หลังจากที่ทั้งสองทำธุระตนเสร็จแล้ว
ทั้งสองได้เดินลงมาด้านล่างของโรงพักผ่อน ก็พบว่าเพื่อนคณะร่วมเดินทางได้มานั่งรออยู่แล้วด้านล่าง
"ไง สมชายท่านอนไม่หลังหรือไง ดูไม่สดใส่เลย" เกรนเข้าไปทักสมชายก่อนเพราะเห้นว่าเขาดูซีดเหมือนคนไม่ได้นอน
"555 ข้าสบายดี เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงอะไร" เสียงของเค้าเบาลงอย่างเห้นได้ชัด
"แน่ใจนะท่าน"
"อืม เมื่อคืนทำธุระมากไปหน่อยเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหลอก 555" สมชายแม้จะพยายามหัวเราะออกมาแต่ก็ดูเบาไร้กำลังเหมือนทุก
"ถ้าท่านว่าอย่างงั้นข้าก็ตามใจท่าน แล้วแม่นางเบญจมาศกับคุณหนูนาริสาหละ" เกรนจึงเปลี่ยนหัวข้อสมทนา
"เฮ่อ ถ้าเบญหละก็ตอนนี้คงอาบน้ำเสร้จแล้วไปรับคุณหนูนาริสานั้นหละ อีกสัหพักคงพากันลงมา"
"เอ๋ ท่านเจอแม่นางเบญจมาศแล้วหรือ"
"อะ อ๋อ ใช่ข้าพบนางตอนเช้ามืดนะพอดีเดินลงมาดูรถม้าที่ฝากเอาไนะว่ายังดีอยู่มั้ย 555" สมชายกล่าวตะกุกตะกักเล็กน้องเหมือนคนแก้ตัวยังไงอยู่ แต่เกรนก็หาสนใจไม่
"อ๋อ ท่านนี้ชั่งขยันนะ 555"
"555 นั้นนะสิข้ายังงงตัวเองอยู่เลย 555" สมชายนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนเขากับสาวใช้ร่วมรักกันนานจนถึงตี3เลยทีเดียวเล่นเอาเขาหมดเรี่ยวหมดแรงไปเลยทีเดียว แต่ต้องฝืนสังขารเตรียมตัวเพื่อการเดินทางต่อ
"เอะ นั้นไงพวกนางลงมาแล้ว" มิเรนที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้างเกรนกล่างขึ้นมาหลังจากเห็นพวกเบญจมาศลงมา
"อรุณสวัสดิ์ครับ แม่นางเบญจมาศ ท่านนี้คงเป็นคุณหนูนาริสา เอ๋ ??" เกรนกล่าวไปก่อน แต่ต้องออกเสียงตกใจกับคนที่เดินมากับสาวใช้
"อรุณสวัสดิ์ท่านเกรน ก็ด้วยมิเรน" เป็นเบญจมาศที่กล่าวต่อ
"คะ อรุณสวัสดิ์คะ" มิเรนตอบกับ
"ส่วนคนนี้คือคุณหนูนาริสาคะ" เบญจมาศกล่าวต่อไป
"อะ อรุณสวัสดิ์มิเรน" นาริสาเอ่ย
"คะ อรุณสวัสดิ์คะ"
"อะ เออ เจ้าเป็นคนที่ข้าแบ่งเครปให้ใช่มั้ยเนี่ย" ในที่สุดเกรนก็มีโอกาศพูดขึ้น
"เอ๋" ทั้ง3คนที่เหลือต่างสงเสียงสงสัยขึ้นมา
"อะ อืม เป็นเราเองหละ ตะ ตอนนั้นเราหลงนะ จะ ใจที่แบ่งให้นะ" นาริสาเอ่ยแบบติดๆขัดๆ ในหัวแวบเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจนต้องก้มหน้าลงบังแกมที่เริ่มแดงเรื่อของนาง เบญจมาศที่สังเกตุพอจะเข้าใจว่านางคงอายที่เมื่อวานไปแอบอยู่ในตู้จึงเอื่อมมือไปกุมมือคุณหนูของตนเอาไว้
"งั้นหรือแล้ว มันอร่อยมั้ย"
"เห๋ กะ ก็อร่อยมากเลยหละ"
"โอ้ว งั้นก็ดีแล้วเดี๋ยววันนี้เราจะกินเค้กที่ขึ้นชื่อของหมู่บ้านนี้กัน ใช่มั้ยมิเรน" เขาหันไปถามมิเรน
"จะ จริงด้วยเราจะไปกินเค้กกัน ไปด้วยกันนะคะ"
"เดี่ยวสิเจ้าเจอกับคุณหนูตอนไหนนะ" สมชายที่หายงงกล่าวออกมา
