ในช่วงตอนเย็นเกรนได้ออกไปเดินเพื่อหาซื้อของใช้ในการออกเดินทางเพิ่มเติม
ที่เมือง "ทาฟาเนีย" นี้ แม้ในยามเย็นก็ยังมีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่จับจ่ายซื้อขาย รวมถึงเที่ยวแตร่สถานบันเทิงหลากรูปแบบ โรงละคร ร้านเหล้ามากมาย ที่ได้มาร่วมกัน ณ.ใจกลางเมืองแห่งนี้ ถือว่ายามค่ำคืนก็เป็นตลาดอีกรูปแบบหนึ่งของเมืองเลยทีเดียว
เกรนที่เดินไปตามร้านค้าต่างๆ ซื้อของที่ต้องได้ 2-3ชิ้นกำลังเดินไปอีกด้านหนึ่งของตลาดที่เป็นร้านอาหารขนาดเล็กแต่แน่นไปด้วยผู้คนที่นั่งพักกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน มีเสียงพูดคุยกันตลอดเวลา เขาเดินไปนั่งยังโต๊ะว่างๆริมทางหน้าร้านแล้วสั่งน้ำชากับเปาเปาอาหารพื้นๆมากิน
[เฮ่อ... เหนื่อยๆจริงไม่รู้คนจะออกมากันทำไมตั้งมากมายขนาดนี้ ไม่อยู่บ้านกับลูกกับเมียกันบ้างหรือไงเนี่ย] เกรนบ่นผ่านจิตกับมิเรน ซึ่งทั้งสองพบว่าความจริงแล้ว พวกเค้าสามารถคุยผ่านจิตกันได้ไม่นานมานี้เอง
[ท่านเกรน วันนี้เป็นวันท้านเดือนนะคะ บันดาผู้คนที่ออกมาสังสรรค์กันก็ไม่แปลกอะไรนี้คะ]
[อืม.. จริงอย่างที่เจ้าว่านั้นหละ ตอนออกมาข้าเองก็ลืมเรื่องนี้ไปเช่นกัน รู้งี้ไม่ออกมาดีกว่านอนรอดูผลของยาที่บ้านยังจะดีกว่าที่ต้องมาเบียดเสียดกันคนอื่นๆแบบนี้ ดีนะที่วันนี้อากาศค่อนข้างเย็น ไม่งั้นเหงือทั่วตัวแน่เลย]
[แต่ว่า ข้าออกจะชอบนะคะ ได้มองดูผู้คนเดินไปมาซื้อของต่อรองราคากันสนุกดีออก แถมข้างทางก็มีโชว์แปลกหลายอย่างที่ข้าอยากดูนะคะ]
[ก็เจ้าไม่ได้มาเบียดเหมือนข้านี้ มันอึดอัด มากรู้มั้ย]
[แหะๆ ท่านเกรนหละก็ แค่นี้เองไม่แมนเลยนะคะ]
[เอาๆ ข้ายอมเจ้าหละ นี้ของเราก็ซื้อครบแล้ว เดี๋ยวเรากลับกันดีกว่า ข้าอยากกลับไปนอนแล้วหละ]
[เอ๋... จะกลับแล้วหรือคะ...]
