แสงแดดที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างยามเช้าได้ปลุกเกรนให้ตื่นขึ้นจากการนอนพักผ่อน
"อืม เช้าแล้วหรือ" เกรนเอ่ยขึ้น อย่างัวเงีย
"ท่านเกรนตื่นแล้วหรือคะ" เป็นเสียอายะดังมาจากด้านข้าง
"อายะ มันกี่โมงแล้ว"
"พึ่ง7โมงเองคะ วันนี้เราจะไปเที่ยวส่วนไผ่คงต้องรอยามบ่ายถึงจะไปกัน ช่วงเช้าคงอยู่ในหมู่บ้านแถวนี้นะคะ"
"อืม งั้นข้าขออาบน้ำก่อนเดี๋ยวตามลงไปนะ" เกรนลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ แต่ก็หยุดตรงหน้าทางเข้าเพราะรู้สึกว่ามีคนเดินตามหลังมา
"อะ เอย เจ้าไปรอข้างล่างก้ได้นะ" เกรนว่า
"ไม่เป็นไรคะ ข้าเป็นของท่านแล้วให้ข้าช่วยนะคะ" นางเอ่ยส่งสายตาน่ารักไปยังเขา
"อุบ" เกรนโดนสายตาอ่อนเขาถึงกับพูดอะไรไม่ออก (นี้มันสุดยอดวิชาอ่อนเลย มิเรนยังไม่ได้ขนาดนี้ เอาไงดีหละ)
"ท่านไม่ต้องการข้าแล้วหรือคะ"
"อะ ข้ายังรักเจ้านะ แต่ข้าจะอาบน้ำ เออ เดี๋ยวเจ้าเปียกนะ" เกรนพยายามบอกบัด
"อา ไม่ต้องห่วงคะ งั้นข้าจะถอดเสื้อเข้าไปด้วย" นางกล่าวพรางจะถอดเสื้อออก
"อะ เฮ่ย เดี๋ยวก่อน นี้มันกลางวันเลยนะ" เกรนกระโดดไปจับมือนางเอาไว้ทันที
"เอ๋ เลยยังไงหรือคะ เมื่อคืนท่านก็เห็นร่างข้าแล้ว จะเห็นอีกก็ไม่แปลกนี้คะ ก็ข้าเป็นของท่านแล้ว" คราวนี้อายะกล่าวออกมาแบบเขิน เพราะนอกถึงเรื่องเมื่อคืน ความจริงนางก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ใจกล้าทำเรื่องแบบนั้นลงได้อย่างไร ทั้งที่ตนพึ่งได้รู้จักชายคนนี้ได้ไม่นาน แต่ความรู้สึกตอนนี้นางมั่นใจว่ารักเขาเป็นแน่แท้
"งะ เอางั้นก็ได้" เกรนใจอ่อนลงจึงยอมนาง
"คะ" อายะยิ้มออกมา ถอดเสื้อผ้าแล้วเดินตามเกรนเข้าไปในห้องน้ำ
อายะทำการถูอาบน้ำให้เกรนทั้งตัวจนเขานั้นแค่นั่งอยู่เฉยๆเท่านั้น จะมีตอนที่นางทำความสะอาดเกรนน้อยเท่านั้นที่เขามีเสียงครางจากการถูของนาง แน่นอนมันพองขึ้นมาเล็กน้อยแต่เขาก็อดทนนับเลขไปเลื่อยๆ อายะที่เห็นของเกรนน้อยชัดๆถึงกับมองอย่างสนใจว่าแท่นนี้หรือที่เข้าไปในต้วนางเมื่อคืนขนาดอวบเกินกำมือนางไปนิดหน่อย แต่ความยาวที่เมื่อคืนสัมผัสได้กับที่เห็นไม่สมกันเท่าไหรเพราะมันยาว5-6นิ้วซึ่งไม่น่าจะเข้าไปในตัวนางได้ทั้งแท่นเลย อายะถูเล่นเกรนน้อยเพลินจนส่วนล่างนางเริ่มคันยุกยิกอีกครั้ง แต่ไม่ทันใดก็ได้ยินเสียงมิเรนที่มาเคาะประตูห้องเรียกเกรน