"อืม เดี๋ยวข้าจะเล่าตอนไปกินเค้กหละกัน" เกรนตอบไป
"งั้นไปกันเถอะคะ" มิเรนกล่าวอย่างมีความสุข แล้วไปจูงมือนาริสาเดินออกไปจากโรงพักผ่อนไปยังร้านเค้กยอดนิยมของหมู่บ้านนี้ที่อยู่เยื้องๆตรงข้ามกับโรงพักผ่อนที่พวกเขาเขาพักไม่ไกลนัก ระหว่างทางก็ได้ดูเหล่าพ่อค้าที่มาเปิดแผลงขายของของตนกันกระจายตามข้างทาง
"ฮู ที่นี้แม้เช้าๆก็ยังมีคนขายของไม่ต่างอะไรกับที่เมืองเลยเนอะ" มิเรนกล่างออกมาอย่างตื่นแต่
"ก็ที่นี้ด่านเปิดช่วง10โมงเช้าถึง6โมงเย็นนะ ถ้าเช้าๆแบบนี้พวกพ่อค้าที่จะออกเดินทางลงใต้ส่วนมากก็มักจะเอาของออกมาวางขายข้างทางกัน ป็นการหารายได้เพิ่มไง" สมชายอธิบายแบบง่ายๆ
"อืม คงอย่างงั้นหละ" เกรนเสริม
"อา ถึงแล้วนี้หละร้านขายเค้กแสนอร่อยที่ข้าภูมิใจเสนอ" สมชายเดินนำตรงไปยังร้านขายขนมที่มีโต๊ะให้นั่งหน้าร้าน เป็นร้านเล็กๆมีที่นั่ง 4-5โต๊ะเท่านั้น
เมื่อทั้งหมดเลือกที่นั่งกันได้แล้วจึงสั่งเค้กมากินกันโดยมิเรนนั้นเลือกคัสตาร์ดเค้ก, เค้กช็อคโกแล็ตหน้านิ่ม และสตรอเบอร์รี่ชีสเค้กมาสามชิ้นตามที่ตกลงกับเกรนเอาไว้ ส่วนเขาสั่งแต่น้ำเปล่าเพราะพอมองราคาเทียบกับขนาดชิ้นแล้วรู้สึกได้เลยว่ามันแพงเอาการจึงไม่อยากเพิ่มรายจ่ายของตนไปมากกว่านี้ ส่วนอีกสองสาวนั้นเลือกสั่งบลูเบอร์รี่ชีสเค้กกับบราวนี่เค้ก และสมชายเลือกเค้กคาปูชิโน่
"เกรนเจ้าไม่ลองชิมดูหรือ อุสามาถึงที่แล้วนะ" สมชายถามเมื่อเห็นว่าเกรนไม่ได้สั่งเค้ก
"ข้าไม่ค่อยชอบของหวานแบบนี้นะ ขอแค่น้ำเปล่าก็ใช้ได้แล้ว นั่งดูบรรยากาศยามเช้าดีกว่านะ" เกรนตอบผ่านๆไปจากนั้นเขาก็ลากเก้าอี้ตนไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งปล่อยให้สาวๆนั่งกินกันแบสบายๆ
"อย่างั้นหรือ" สมชายเอ่ย
"อืม" เกรนตอยแล้วนั่งมองดูผู้คนเดินไปมาซื้อขายของกันบนท้องถนน ซึ่งไม่นานก็มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวจากด้านสาวๆที่ตอนนี้เค้กมาเสริบบนโต๊ะให้ลองชิมกันแล้ว เกรนหันไปมองมิเรนที่ตั้งหน้าตั้งตากินเค้กทั้งสามชิ้นสลับกันไปมาอย่างสนุกสนาน แล้วหันกับไปมองยังท้องถนนต่อไปแต่ก็พอกัยแววตาคู่หนึ่งที่จ้องมายังเขาและเขาก็จำได้แม่นเลยว่าเป็นใคร
เจ้าของแววตานั้นเดินตรงเข้ามาหาเกรน ส่วนเขาก็ยิมตอนรับกลับไป
"ไม่คิดว่าจะมาพบเจ้าที่นี้เลยนะ" เจ้าของแววตานั้นกล่าว
"อา ข้าก็ไม่ฝันว่าจะมาพบท่านหัวหน้าหน่วยอินทรีย์เหล็กเช่นกัน" เกรนตอบ
"แล้วนี้เจ้ามาทำอะไรที่นี้กันหละ จะลงใต้หรือ" คาเรนถามขึ้น
"ใช้แล้วพวกข้าจะเดินทางลงใต้ไปท่องเที่ยวกันนะครับ" เกรนกล่าวพรางผายมือไปยังโต๊ะข้างๆ
"อ๋อ มากับเพื่อนเจ้าสินะ"
"ครับนี้ แม่นางเบญจมาศ คุณหนูอาริสา มิเรน และสมชาย ครับ" เขาแนะนำตัวคนในโต๊ะด้านข้างจากซ้ายไปขวาทีละคน