[หือ.. เจ้าอยากดูต่ออีกหรือ]
[อะ เออ.. ]
[เฮ่อ... งั้นเจ้าค่อยดูไปเถอะข้าจะนั่งรออยู่ตรงนี้หละ เพราะจากเมื่อกี้ที่เจ้ามั่งแต่ดูโน้นนี้ข้ารู้สึกได้เลยว่า เจ้าสามารถออกห่างจากข้าได้ไกลขึ้นมากเลย]
[เอ๋.. จริงๆหรือคะ]
[อือ เจ้าลองลอยไปทางด้านโน้นดูสิ ข้าก็อยากรู้ว่าจะไปไกลได้มากว่าเดิมมากแค่ไหนเหมือนกัน]
[รับทราบคะ ฮิฮิ] มิเรนรับคำอย่างอารมณ์ดี เพราะนางจะได้ไปไหนมาไหนได้สะดวกมาขึ้น โดยไม่ต้องให้เกรนตามติดไปมาให้เขาลำบาก นางลอยไปได้ระยะหนึ่งก็รู้สึกได้ว่าตนลอยไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้วจึงส่งจิตตอบกับไปยังเกรน
[โอ้ว... เจ้าลอยไปได้ไกลมากเลยนะนั้น ข้ามองไม่เห็นเจ้าในระยะสายตาเลย คงประมาณ กิโลกว่าได้หละ]
[คะ ข้าก็ว่าเช่นนั้น]
[แบบนี้ข้าขอนั่งพักตรงนี้หละ ระยขนาดนี้เจ้าน่าจะเที่ยวชมตลาดได้ทั่วๆแน่เลย]
[คะ] นางตอบรับแล้วแล้วหันไปสนใจกับดชว์ต่างแปลกตาเลื่อยๆ
ส่วนเกรนนั้นหลังจากมิเรนไม่ได้ติต่อทางจิตอีกเขานั่งเอนหลังมองดูผู้คนเดินผ่านไปมาพร้อมทั้งจิบชาที่สั่งมาและกินเปาเปาไปด้วยอย่างสบายใจ แต่เหมือนความสุขของเขาจะอยู่ได้ไม่นานก็เกิดเรื่องขึ้นที่โต๊ะด้านในห่างไปไม่มากจาที่เขานั่งอยู่นั้น
โครม!!! เพล๊ง!!! ตุบ!!!
"โอ้ว... นายท่านได้โปรดอย่าทำข้าเลย" ชายคนหนึ่งแต่งตัวโทรมๆร่างเล็กโดนชายร่างใหญ่ถีบกระเด็นมานอนใกล้โต๊ะของเกรนมากขึ้น
"เจ้าเดินมาเหยียบเท้าข้าแล้วมาขอโทษแค่นี้จะหานกันหรือ จงจ่ายค่าทำขวัญข้ามาซะ 1000ทาก็พอ"
"ตะ แต่ข้าไม่มีเงินมาขนาดนั้นนะครับ"
"อ้าวๆ พูดงี้หมายจะไม่จ่ายหรือน้องชาย"
"ขะ ข้าต้องดูแลพ่อแม่อีกเงินทองข้าไม่ค่อยจะมีจริงๆนะครับ นายท่าน"
"เฮอะ เจ้ายาจกเอ้ย.." ชายร่างใหญ่กล่าวเสร็จจึงใช้เท้าหมายถีบชายร่างเล็กซ้ำเพื่อระบายอารมณ์ เกรนเห็นว่าเป็นการรังแกกันแล้วแบบนี้ แถมยังไม่มีใครมีท่าทีจะช่วยเลย เขาจึงลุกจากโต๊ะพุ่งส่งเท้าเข้าไปสกัดเท้าของชายร่างใหญ่ทันที ทำให้ชายร่างใหญ่ถีบพลาดเป้าไปโดนเก้าอี้กระเด็นไปแทน
"เจ้าเป็นใคร อย่ามาสอดได้มั้ย มีมันเรื่องของข้ากับมันเท่านั้น" ชายร่างใหญ่ตะคอกใส่ทันที่เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามายุ่งย่าม
"ขะ ข้า ขอบคุณมากครับ นายท่าน ปะ โปรดช่วยข้าด้วย" ชายร่างเล็กเห็นมีคนเข้าช่วยเหลือตนจึงรีบคลานตัวไปหลบหลังเกรนพร้อมทั้งขอร้องทันที
"เออ... ท่านกับข้าไม่ใช่นายบ่าวกันไม่ต้องเรียกขนาดนั้นก็ได้ เรียกข้าว่าเกรนก็พอแล้ว"
"อะ อา ท่านเกรนข้าท่านต้องช่วยข้านะ"
"เฮ่ย ไอ้หนุ่มแก่จะช่วยมัน แกเองก็อยากเจ็บตัวด้วยสินะ" ชายร่างใหญ่ตะคอกเมื่อเห็นท่าทีแล้วชายหนุ่มที่มาใหม่นี้มีท่าทีไม่เกรงกลัวตนพร้อมทีจะช่วยคู่กรณีเป็นแน่
"ข้าเกงว่าคงต้องเป็นเช่นนั้น เพราะที่ข้าเห็นท่านก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากมายนี้ แค่ขอโทษกันก็น่าจะพอแล้ว" เกรนตอบกลับชายร่างใหญ่ด้วยน้ำเสียงตามปกติ หวังว่ายังจะสามารถไกล่เกลี่ยโดยไม่ต้องออกแรงกันได้
"555 ข้าไม่สนมันไม่จ่ายข้าก็ต้องโดยบาทาข้าจนข้าหนำใจซะ 555"
"เฮ่อ... งั้นข้าคงต้องใช้กำลังหยุดท่านหละ"
"เจ้าหนุ่มอ่อนเอ๋ย เจ้าหาเรื่องใส่ตัวเองนะ"
แบะ แบะ ชายร่างใหญ่ตบมือ2ครั้งก็ปรากฏชายฉะกันมีทั้งรูปร่างสูงใหญ่และเล็กประบนกันเดินออกมารอบพวกเกรนเอาไว้ประมาณ15คนได้
"พวกเราช่วยสงเคราะห์ไอ้หน้าอ่อนนี้กันหน่อย จัดการเลย!!!"