ก็อกๆ
"ท่านเกรนตื่นได้แล้วคะ ข้าจะเข้าไปนะคะ" นางก็เปิดปะตูเข้ามาอย่าง่ายดายด้วยเวทสะเดาะล็อกประตู
อายะยังไม่ทันตั้งตัวจึงตกใจลุกตัวขึ้นก้าวตรงไปช่องระบายลมเหมือนกำลังจะหนี แต่เกรนที่ตาไวกับคว้ามือนางเอาไว้ทัน
"อายะเจ้าไม่ต้องหนีซ่อนหลอกยังไงข้าก็ต้องบอกเรื่องนี้แก่มิเรนอยู่แล้ว" เกรนเอ่ยขึ้น
"ตะ แต่ ขะ ข้ายังไม่ได้เตรียมใจเลย" อายะตอบไป
"ข้าบอกแล้วว่าข้าจัดการเอง เจ้าไม่ต้องหวง"
"แต่ว่า" นางเอ่ยแย้ง
"ไม่ต้องเลย เจ้าอยู่ตรงนี้หละ" เกรนมองตานางอยู่ครู่หนึ่ง
"เฮ่ย คะข้าจะไม่ไปไหน"
"ดีมากงั้นเจ้าช่วยข้าอาบให้เสร็จเถอะ"
แล้วก็ดึงตัวนางเข้าใกล้เขาแล้วหยิบขันตักน้ำมาราดทั้งตังเขาแล้วนางไปพร้อมๆกัน จากนั้นก็เช็ดร่ายกายใส่เสื้อเดินออกจากห้องอาบน้ำไปห้องนอน
"อ้าว ท่านเกรนคะ เสร็จแล้วหรือคะ" มิเรนที่นั่งรออยู่บนเตียงเห็นเกรนเดินออกมาจึงเอ่ยทักก่อน
"อืม มิเรนเจ้ามาเช้านะ ทำธุระส่วนตัวเสร็จหมดแล้วหรือ" เกรนหยุดตรงหน้านางแล้วเอ่ย
"คะข้าเสร็จหมดแล้ว แต่อีกคนคงยังมั้งคะ อิอิ" นางกล่าวอย่างมีเร่นัย
"หืม เจ้าหมายความว่าไงหรือ" เกรนเอ่ยสงสัย
"ก็ท่านคงได้นางแล้วสินะคะ" มิเรนเอ่ยออกมา
"งะ เจ้ารู้ได้ไงเนี่ย ข้ายังไม่ทันบอกเลย นี้แอบดูข้าเมื่อคืนหรือ" เกรนมีท่าทีตกใจขึ้นมา
"ไม่ใช่หลอกคะ ท่านไม่รู้จริงๆหรือคะ" นางกล่าวออกมาพรางเอานิ้วชี้ยื่นออกมาจิ้มแขนเขา
"อะ อืม"
"งะ ท่านลืมไปได้ไงนะ ก็ข้าผูดพันกับกายของท่านนะคะ เมื่อท่านมีพลังมากขึ้นข้าก็ต้องมีพลังเพิ่มขึ้นด้วย ตอนที่ข้าร่ายเวทคลายล็อกประตู้ข้ารู้สึกได้ว่ามันเร็วขึ้นและใช้พลังน้อยลงด้วย บวกกับอายะหายไปตั้งแต่เช้า และเข้ามาก็เห็นเสื้อนางที่ใส่เมื่อคืนอยู่ตรงนี้เลย จึงพอเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น" น้อยกล่าวงอนๆออกมาหันหน้าไปอีกทางที่มีเสื้อหญิงสาวตกอยู่