"ยินดีมีรู้จักคะ/ครับ" คนในโต๊ะด้านข้างได้ขานต่อจากเกรนที่กล่าวจบตามมารยาท
"อืม ยินดีที่รู้จักนะ แล้วพวกเจ้าจะออกเดินทางตอนไหนหละ" คาเรนตอบกลับ
"อ๋อ พวกเราจะออกตอน 10โมงตามเวลาที่ด่านเปิดนั้นหละครับ" สมชายเอ่ย
"งั้นหรือ ถ้างั้นขอให้โชคดีนะ ระวังตัวกันหน่อยช่วงนี้แดนใต้มีพวกกองโจรออกมาเพ่นพลานมากขึ้นนัก" นางกล่างออกมาแล้วหันไปจ่องมองเกรน
"อา ครับข้าขอบคุณในความหวังดี" เกรนเห็นดังนั้นจึงกล่าวออกไป
นางจ่องเกรนอยู่นานแล้วพึมพัม "หรือว่าเราคิดไปเองนะ"
"ท่านคาเรนจ่องข้านานแล้วมีอะไรอีกหรือไม่ครับ" เกรนจึงกล่าวออะมาเพราะเห็นนางนิ่งไปนาน
"หืม เปล่าหลอกข้ากำลังคิดอะไรนิดหน่อยเลยเหม่อไปบ้าง งั้นข้าไปหละ" คาเรนจึงเดินออกไปพรางโบกมือลา
"ครับ โชคดีเช่นกันครับ" เกรนโบกมือลานางกลับไป
"แล้วนี้เจ้าไปพบรู้จักนางได้ไงอะ" สมชายที่สงสัยจึงถามขึ้น
"อ๋อ ตอนที่ข้าอยู่ในเมืองดังไปช่วยชายโดนรุ่มเข้าแต่พอพวกเจ้าหน้าที่ตรวจการมาถึงดันจะจับข้าไปด้วยพอดีนางนั่งในร้านเห็นเหตุการณ์จึงช่วยเห็นพยายานให้เราเลยรู้จักกันแบบผ่านๆอะนะ"เขาอธิบายนแบบรวบๆ
"อืมๆ ข้าเข้าใจหละ"
หลังจากนั้นต่างคนก็เริ่มกินเค้กของตนไปแล้วพูดคุยสัเพเหระกันไปจนใกล้ได้เวลาออกเดินทาง เกรนจึงเรียกเก็บเงินซึ่งสมชายก็ช่วยออกให้ครึ่งหนึ่งเพราะทนเห็นเกรนที่คับเงินจ่ายแล้วไม่ยอมปล่อยมือจากเงินสักทีไม่ได้ จึงเสนอว่าจะช่วยออกให้สักครึ่งเพราะตนควรรับผิดชอบค่าเค้กในส่วนของเบญจมาศกับคุณหนูเอง ทำให้เกรนดีใจจนแทบกระโดดไปกอดเพื่อนใหม่คนนี้เลย
พอทั้งหมดเดินทางมายังโรงพักผ่อนก็แยกย้ายกันไปเก็บสัมพาระของตนแล้วลงมารวมกันที่หน้าโรงพักผ่อน เอาของไปใส่ในรถข่นของที่จอดหน้าโรงพักผ่อนแห่งนี้ แล้วเริ่มเคลื่อนขบวนไปยังประตูทิศใต้กัน
เมื่อมาถึงยังประตูทางทิศใต้พวกเกรนก็พบว่ามีผู้คนมายืนต่อแถวเพื่อยื่นเรื่องเดินทางลงแดนใต้ยาวแล้ว
"ปะ พวกนี้ขยันกันจริงๆ มาต่อแถวกันตั้งแต่เช้าเลย" เกรนกล่าว
"คงมีคนคิดแบบเรามากหละ เราก็รีบไปต่อแถวกันเถอะ" สมชายเสนอ
"อืม"
พวกเขาต่อแถวไปอย่างใจเย็นเมื่่อถึงเวลา แถวก็เริ่มเคลื่อนไหวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ สลับหยุดนิ่ง เนื่องจากแถวที่พวกเกรนต่อนั้นเป็นแถวสำหรับคณะที่มีรถม้า-รถขนของซึ่งต้องมีการตรวจอย่างละเอียดกว่าคนเดินทางปกติมาก ซึ่งครั้งนี้เกรนผ่านไปได้แบบง่ายๆไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น จนถึงช่วงเกือบเที่ยงทั้งคณะถึงผ่านออกมาได้ครบ แต่ด้วยใกล้เที่ยงจึงนั่งกินข้าวเที่ยงกันก่อน แล้วเริ่มเดินทางลงสู้แดนใต้ต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น