...
"เกรน.. เกรน.. เจ้าจงตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ เกรน..."
"งืม งืม ข้าขอนอนต่ออีกนิดหละกัน มิเรน..."
"เฮ่ย... ไอ้หนุ่มเจ้าจงตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ไม่งั้น พ่อแทงใส้ไหลแน่ !!!" เสียงนั้นกระโกนข้างหูชายหนุ่ม
เกรนจึงสะดุงลุกขึ้นมาตั้งท่าพร้อมสู้อย่างลืมตัว เมื่อเค้าปรับสายตาได้แล้ว เขาก็พบว่าเขามาอยู่ที่โล่งใต้ต้นไม้ใหญ่รอบข้างขาวสว่างมีเหมือนกับตอนที่เจอฮาเดสไม่ผิดเพียน และเมื่อเขาหันหลังไปก็พบกับคนต้นเสียงที่ปลุกเขา
"หะ หา ท่านฮาเดส ไหง ข้ามาอยู่ที่นี้ได้หละ" เกรนตกใจงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นนี้
"555 จิตของเจ้าเชื่อมโยงมายังต้นไม้ที่ข้าฝากฝังจิตเอาไว้นะสิ นี้แสดงว่าเจ้าได้พบนางแล้วใช่มั้ย"
"ขะ ข้า ได้พบนางแล้ว"
"แล้วเจ้าก็หาของมาครบแล้วปรุ่งยากินตามที่นางบอกไปแล้วใช่มั้ยหละ"
"อะ เออ...ระ... "
"555 เป็นไงรู้สึกไงบ้างหลังจากได้ กินตัวยาเข้าไปแล้ว"
"ขะ ข้ายังไม่รู้สึก...อะ..."
"เอ๋... ไม่น่าเป็นไปได้อย่างน้อยก็ต้องรู้สึกว่าร่างกายตนเปลี่ยนไปก่อนที่จะหลับไหลนะ"
"ข้าว่า..."
"แต่ชั่งเถอะ ข้าอาจคาดการผลผิดพลาดก็ได้ 555"
"แต่ว่าข้ายัง..."
"เจ้าไม่ต้องมาสงสัยเลย มาๆข้าจะเริ่มสอนการใช่พลังที่เจ้าได้รับซักที สุดยอดวิชาที่ข้าคิดขึ้นมาได้ ก่อนตาย 555"
"โว้ย.... ท่านหยุดก่อน ท่านฟังข้าพูดมั้งสิ"
"งะ เออ เจ้ามีอะไรจะพูดหละ ว่ามาเร็วๆ ข้าอยากรีบถ่ายทอดสุดยอดวิชาแล้วนะ 555"
"ข้าจะบอกท่านว่า ข้ายังไม่ได้กินยาที่ท่านว่าเลย แม้แต่ค้นหาก็ยังไม่ได้สักชิ้นเลยครับ"
"หะ หา เจ้าว่าไงนะ ข้าฟังผิดไปใช่มั้ย"
"ไม่ผิดหลอกครับ"
"แล้วเจ้ามาที่นี้ได้ไง ในเมื่อยังไม่ได้กินตัวยาเพิ่มพลังที"
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่จำได้ข้าได้พบกับมิเรน เออ.. นางที่ท่านกล่าวถึงนั้นหละ นางให้ข้าตั้งชื่อให้ ข้าเลยตั้งว่า มิเรน นะ"
"อือ... ดีๆ เป็นชื่อที่ดี เหมาะกับนางแล้ว"
"ข้าก็ว่าเช่นนั้นหละ เพราะตอนตั้งนั้นได้ยินแต่เสียงเลยไม่แน่ใจว่าจะเหมาะมั้ย แต่พอพบเจอได้คุยกันมากขึ้น ข้าก็แน่ใจได้ว่าชื่อนี้เหมาะกับนางแน่ๆแล้ว"
"อือ... ได้พบกันแล้วซินะ 555"
"ครับ นางนิสัยดีมากๆเลย" เกรมกล่าวพร้อมยิ่มหวาน
"หะ หา เจ้าได้พบเห็นนางแล้วหรือ !!!" คราวนี้เป็นฮาเดสที่แสดงสีหน้าตกใจขึ้นมาเหมือนพึ่งรู้สึกตัวกับคำพูดของตน