"เอะ จริงด้วยสิ ข้าก็พึ่งนึกได้ตอนที่เจ้าบอกนี้หละ" เกรนที่พึงนึกได้ จึงยกมือขึ้นลูบผมหลังตนแก้เก่อ
"เฮ่อ แล้วอายะหละคะ" มิเรนถอนใจกับความบื่อๆบางครั้งของเขา แล้วหันมาสนใจเพื่อนร่วมสามีอีกคนแทน
"ขะ ข้าอยู่นี้" อายะที่แอบหลังประตูห้องอาบน้ำเดินออกมา
"เจ้าไม่เป็นไรนะ" มิเรนที่เห็นอายะจึงลุกเดินไปจับมือนางลูบหาควมผิดปกติ
"ข้าไม่เป็นไรหลอก" อายะตอบไป
"ท่านเกรนไม่ได้บังคับเจ้าใช่มั้ย" มิเรนยังมองรอบตัวอายะเลยถามต่อ
"ขะ ข้าเต็มใจคะ" อายะก้มหน้าตอบ เป็นความจริงที่นางเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
"งั้นทีนี้เราก็มีสามีคนเดียวกันแล้วนะ อิอิ" มิเรนโอบกอดนางทันที
"คะ พี่มิเรน อืมมมม" อายะที่โดนอกอวบใหญ่ของมิเรนบดอยู่เต็มหน้าเอ่ยอย่างลำบาก
"เออ พี่หรือ ไปตกลงกันตอนไหนหละเนี่ย" เกรนเอ่ยกับมเรนด้วยความสงสัย
"ก็เมื่อคืนก่อนที่ข้าจะหลับไป ข้าคิดว่าถ้าเรียกชื่อกันจะเหมือนสนิทมากกว่านะ เลยตกลงกันว่าจะเลือกชื่อกัน แล้วคือว่าข้ามีอายุมากกว่านางข้าเลยให้นางเรียกข้าว่าพี่ไงคะ อิอิ" นางหันมาตอบเกรน แล้วหันไปกอดอายะแน่ขึ้นไปอีก
"อุบ อะ อ๋อย" อายะพยายามถอดใบหน้าออกจากอกอวบมรณะของมิเรนที่ทำให้นางหายใจไม่ออก
"เออ ข้าว่าเจ้าปล่อยอายะสักหน่อยก็ดีนะ เหมือนนางจะไม่ไหวแล้ว" เกรนเอ่ยเตือนมิเรน
"เอ๋ ว้ายยยย อายะเป็นไรบ้างนะ" นางจึงก้มมองสาวร่างเล็กที่โดนกดหน้าจนมิดอก เห้นว่าทำท่าเหมือจะขาดใจอยู่มิเรนจึงตกใจปล่อยอายะออกเป็นอิสระ
"ปะ แฮก แฮะ พี่มิเรนข้านึกว่าจะไม่รอดสักแล้ว แฮะ แฮก" อายะที่หยุดออกมายืนหายใจสุดปอดเพื่อชดเชยอากาศที่หายไป
"555 เห็นเจ้าเข้ากันได้ดีข้าก็สบายใจหละ" เกรนที่มองอยู่เอ่ยออกมา
"พี่มิเรน ขะ ข้า" อายะพอรู้สึกตัวว่าเรื่องของตนยังไม่กระจางจึงพยายามจะกล่าวอะไรสักอย่างออกมา
"เจ้ารักท่านเกรนมั้ยหละ" อยู่มิเรนก็กล่าวออกมา
"อะ อืม คะ" อายะเอ่ยออกมา
"แล้วเจ้าชอบข้ามั้ย" มิเรนชี้มาที่ตน
"ข้าไม่มีทางรังเกลียดท่านหลอก" อายะสายหน้า
"อิอิ แค่นี้ก็พอแล้วข้ารักทั้งเจ้าแล้วท่านเกรน ส่วนเจ้าก็รักทั้งข้าและท่านเกรน แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับการอยู่ร่วมกัน" มิเรนยื่นมือออกกุมมือทั้งสองของอายะเอาไว้