"เฮ่!!!" เท่านั้นทั้งหมดต่างกูลเข้าไปตะลุมเกรนทันที
เกรนที่เมื่อเห็นว่าตนโดนล้อมแล้วนั้น ก็ได้ตั้งท่าพร้อมรับมืออยู่แล้ว ซึ่งเขาก็มั่ยใจในกำลังความคล่องตัวและความรวดเร็วของเขาที่เพิ่มพูนขึ้นมาเช่นกัน พอพวกชายร่างใหญ่เริ่มเข้าจัดการเขา เกรนก็ดีดตัวพุ่งไปยังชายร่างใหญ่ที่อยู่ใกล้ตัวก่อนเขารอดตัวผ่านวนหมัดแล้วใช้หน้าขาของอีกฝ่ายเป็นตัวหยั่งกระโดดหมุ่นตัวออกแรงปานสะบัดมือสับหลังคออีกฝ่าย ผัวะ ทีเดียวชายร่างใหญ่คนนั้นก็ล้มตัวลงไปแบบไม่ลุกอีก ส่วนตังเกรนก็อาศัยจังหวะนี้พุ่งไปจัดการคนต่อๆ ทั้งแตะต่อ หลบหลีก เบียงไปมากลางฝู่ชายฉะกันวุ้นว่ายไปหมดไม่นานทั้งหมดก็โดน เกรนจัดการจนหมดเหลือหัวหน้ากลุ่มที่ยังยืนตังแข็งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วนี้
"ปะ บะ บ้าไปแล้ว มันทำได้ไง" พอรู้สึกตัวอีกทีเกรนก็พุ่งมายืนอยู่ด้านหน้าเค้าซะแล้ว
"ย๊ากกกก." ชายร่างใหญ่ที่เป็นชายร่างใหญ่ตัวต้นเรื่องก็ออกแรงต่อยออกให้เร็วสุดชีวิตหวังว่าจะโดนอีกฝ่ายให้ได้ ทั้งซ้ายขวา
ผุบ ผุบ ผุบ ผุบ เกรนนั้นโยกตัวหลบซ้ายขวาบนล่างแบบสบายๆ แล้วอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายออกหมัดล็อกแขนส่งแรงหมุนตัวสะบัดสอกใส่หลังคออีกฝ่าย ผัวะ
"อ๊อก !!!" ซึ่งผลก็ออกมาเหมือนตอนเปิดงานชายร่างใหญ่ล้มตัวลงกระแทกพื้นตามพักพวกไปอีกคนเป็นสัญญาณจบการทะเลอะวิวาทครั้งนี้ เกรนกำลังจะหันไปบอกลาชายร่างเล็กที่ตอนนี้หลบหลังโต๊ะเพราะโดนเกรนผลักหลบออกไปนอกวงตั้งแต่ที่ชายคนแรกล้มตัวลงไป แต่ก็เกิดเสียงดังขึ้นมาอีก
ปี๊ดๆๆๆๆ
"หลบไปๆ หลีกทางนี้เจ้าหน้าดูแลเขต ขอให้ทุกคนที่ไม่เกี่ยวข้องหลบไปด้วยครับ"
"กรรม.. เรื่องชัดยาวแล้วสิเนี่ย" เกรนถึงกับบ่นอย่างเซ็ง เพราะถ้าเจอแบบนี้ต้องไปให้ปากคำกันอีกยาวเลย
เหล่าเจ้าหน้าที่5-6คนที่แต่งการด้วยเครื่องแบบเสื้อฝ้ายหนาสีน้ำเงินเข้มสีกางเกงทรากระบอกสีเดียวกันที่อกมีตราสิงสองตัวยืนประกบเท้าหน้ากันใต้ขาหลังเป็นบ้ายงอบอกถึงฝ่ายที่เค้าสังกัดอยู่ บนหัวมีหมวกทรงหม้อตาลสีเดียวกับชุด ในมือทุกคนมีมีอาวุธแบบทันสมัยที่เรียกว่าปืนไฟแต่เป็นแบบบรรจุกระสุน6นัดยิงได้ทีละนัดและแนบกระบองด้านข้างเอวทุกคน เมื่อเข้ามาถึงก็มองไปรอบๆจนมาหยุดอยู่ที่เกรนที่ยืนรออยู่แล้ว