"อะ เออ... ครับ เราพบกันในจิตของข้าเอง ตอนนั้นข้าโดนจับได้ระหว่างหนีเลยทำทุบสลบไปตื่นมาก็พบว่าข้าอยู่ในจิตของตนเองแล้วพบเจอกับนางเข้า"
"จะ เจ้า... พบนาง เจ้า.. มาพบกับข้า... งั้นแสดงว่า จะ เจ้า" ท่าทางฮาเดสที่เริ่มโกรธขึ้นมาอย่างกระทันหันจนเกรนเองก็ตกใจมิน้อย
"ทะ ท่านโกรธข้าเรื่องอะไร" เกรนชักมีสีหน้าไม่สู้ดีแล้ว เพราะถึงฮาเดสจะเป็นเพียงจิต แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถทำร้ายตนได้หรือไม่ เพราะตนที่พบกับมิเรนในจิตของเขาทั้งสองต่างสามารถสัมผัสต้องตัวกันได้เหมือนเป็นกายหยาบจริงๆ
"จะ เจ้ากับนางมีสัมพันอันลึกซึ้งกันแล้วใช่มั้ยหา !!!" คราวนี้ฮาเดสถึงกับตะหวาดดังลั่นเลยทีเดียว
"ทะ ท่านรู้ได้ไง หรือว่าท่านแอบติดตามเข้าไปดูในจิตของข้าได้ !!!" ชายหนุ่มกล่าวอย่าตกใจ
"ไม่ต้อง ถามเจ้าตายซะ ย๊ากกกกก..." ฮาเดสพุ่งตัวใส่เกรนอย่างรวกเร็ว โดยมือทั้งสองข้างปรากฏแสงสีดำสนิทขึ้นคลุมทั้งแขน
"ไม่นะ!!! ท่านพ่อ... อย่าทำร้ายท่านเกรนนะคะ" มิเรนพันปรากฏกระโดดจากหลังต้นไม้ใหญ่มาข้างหน้าเกรนแล้วกอดเกรนเอาไว้แน่น
"มิเรน" เกรนแปลกใจที่มิเรนโผ่มาขวางระหว่างเขากับฮาเดส
"ลูกข้า" ฮาเดสได้หยุดค้างการเคลื่อนไหวโดยทันทีที่เห็นนาง
"ท่านพ่อ ถ้าท่านจะฆ่าเค้าหละ ก็จงฆ่าข้าตามไปด้วยเลย... "
"จะ เจ้า นี้เจ้ายังมาอยู่ที่นี้ได้ โอ้ว..... ไม่นะ...." ฮาเดศถึงกับคุกเขาสองมือทุบกระแทกลงพื้นราบอย่างจัง
เปรี้ยง!!! ครื่นๆๆๆๆๆ
เกิดเสียงดังสนั่นหวันไหว พื้นที่เกรนสั่นอย่างรุนแรงจนมิเรนจะล้ม เขาต้องเอามือตัวโอบกอดนางไว้แนบชิดข้างกายเขา นางเอาหน้าซบอกชายหนุ่มสองแก้มแดงระรื่น เมื่อฮาเดสเห็นเช่นนั้นแล้วเกิดอาการคลั่งต่อพื้นสลับหมัดซ้ายขวาเกิดเสียงดังลั่นพื้นสันไหว เปรี้ยง!!! ครื่นๆๆๆๆๆ อยู่นานสองนานจนเค้าเริ่มสงบสติอารมณ์ได้ระดับหนึ่ง จึงได้กล่าวถามเกรน
"เจ้ารักนางจริงๆหรือ" ฮาเดสจ้องเกรนด้วยสายตาที่จริงจังกว่าตอนไหนที่เขาเคยเห็น
"ครับ ข้ารักจริงๆ ข้ารู้สึกได้ถึงหัวใจของข้าเลย" เขาจึงตอบไปอย่างจริงใจและหนักแน่
"ไม่ว่านางจะไม่ใช่เผามนุษย์แบบเจ้านะหรือ"
"ครับ ข้าจะยังรักนางไม่ว่านางจะเป็นอะไรก็ตาม"
ทั้งสองต่างจ้องตากันอยู่นาน ในที่สุดฮาเดสจึงหันไปมองลูกสาวตนที่ยังคงกอดหน้าซุกอกชายหนุ่มอยู่แม้พื้นจะเลิกสั่นไหวไปแล้วก็ตาม
"เฮ่อ... หนนี้ข้ายอมเจ้าก็ได้"
"ครับ?"
