภัยมากด้วยนะ" เกรนยักไหล่ตอบ
"พวกข้าไม่ดีใจหลอกนะคะที่ท่านจะไปสู้คนเดียวแบบนั้น" อายะเริ่มขึ้นเสียง
"อา พอๆ ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าเป็นห่วงข้ามาสินะ งั้นครั้งหน้าข้าจะไม่เสนออะไรแบบนั้นอีกตกลงมั้ย" เกรนกล่าวแล้วยกมือขึ้นลูบหัวอายะปลอบใจนาง
"ชิ ใครว่าข้าห่วงท่าน" นางสบัดหน้าหันไปอีกทาง แต่ยังให้มือเกรนลูบหัวนางต่อไปได้
"อิอิ ท่านเกรนอย่างแก้อายะมากสิคะ" มิเรนที่เริ่มหายเหนื่อยแล้วกล่าวออกมา
"เจ้าพักต่อเถอะ ดูท่ากว่าพวกมันจะรู้ว่าพวกเราอยู่ตรงนี้คงใช้เวลาอีกพักใหญ่" เกรนว่า
"ข้าไม่เป็นไรแล้วคะ พวกเราน่าจะรีบหลบออกไปให้พ้นเขตพวกโจรดีกว่า" มิเรนสายหัวให้เกรนแล้วแสดงความเห็น
เกรนมองมิเรนชั่งใจสักพักก็กล่าว "เอางั้นก็ได้ อายะช่วยระวังหลังด้วยนะ"
"คะ" อายะกล่าวรับ
เกรนจึงก้มชันเข่าข้างมิเรนแล้วชอนเอวกับขานางขึ้นอุ้มทันที
"ว้ายท่านเกรนทำอะไรคะ ปล่อยข้าลงเถิด" มิเรนร้องขึ้น
"ข้าว่าถ้าให้เจ้าเดินวิ่งไปกับพวกข้าตอนนี้คงได้ล้มกลางทางแน่ ให้ข้าอุ้มเจ้าไปดีกว่านะ" เกรนกล่าว
"ข้าไม่เป็นไรคะ ปลอยข้าลงเถอะคะ" มิเรนร้องค้าน
"ข้าเห็นด้วยกับท่านเกรนคะ ให้ท่านอุ้มพี่มิเรนไปเถอะ เราจะได้เดินทางได้โดยไม่กังวลอะไร" อายะเสริมขึ้น
"นะนี้ อายะไหงไปเข้าข้างท่านเกรนหละเนี่ย" มิเรนหันมาค้อนอายะ
"อิอิ ข้าแค่ห่วงท่านพี่ไม่ได้คิดแกล้งอื่นใด อิอิ" อายะยกมือปิดปากตอบ
"ในเมื่อสองเสียงต่อหนึ่งเป็นว่าเจ้าให้ข้าอุ้มไปเถอะ" เกรนกล่าว
"แต่วะ ว้าย" มิเรนจะกล่าวขัด แต่เกรนก็กระโดดตัวลงจากกำแพงลงสู้พื้นแล้ววิ่งออกไปทันที ทำให้นางต้องสวมกอดคอเกรนแน่นด้วยความตกใจ
"อายะรีบตามมานะ" เกรนเรียกอายะ
"คะ คะ อิอิ" อายะกระโดดลงจากกำแพงแล้ววิ่งตามเกรนหายเข้าไปในแนวไม้ทันที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น