"นี้ฝีมือของพวกเจ้าหรือ แล้วพวกเจ้าคนอื่นๆหละหนีไปไหน เล่นมายกพวกตีกันกลางตลาดแบบนี้ สงสัยอยากเข้าคุกกันหละซิ"
"เปล่านะ พวกข้าโดนเจ้าพวกที่นอนนี้หาเรื่องก่อนนะ พวกข้าไม่ผิดซักหน่อย" เกรนที่ตอนนี้มายืนข้างกับชายล่างเล็กที่โดนหาเรื่องกล่าวพร้อมชี้ไปยังกลุ่มขายฉะกันที่นอนสลบกองเรียงรายกัน 15คน
"พวกเจ้าไม่ต้องมาเถียงเลย มีหรือ2คนจะจัดการคน 15คนได้ โดยไม่เจ็บสาหัส โดยฉะเพราะเจ้าด้วยที่ข้ามองไม่เห็นล่องลอยชกต่อยอะไรเลย นี้ต้องเป็นการยกพวกลุมมาก 30คนแน่ๆ"
"ท่านเจ้าหน้าครับ ที่ท่านเกรนพูดเป็นเรื่องจริงๆครับ ตัวข้าเพียงแค่เดินไปเหยียบปลายเท้าของหัวหน้ากลึ่มนี้เข้าโดยไม่ตั้งใจ ตัวข้าเองก็กล่าวขอโทษไปแล้วแต่ฝ่ายนั้นไม่ยอมแถมรีบไถข้าอีก ด้วยความเมตตาท่านเกรนจึงเข้ามาช่วยข้าจนเกิดเหตุการณ์ลุก 15ต่อ1 ส่วนตัวข้าที่ไร้ความสามารถโดยท่านเกรนผลักออกไปหลบหลังโต๊ะตั้งแต่เริ่มแล้วหละครับ ขอสาบานว่าที่ข้ากล่าวนั้นเป็นไปด้วยความสัตย์จริงครับ"
"หือ... ที่เจ้ากล่าวยิ่งแล้วใหญ่ ถ้าไอ้หนุ่มนี้เก่งขนาดนั้นคงได้ไปอยู่เป็นพวกนายกองยอดสูงๆแล้ว คงไม่มาอยู่ร้านเล็กแถวนี้หลอก อย่าเสียเวลาเลยพวกเจ้าตามพวกข้าไปยังสำนักงานเขตนี้ดีกว่าจะได้ลงความผิดและค่าปรับฐานทะเลาะวิวาทโดยมิจำเป็น"
(เออ... หรือว่าเราควรแสดงฝีมือไปเค้าจะได้เชื่อดีหละ ไม่ได้ๆ ถึงไปของสู้แสดงฝีมือทางนั้นก็คงไม่ยอมความง่ายๆแน่เลยเอาไงดีหว่า สงสัยต้องเสียตังฟรีแน่เลย =.=") เกรนคิดหาทางออกแบบสันติในใจ
"ข้าขอเป็นพยายานให้2คนนี้หละกัน ตามที่ชายคนนั้นกว่านั้นหละ ทางฝ่ายนั้นโดนพวกที่นอนอยู่นี้หาเรื่องก่อนจนเกิดการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้น และพวกที่นอนนี้ก็เปิดฝ่ายเปิดก่อนด้วย เพราะฉะนั้นจงนำตัวพวกที่นอนทั้งหมดนี้ไปขังและปรับซะเถอะ" เสียงหนึ่งดังขึ่นจากโต๊ะที่อยู่ชั้นสองของร้าน
"หา... เจ้าเป็นใครกัน ถึงกับกล้ากล่าวเช่นนี้"
เจ้าของเสียงยืนขึ้นทำให้คนที่อยู่ด้านล่างมองเห็นได้ชัดว่า เป็นหญิงสาวร่างบางส่วมชุดเกาะเบา(เกาะที่ไม่ได้ปิดมิดทั้งตัวแยกออกเป็นเกาะอกครึ่งท่อนบน มีส่วนท่อนแขน บ่า และหน้าแข้งเท่านั้น)สีเงินที่กลางเกาะส่วนอกมีสัญลักษณ์นกอินทรีย์สีแดงก้างปีกโผบหัวลงเหมือนกำลังโผบโจมตีเหยื่อหลังนกเป็นรูปธงสบัดตามแรงลม