"พี่มิเรน" อายะมองไปยังมือที่กุมมือนางเอาไว้
"ใช่มั้ยคะท่านเกรน" มิเรนเอ่ยหันไปมองเกรน ทำให้อายะหันไปมองด้วยเช่นกัน
"ข้าของสาบานว่าจะรักพวกเจ้าให้เท่าๆกัน ไม่ทิ้งพวกเจ้าไปไหนแน่นอน" เกรนเอ่ยแล้วเดินโอบเอวสองสาวเอาไว้คนละข้าง
"คะท่านเกรน" สองสาวตอยพร้อมกัน
"งั้นเราน่าจะลงไปได้แล้ว คนอื่นคงมีเรื่องต้องรอคุยกันเราอยู่แน่ๆเลย" เกรนกล่าวพร้อมโอบเอวพวกนางพาเดินออกจากประตูห้องไป
"ทะ ท่านเกรนแบบนี้ ขะ ข้าอายนะคะ ปล่อยก่อนได้มั้ย" มิเรนเอ่ยออกมา
"งะ แต่ว่า" เกรนกำลังจะโน้มน้าวมิเรน
"ข้าก้คิดเช่นนั้นคะ ชายหญิงไม่สมควรทำประเจิดต่อหน้าททระกำนัล" อายะที่เคลื่อนไหวได้เร็วหมุนตัวออกจากมือเกรนแล้วดึงตัวมิเรนออกมาด้วย
"เอา เฮ่ย" เกรนร้อง
"ลงไปกันเถอะ พี่มิเรน ปล่อยให้นายหื่นเดินตนเดียวไป" อายะว่าแล้วก็จูงมือมิเรนเดินลงบรรไดไป
"กรรม สนิทกันจริงๆ รอด้วย" เกรนเกาหัวแล้วจึงค่อยเดินตามลงไป
...
ด้านล่างโรงพักผ่อนมีกลุ่มชาย7หญิง2 นั่งรอเกรนอยู่ เมื่อเขาเดินลงมาก็เข้าทักทันที
"เกรนฝันดีมั้ย" สมชายเอ่ย
"อืม ข้าสบายๆอยู่แล้ว นี้ร่วมกันซะมีเรื่องอะไรหรือเปล่าหละ" เกรนที่รับคำแล้วเดินมานั่งข้างสมชาย ส่วนมิเรนกับอายะเดินไปนั่งกับนาริสาและเบญจมาศอีกโต๊ะหนึ่ง
"ใช่ เจ้าจำเรื่องเมื่อวานได้สินะ ข้าต้องพาคุณหนูไปซ่อนตัวและคงไม่ได้ไปพร้อมพวกเจ้าซะแล้ว ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยจริงๆ" สมชายเอ่ย
"ไม่เป็นไรหลอก เรื่องของเจ้าสำคัญกว่านี้ ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกกันได้เลยนะ" เกรนเอ่ยตอบ
"555 ข้าคงไม่รบกวนอะไรเจ้าหลอก งั้นเดี๋ยวพวกข้าขอตัวไปหละ ชักช้ามันจะเสียเรื่องเอาได้"
"หา จะไปแล้วหรือ"
"ใช่แล้วหละ"
"งั้นหรือ งั้นข้าขอให้พวกเจ้าโชคดีนะ" เกรนกล่าวยิมให้สมชาย
"งั้นข้าลาหละ" สมชายหันไปพักหน้าให้แก่เบญจมาศหนึ่งที แล้วเอ่ยกับลูกน้องตน "ไปพวกเรา"
"ข้าต้องไปแล้วขอบคุณสำหรับการเดินทางแสนสนุกอันสั้นนี้ แต่ข้าจะจดจำเอาไว้ตลอดไป" นาริาเอ่ยกับมิเรนและอายะ