"แต่ถ้าวันใดเจ้าทำนางเสียใจหรือทอดทิ้งนางไปข้าคนนี้หละจะทะลวงไปจิตของเจ้าแล้วฆ่าเจ้าด้วยมือของข้างเองเลย ข้าขอสาบาน"
"ข้าก็เช่นกัน ถ้าข้าทอดทิ้งหรือทำให้นางเสียใจข้าจะ อยู่กับไม่ขัดขืนให้ท่านฆ่าข้าตามสบาย"
"ดี !!!" คราวนี้เสียงของฮาเดสกลับมาสบายๆอีกครับ เหมือนไม่เคยโกรธมาก่อนเลย
"ตกลงนี้ท่านเป็นปาปารัสซี่ตามติดในจิตของข้าได้จริงๆหรือถึงรู้ความสัมพันของข้าจับมิเรนได้" เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าเรื่องร้ายจบไปแล้วจึงเอ่ยเรื่องที่สงสัยค้างต่อทันที
"ใช่ที่ไหนเล่า ที่ข้ารู้เพราะพื้นฐานวิชาที่ข้าให้เจ้าตั้งหาก"
"เอ๋...พื้นฐานวิชาที่ท่านให้ข้า ?"
"ใช่ มันร่วมเข้ากับเจ้าพร้อมกับไข่ที่ข้าใส่รวมไปในตัวเจ้าไง ตอนแรกกะให้ลูกข้าแค่แนะนำการรวบร่วมของเท่านั้น ไหงไปรักกับมันได้เนี่ย"
"อา.. ข้าเข้าใจหละ แล้ววิชาขิงท่านมันยังไงหรือ ที่ข้ามีสัมพันกับมิเรนแล้วมันได้ผลเหมือนกินยาที่ท่านคิดค้นได้อย่างไงหละ"
"ข้าจะบอกเจ้าง่ายๆ เลย สุดยอดวิชาของข้านั้น ขอเพียงเจ้าหลับนอนมีสัมพันลึกซึงกับหญิงสักนางพลังของเจ้าก็จะเพิ่มพูนขึ้นมากไงหละ แถมไม่มีผลเสียต่อหญิงนางนั้นด้วยนะ ซึ่งไอ้ตัวยาที่ข้าให้ไปนั้นมันก็เป็นยาโดบเพิ่มพลังระดับสูงที่พวกกษัตริย์ชอบกินกันเวลาออกรบนั้นเอง"
"หะ หา... " คราวนี้ชายหนุ่มกับกล่าวปากค้างบ้าง
มิเรนที่รู้สึกว่าสถานการณ์ดีขึ้นแล้วจึงขยับตัวออกห่างจากชายหนุ่มมายืนข้างๆเอาสองมือไขวกันข้างหน้าขาพร้อมทั้งกล่าวยืนยันคำพูกของบิดานาง
"ใช่แล้วคะท่านเกรน ตัวยานั้นเป็นไปตามที่ท่านพ่อกล่าวจริงๆ ตะ แต่เรื่องที่มีความสัมพันนั้นตัวข้าเองก็พึงทราบนี้หละ" นางกล่างพรางก้มหน้าที่ขึ้นสีอีกครั้งลง
"แสดงว่าที่ข้ามาพบท่านที่นี้ได้เพราะข้ามีความสัมพันกัยนางแล้วพลังของข้าเพิ่มขึ้นสินะ" ชายหนุ่มกล่าวแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ใครจะไปเชื่อได้หละว่าในโลกมีวิชาเช่นนี้อยู่ด้วย
"555 งั้นเจ้าลองจิตนาการตาม นึกถึงว่ามีพลังไปทั่วแขนของเจ้าสิ เอาข้างเดียวก่อนก็ได้"
เกรนจึงเริ่มทดลองดูตามที่ฮาเดสกล่าว เมื่อจิตนาการแล้วพบว่ามีพลังบางอย่างไหลจากกลางร่างกลายไปสู่แขนขวาของเค้าได้อย่างชัดเจน
"โอ้ว... นะ นี้มันสุดยอดไปเลย ความรู้สึกนี้ ข้าว่าพลังที่รวมคงพอๆกับคน 5-6คนเลยทีเดียว"
"มันแน่อยู่แล้วสุดยอดวิชาที่ข้าคิดขึ้นมาจากประสพกาม เอ้ย.. ประสพการณ์ตลอดชีพของข้าเชียวนะ"
จากนั้นเกรนก็เริ่มสอบถามแล้วเรียนรู้ตามคำสอนของตัวเจ้าของวิชา
...
เกรนลืมตาตื่นมาอีกครั้งพอว่าตนนั้นโดนจับมือทั้งสองข้างแขวนติดกับผนังอยู่ในห้องที่เป็นลูกกรมเหล็กข้างหน้าด้านข้างเป็นหนังปูนสีหมองคลำแสดงถึงสถานแห่งนี้สร้างมานานแล้วหลายช่วงอายุคน
"นี้คือโลกแห่งความจริงสินะ เหอๆ..." เกรนพึมพัมกับตนเบา เขามองซ้ายขวาไม่พบผู้ใดอยู่เฝ้าตนเขาจึงลองใช้การส่งถ่ายพลังไปยังแขนทั้งสองข้างแล้วออกแรงกะชกมือออกจากผนัง
ผุบ!!