"หะ หา นั้นคนของหน่วยอินทรีย์เหล็กหรือ ถึงเจ้าเป็นคนของหน่วยนั้นก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งพวกข้านะโว้ย"
นางสายหน้าพร้อมเดินลงมาจากชั้นสอง มาหยุดตรงหน้าพวกเจ้าหน้าเขต แล้วสอดมือล้วงไปยังกระเป๋าคาดเอวนำสิ่งหนึ่งออกมาเพื่อแสดงตน
"อะ เออ... ทะ ท่านหัวหน้าหน่วยครับ" เจ้าหน้าเขตที่อยู่หน้าสุดเหมือนเป็นหัวหน้าของหน่วยชุดนี้ถึงกับต้องกล่าวพันเปลี่ยนสีหน้าซีดลง เมื่อพบตราแสดงตนของนางที่มียศสูงกว่าตนมาก จนอาจมีผลต่อตำแหน่งของตนได้หากขัดคำสั่ง
"คราวนี้คำพูดของข้าพอจะมีน้ำหนักบางขึ้นหรือยังหละ" นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"คะ ครับ เป็นคำยืนยันจากท่านทางกระผมไม่มีปัญหาครับ"
"ดีแล้ว จงรีบนำตัวพวกนี้ไปจัดการตามระเบียบซะ"
"ครับ" พบกล่าวจบเจ้าหน้าเขตและพักพวกต่างทะยอยขนร่างไร้สติของกลุ่มชายฉะกันขึ้นรถขนนักโทษที่มาจอดรอหน้าร้านแล้วอย่างรวดเร็ว
เมื่อสถานการณ์สงบลงแล้ว ผู้คนที่มุมดูต่างก็แยกย้ายกันไป เหมือนไม่เคยเกิดเรื่องขึ้นมาก่อน
ปึก ปึก !!!
"ฮ่า... จบเรื่องซักทีทีนี้เจ้าก็รีบกลับบ้านไปซะ แล้วอย่าไปหยีบตีนใครอีกหละ" เกรนเมื่อเห็นว่าสถานการณ์สงบจริงๆเลย จึงยกมือไปตบบ่าชายร่างเล็กเบาให้เค้าได้สติ
"อะ เออ ข้าขอบคุณท่านมากครับ แต่ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทน ข้าเพียงได้แต่กล่าวคำขอบคุณได้เท่านั้น"
"เออๆ ข้าช่วยเจ้าเพราะไม่ชอบคนที่ข่มคนอื่นๆแบบด้านๆเอง ข้ารีบไปเถอะ"
"ครับ ขอบคุณมากครับ" แล้วชายร่างเล็กก็เดินออกจากร้านไป
"เฮ่อ... จบเรื่องซักทีได้นั่งพักผ่อนจริงๆหละ ... อะ" เกรนหลังจากที่ชายร่างเล็กไปแล้วก็หันกลับจะไปนั่งที่ของตนแต่ก็พบนางที่ช่วยยืนยันคำพูดของพวกตนเมื่อกี้ยังยืนมองมาทางเค้าอยู่
"อะ.. เออ ข้าขอบคุณท่านที่ช่วยยืนยันคำพูดของข้า ไม่งั้นเรื่องคงยาวกว่านี้แน่เลย ขอบคุณจริงๆนะ" เกรนจึงเอยขอบคุณนางก่อน
"...." แต่นางไม่ได้กล่าวอะไรตอบกลับมา เพียงแต่จ้องมองตนเหมือนพิจาราณาอะไรอยู่
"...." (เออ.. อะไรอีกหละทีนี้ =.=")
"...."