"ข้าก้เช่นกัน" มิเรนเอ่ย
"ขอให้เจ้าโชคดีนะ ลาก่อน" อายะว่า
"อืม ลาก่อน" นาริสาเดินออกไป
"ข้าก็ขอตัวเช่นกัน ลาก่อนคะ" แล้วตามด้วยเบญจมาศเดินตามหลังนาริสาออกไป
ไม่นานก็มีเสียงรถม้าเคลื่อนตัวออกไปจากโรงพักผ่อนตามด้วยเสียงม้าหลายตัว เกรนคิดว่าพวกเค้าคงไปซื้อม้ามาเพื่อการเดินทางที่เร่งรีบ หลังจากที่กลุ่มสมชายเกรนก็หันไปเรียกให้มิเรนและอายะที่ยืนส่งมานั่งโต๊ะตน
"อา เหลือแต่พวกเราแล้วนะ" เกรนว่า
"คะ" มิเรนกล่าวเสียงอ่อยๆ
"อย่างคิดมาก สักวันเราควได้พบกันนั้นหละ" เกรนจึงเอ่ยปลอบ
"นั้นสิคะ" อายะเสริม นางไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร แต่นางผ่านอะไรมามากจึงทำใจได้เร็วกล่าวมิเรนมากนัก
"งั้นเราไปกินอะไรเบาๆที่ตลาดสักหน่อย แล้วค่อยไปที่ดงไผ่รุ้งกัน" เกรนเอ่ยออกมา
"อืม เอาสิคะ" เป็นมิเรนที่หันไปหาเกรนยิ้มรับ แล้วลุกขึ้นมาทันที
"งะ" เกรนอ้าปากค้าง กับการเปลี่ยนแปลงแบบรวดเร็วของมิเรน
"ไปกันเถอะคะ ท่านเกรนก็รีบลุกสิคะ" คราวนี้เป็นอายะที่ลุกไปจับมือกับมิเรนแล้วเริ่มเดินออกไป
"อะ เฮ่ย อะไรกันฟะ" เขาได้แต่บ่นอีกครั้งแล้วก็เดินตามสองสาวไป
ระหว่างทางเดินสองสาวยังคงแวะชมร้านค้าและแผลงลอยตามทางเหมือนยังไม่ได้ดูมาก่อนอย่างงั้น ทำให้เกรนที่เดินตามมามีเวลาคิดเรื่องสถานการณ์แดนใต้ ทั้งเรื่องกลุ่มโจรที่ตนพบมา และการสลายของสำนักอันดับสาม ร่วมถึงลองผนึดพลังของตนดุด้วย เพราะเห็นมิเรนว่ามีพลังเพิ่มขึ้น
(เอะ นี้มันไม่ใช้เพิ่มนิดหน่อยแล้ว สุดยอดเลย) เขาพบว่ามันเพิ่มขึ้นมาถึงเท่าตัวเลยทีเดียว
(อุบ ปะไหนบอกว่า 1คนสามารถเพิ่มได้ 1/3 ของพลังที่มีอยู่ไงฟะ แต่นี้มันเพิ่มเท่าตัวเลยนะ ดีไม่ดีอาจมากกว่าก็ได้นะเนี่ย) เกรนลองเดินปราณและจิตดู
(อืม อย่างงี้ค่อยมีแววหน่อย คงไม่ต้องหาภรรยาหลายคนแล้วแค่นี้ข้าว่าน่าจะลุยด้ายตะวันตกได้ด้วยซ้ำไป) เกรนคิดถึงจุดหมายของตนขึ้นมา
และไม่นานพวกเขาก็เดินเข้าไปร้านข้าวตามสั่งข้างทางร้านหนึ่ง เพื่อกินข้างเช้ากัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น