มือของเขาหลุดจากการกักอย่างง่ายดาย ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงทำเช่นนี้ไม่ได้อย่างแน่นนอน
"มิเรนตาเจ้าหละช่วยหน่อยนะ"
"รับทราบคะ อิอิ" นางตอบพร้อมยิ่มอย่าร่าเริ่ม เพราะตอนนี้เขาสามารถมองเห็นตัวนางที่ลอยโอยกอดเขาจากด้านหลังได้แล้ว แต่ยังไม่สามารถสัมผัสกันได้เท่านั้น
มิเรนร่ายมนต์สั้นๆไม่นานก็เกิดหมอกควันหนากระจายจากตัวนางออกไปรอบๆเป็นบริเวณกว้าง เมื่อเกรนเห็นว่าหมอกหนาพอที่จะบดบังตนจากสายตาเหล่าทหารได้แล้ว จึงเริ่มแผนการขโมยและหลบหนีตามที่ได้เตรียมกันในมิติจิตที่พบกับฮาเดสนั้นเอง
..
..
..
"ท่านเกรน ท่านเกรนคะ ได้ยินมั้ย ท่านเกรนคะ " แววๆเสียงของมเรนผ่านเข้ามายัมหูของเกรนทำให้เขาสุดตื่นจากพะวังความหลัง อันเป็นที่ขับขันให้แก่มเรนยิ่งนัก
"อิอิ ท่านเกรนนี้หละก็ นั่งเหม่ออีกหละ" นางหัวเราะโดยใช้มือปิดปากเรียงเล็กเอาไว้ดูน่ารักยิ่ง
"555 ก็ข้ากำลังนึกอยู่ว่าถ้าจับต้องเจ้าได้แล้วจะทำไงกับเจ้าต่อดี หือ หือ" เขากล่าวกลับพรางยิ่มเจ้าเล่
"อะ.. อะ... ท่านนี้หละก็ ข้าไม่อยากคุยด้วยแล้ว" นางทำท่างอนหันหลังให้เขา
"เอาน่าๆ ข้าไม่แกล้งเจ้าหละ ข้าว่ายากำลังแห้งได้ที่แล้วหละ" ถึงแม้เขาจะสามารถดึงพลังออกมาใช้ได้แล้วแต่ก็ยังไม่มากพอจึงยังต้องปรุงยาเพิ่มพลังกินอยู่ดี ซึ่งจากที่เขาคาดเอาไว้เท่านี้ก็น่าจะพอที่จะทำให้พลังของเขาเพิ่มขึ้มจนมากพอได้ เขาจะได้เริ่มออกเดินทางตามฝันของเขาสักที
"ผลจะเป็นยังไงนะ"
"งั้น เรามาดูกันเลย" ว่าแล้วเกรนก็เทยาที่ผ่านการเผาจนเป็นผงแห้งลงปากกลืนเข้าไปเรีบยร้อย
"..."
"..."
"อือ... เป็นไงบ้างคะ"
"อือ... ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย"
"อ้าว... แล้วกัน ตามจริงมันน่าจะได้ผลนะคะ หรือว่าของที่เราหามาได้มีบางส่วนเป็นของปลอมหรือเปล่า"
"คงไม่หลอกมั้ง เพราะแต่ละอันที่หามาได้ ก็มีการป้องกัยอย่างดีเลยนะ ไม่น่าจะเป็นของปลอมได้นะ"
"แต่ว่ามันไม่มีผลอะไรนี้คะ"
"สงสัยคงต้องรอสักพักมั้ง"
"มาแบบนี้คงต้องรอดูหละคะ แล้วอย่างนี้เราจะทำอะไรต่อไปคะ"
"อือ...ระหว่างรอยาแสดงผล ข้าว่าเรามาจัดเตรียมของเพื่อให้พร้อมที่จะออกเดินทางกันดีกว่า ยังซะยานี้จะได้ผลหรือไม่ ข้าคิดว่ามันก็ได้เวลาที่เราจะออกผจภัยกันแล้ว"
"คะ ข้าจะค่อยเตือนท่านเกรนเองว่าขาดอะไรบ้าง อิอิ"
"อือ... ช่วยหน่อยนะมิเรน"
แล้วทั้งสองก็เริ่มเก็บข้าวของเพื่อเตรียมออกเดินทางตมความฝันของเกรน ในอีก2วันข้างหน้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น