"...." (หรือว่าเป็นเจ้าหนีเก่าหว่า จำไม่เห็นได้เลย ว่าเคยไปยืมเงินจากคนของกองทัพ =_=")
"... เจ้านะ มีฝีมือต่อสู้ดีและคล่องแคล่ว ไม่ลองสมัครเข้าเป็นทหารบ้างหรือ" ในที่สุดนางก็เอ่ยขึ้น
"ออ ข้าไม่เคยคิดเรื่องสมัครเข้าเป็นทหารเลยหละ"
"เจ้าไม่ลองดูหละ ข้าจะพาไปแนะนำ ฝากฝังได้นะ เห็นเจ้าก็เป็นคนดี มีความสามารถ ต้องทำประโยชน์แก่บ้านเมืองได้แน่"
"ข้าขอบคุณน้ำใจท่าน แต่ข้าของปฏิเสธ ข้าว่ามันน่าเบื่อเกินไป ต้องค่อยทำตามแต่คำสั่ง" เกรนตอบโดยไม่แม้แต่จะคิด
".... เจ้าไม่ลองคิดดูก่อยหละ ข้าสามารถช่วยเจ้าได้นะ หรือจะลองมาอยู่หน่วยของข้าดูก่อนก็ได้แล้วค่อยบรรจุจริงทีหลัง" นางยังคงกล่าวเชิญชวนต่อ
"ยังไงข้าก็คงรับน้ำใจเจ้าไม่ได้หลอก ข้าชอบมีอิสระไปมาตามใจตนเองนะ แบบทหารคงไม่เหมาะกับข้าอะนะ" เกรนยังคงกล่าวปฏิเสธเช่นเดิม
"เฮ่อ... เอาเถอะในเมื่อเจ้าไม่อยากถึงจะบังคับไปก็ไม่ได้อะไร แถมตอนนี้บ้านเมืองก็ยังสงบไม่ได้เร่งรีบรับทหารเพิ่มอะไรมากมายด้วย ถ้าเจ้าอยากเข้าเมื่อไหร่ก็ไปหาข้าที่ป้อม 'เวนทริส' ทางทิศใต้หละกัน ข้าเห็นว่าเจ้ามีฝีมือเลยอยากได้มาร่วมรบ"
"ข้าขอบใจเจ้ามาก เจ้านี้เป็นคนดีนะ เอาไว้ถ้าข้าเบื่ออยากเป็นทหารจะไปขออยู่ทัพของเจ้าหละกัน เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าคงไม่ผิดคำพูดนะ" เกรนกล่าวพรางยิ้มอย่างจริงใจให้นาง
"อะ อือ ข้าไม่ผิดคำพูดหลอก ข้าขอตัวไปหละ เอานี้ถ้าไปหาข้าจงแสดงหนังสืออนุญาติฉบับนี้ซะ" เมื่อนางกล่าวจบก็ยื่นม้วนกระดาษฉบับหนึ่งใส่มือเกรนอย่างเร็วแล้วหมุนตัวเดินจากไปทันที
"อืม.. ขอบใจมาก โชคดีนะ" เกรมยังงงเล็กน้อยที่อีกฝ่ายไปแบบกระทันหัน แต่ก็กล่าวลาตามหลังไป
..
..
..
นางทีเดินจากมาอย่างกระทันหันรีบเดินออกไป โดยเอาผ้าคลุมออกมาจากคอเสื้อด้านมาคลุมทันที่ทีเดินออกห่างจากชายหนุ่ม แต่ในใจกับเต้นโครมคราม เหมือนได้ออกกำลังกายหนักๆมายังไงอย่างงั้น
ภาพชายหนุ่มคนนั้นที่ยิมให้ยังคงติดในหัวของนาง เมื่อเดินมาจนถึงโรงพักผ่อนที่นางเช่าเอาไว้ก็รีบเข้าไปตรงไปยังห้องพักของนางอย่างรวดเร็วแล้วปิดประตู พุ่งไปนอนบนเตียงข่มตาเพื่อให้ลืมภาพยิมของชายคนนั้นสักที !!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น